Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Καλά τα φεστιβάλ. Κατ' ακρίβεια, πολύ καλά τα φεστιβάλ. Γέμισε ο τόπος, όπως κάθε καλοκαίρι τελευταία, με συναυλίες, εκθέσεις, προβολές, παραστάσεις. Μέχρι και συνάντηση και συζήτηση νέων λογοτεχνών είδαμε.Πάνε δηλαδή οι μέρες της νάκκον ψηλομύτικης υπερβολής "μα δεν υπάρχει τίποτα πολιτιστικό να κάνεις στην Κύπρο". Νεοεμφανιζόμενοι Κυπραίοι χίπστερ, χαλαρώστε [ή αγχωθείτε - αναλόγως]: δεν είστε μόνοι.

Οι επιλογές υπάρχουν, είναι πλέον πιο ορατές από ποτέ. Ακόμα και στις πιο άγνωστες στο ευρύ κοινό μορφές τέχνης εμφανίζονται όλο και περισσότεροι Κύπριοι δημιουργοί. Φτιάχνουν ταινίες μικρού μήκους, animation, διασκευάζουν Σαίξπηρ στα χωράφια, κάνουν πρωτόλεια κόμικς, κάνουν περφόρμανς που κυμαίνονται από το ενδιαφέρον στο δυσνόητο, στήνουν πάρτι με μουσικές που αγνοούν και υπερβαίνουν το δίπολο "έντεχνο - λάιτ"...

Όλο και περισσότερος κόσμος εκτίθεται σε ερεθίσματα πέρα από τα συνηθισμένα, ειδικά τώρα το καλοκαίρι που ο πολιτισμός δεν συμβαίνει μόνο σε απόμερες αίθουσες και ξεχασμένα αμφιθέατρα, αλλά μέσα στους δρόμους, τις πόλεις και τα χωριά.

Όμως φτάνει σιγά-σιγά ο καιρός η κυπριακή πολιτιστική δημιουργία [όπου η λέξη "πολιτιστική" χρησιμοποιείται με την έννοια που της δίνουν τα κυριακάτικα ένθετα] να γίνει ποπ. Δηλαδή, οι προσεγμένες δουλειές ανθρώπων που δούλεψαν το αντικείμενό τους και μιλούν με σύγχρονη γλώσσα στο κοινό να μην μένουν στα φεστιβάλ, αλλά να αρχίσουν να εγκαθίστανται στο συλλογικό ασυνείδητο.

Το φαινόμενο αυτό ήδη άρχισε να γίνεται πραγματικότητα στην τηλεόραση, το κατ' εξοχήν ποπ μέσο. Για κάθε "Τάκκους" έχουμε πλέον μιαν "Αίγια Φούξια". Για κάθε "Πλατεία" και μια "Λίμνη".

Αν σπάσουν τα όρια του κουλτουριάκου χώρου, οι αναφορές μας θα αρχίσουν να αλλάζουν και οι προσπάθειες παραγωγής μαζικής κουλτούρας δεν θα περιορίζονται σε περιφερειακά κακέκτυπα της ελληνικής.

Με άλλα λόγια, χρειαζόμαστε το Τρίο Τεκκέ στο ραδιόφωνο αντί για επιχορηγημένα φαινόμενα τύπου Χατζησάββα. Χρειαζόμαστε Άντρη Πολυδώρου αντί για Γιόλα Παπαδοπούλου και Κλαίρη Αγγελίδου. Χρειαζόμαστε λαϊκές θεατρικές παραστάσεις που θα γεμίζουν από κόσμο χωρίς να είναι "επιθεωρήσεις" ξεχασμένων βιντεοστάρ. Χρειαζόμαστε κυπριακές ταινίες σε κανονική προβολή στις αίθουσες ή, όπως είναι ίσως πιο εφικτό, στην τηλεόραση. [Και για να γίνουν αυτά δεν πρέπει να στραφούμε μόνο στο κακό μας κράτος που δεν επιχορηγεί τον πολιτισμό. Συν κράτος και χείρα κίνει]

Πολύ καλά τα φεστιβάλ, ως χώροι ζύμωσης, "ψησίματος" και δημιουργίας. Όμως το φαγητό είναι σχεδόν έτοιμο.