Είναι ωραίο νησί οι Παξοί. Έτσι φαίνεται από τις εικόνες. Εκτός αν προβάλλεται μονάχα η βιτρίνα. Δεν ξέρω… Είναι ωραίες και οι ερμηνείες κάποιων ηθοποιών της σειράς «Μαέστρο». Βέβαια, αν αυτό ήταν μία ραδιοφωνική εκπομπή, θα ήταν το ευχάριστο μουσικό χαλί στο οποίο πάνω θα πατούσαν τα λόγια και τα μηνύματα που έχουν μεγαλύτερη σημασία.

Όπως για παράδειγμα οι ψυχικές (πέραν από τις σωματικές) πληγές στο κορμί της γυναίκας που ξυλοφορτώνεται από έναν αγρίκο άντρα. Ή το εγκλωβισμένο, καταπιεσμένο μυαλό και σώμα ενός γκέι. Η λυσσαλέα προσπάθεια για νέο χρήμα, νέο πλούτο, νέα καρέκλα ενός δημάρχου που ποδοπατεί σώματα που εκλιπαρούν για ένα κομμάτι ψωμί… Η προσπάθεια να θαφτεί μία καταθλιπτική ψυχή κάτω από ένα τεράστιο και γουστόζικο νησιώτικο σπίτι. Το ψάξιμο, η αξιολόγηση ή η άφεση σ΄ έναν καλοκαιρινό έρωτα και η καταπίεση μίας σχέσης που έπηξε στη μουρμούρα και τη ρουτίνα.

Έχουμε όμως ανάγκη το «Μαέστρο» για να ρίξουμε ένα δάκρυ στο χαλί του καναπέ μας για τη Μαρία Καβογιάννη και την κάθε γυναίκα που περνά ό,τι περνά στο εφιαλτικό της σπίτι; Δεν μπορούμε όντως να αποδεχτούμε πως ένας έρωτας μπορεί να ξεφυτρώσει ανάμεσα σε δύο αντρικά κορμιά; Έχουμε ανάγκη τον Γιάννη Τσορτέκη και την καταπληκτική του ερμηνεία στον δεύτερο κύκλο για να σιχαθούμε τον Χαράλαμπο και τον κάθε Χαράλαμπο; Τη Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου και τη «Σοφία» της για να κατανοήσουμε τη μανία με την οποίαν η κατάθλιψη τρώει τα χαμόγελα ενός ανθρώπου σαν ποπ κορν. Πόσο ανάγκη είχαμε τελικά τον μαέστρο και τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη για να αλλάξουμε μυαλά; Μάλλον μεγάλη… Κι ας μην μείνουμε στη βιτρίνα, την οθόνη και το μουσικό χαλί. Ας αντιληφθούμε πως μία έξυπνη απλά καταγραφή της κοινωνίας σε μια σειρά μας κάνει να πέσουμε από τα σύννεφα. Δεν ήμασταν εκεί, τα σύννεφα ήταν η γη. Εδώ είμαστε, εδώ πατάμε, έτσι ζούμε…