Ένα πρόβλημα που έρχεται και ξανάρχεται είναι το overload. Ή αλλιώς το «μπούκωμα» από τις εφαρμογές. Ιδιαίτερα τις εφαρμογές επικοινωνίας. Επί πολλή ώρα, τις προάλλες, άκουγα γκρίνια και η αλήθεια είναι ότι είχε δίκιο.

«Έχω messenger γιατί μας ανεβάζουν ειδοποιήσεις από τη σχολή, έχω Instagram γιατί επικοινωνούμε με τους φίλους, έχω viber γιατί οι 'μεγάλοι' (σε ηλικία εννοούσε) και οι εταιρείες στέλνουν εκεί μηνύματα, έχω WhatsApp γιατί όλοι οι φίλοι μου στο εξωτερικό αυτό χρησιμοποιούν και τώρα σε μια ομάδα στο πανεπιστήμιο θέλουν να επικοινωνούμε με Telegram, θα λαλήσω στο τέλος». Ήθελα ν’ απαντήσω: «καλώς ήλθες στον κόσμο μου», αλλά δεν είμαι κακιά μάνα. Αλλά το ίδιο πρόβλημα έχουμε σχεδόν όλοι όσοι η επικοινωνία είναι βασικό συστατικό της ζωής μας.

Δεν λέω ότι θα έπρεπε να υπάρχει ένα και μοναδικό εργαλείο επικοινωνίας. Αλίμονο! Τα μονοπώλια δεν τα θέλουμε. Δυστυχώς (και ευτυχώς από μια άλλη πλευρά), αυτή είναι η κατάσταση και έτσι θα πορευτούμε. Κάποια στιγμή η Meta έλεγε ότι οι υπηρεσίες μηνυμάτων του Facebook, του Instagram και του WhatsApp θα ενσωματωθούν σε μία και αυτό πραγματικά θα ήταν καλό γιατί, εντάξει, είπαμε πλουραλισμός, αλλά όχι και τρεις υπηρεσίες μηνυμάτων από την ίδια εταιρεία! Νισάφι πια!

Κι εκεί που είχαμε ενώσει τις γκρίνιες μας, που είναι και δικές σας φαντάζομαι, αναρωτηθήκαμε: «Το Skype, τι να έγινε άραγε;». Το Skype ήταν η πρώτη τέτοια υπηρεσία που μας επέτρεψε να στείλουμε μηνύματα και να κάνουμε βιντεοκλήσεις. Στον υπολογιστή στην αρχή και στο κινητό αργότερα. Καλύτερο από το Skype δεν είχαμε, είχε κάνει τα πιο τρελά μας όνειρα πραγματικότητα. Και ήταν ένα και μοναδικό.

Θεωρώ ότι αυτό το «αργότερα», όμως, ήταν μία από τις αιτίες που το εγκαταλείψαμε. Οι άλλες υπηρεσίες μηνυμάτων βγήκαν απευθείας για το κινητό κι έτσι η έννοια «τηλεφωνώ» επεκτάθηκε αστραπιαία στη βιντεοκλήση από τις διάφορες υπηρεσίες. Στο Skype ενυπήρχε η έννοια του «ραντεβού», δεν σε καλώ όποτε θέλω, γιατί δεν ξέρω αν θα είσαι στον υπολογιστή σου. Στις άλλες παίρνω όποτε θέλω γιατί το κινητό σου είναι πάντα ανοιχτό και συνδεδεμένο.

Μετά ήρθε η πανδημία και η έκρηξη όλων των υπηρεσιών τηλεδιάσκεψης. Πάρε και Zoom, πάρε και webex, πάρε και teams για τους υπαλλήλους μεγάλων εταιρειών. Δεν ήταν μόνο οι καλύτερες δυνατότητες του Zoom, από τη στιγμή που το Skype είχε ήδη περάσει στα χέρια της Microsoft, ίσως η εταιρεία θέλησε να αναπτύξει περισσότερο το teams για τους εμπορικούς της πελάτες και άφησε το Skype να μαραζώσει. Προσπαθώντας να το κάνει πιο ελκυστικό για τους νέους, έχασε τη βασική του λειτουργία, την αξιόπιστη σύνδεση. Είναι χαρακτηριστικό ότι τον Ιούνιο του 2017, το Skype από 3,5 αστεράκια στην αξιολόγηση του app store έπεσε στο 1,5. Κι άμα φύγεις, δεν ξαναγυρνάς.

Με το Zoom είχες καλύτερη σύνδεση και για πολύ περισσότερους συμμετέχοντες. Απευθυνόταν σε κοινό πολύ λιγότερο τεχνικά καταρτισμένο. Κι ας έσκαγαν και Zoom-bombing στη μέση μιας σοβαρότατης συνάντησης. Σας έτυχε ποτέ; Εμένα μια φορά, και, δυστυχώς, όταν βγήκαμε, αρκετός από τον κόσμο που παρακολουθούσε δεν ξαναμπήκε. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι ενώ το Skype ήταν ήδη ρήμα, το Zoom το εκθρόνισε (παρά τα Zoom-bombing) κι έγινε αυτό το ρήμα της τηλεδιάσκεψης.

Για να ξαναγυρίσουμε στην αρχή της συζήτησης, το χειρότερο απ’ όλα είναι οι ειδοποιήσεις, γκλιν από δω γκλιν από 'κει. Και κάθε φορά, πρέπει να ανοίγουμε την κάθε εφαρμογή για να δούμε το μήνυμά μας. Αυτός είναι και ο λόγος που τον τελευταίο καιρό μας προτείνονται διάφοροι «aggregators» στους οποίους λένε μπορούμε να συνδέσουμε όλες τις εφαρμογές μας και να βλέπουμε τα μηνύματα μόνο από εκεί. Αυτό μας έλειπε τώρα. Δεν φτάνει που μοιράζουμε τα προσωπικά μας δεδομένα δεξιά κι αριστερά σε όλες τις πλατφόρμες, θα τα δίνουμε και σε aggregators τώρα. Μην ενδώσετε, φτάνουν οι τόσες εφαρμογές.