Είναι το κάτι άλλο να βλέπεις μετά από χρόνια δυστοπικών εφηβικών ταινιών [καλές είναι, δεν λέω] και οργίων δράσης με υπερήρωες ή αυτοκίνητα - ρομπότ [πάνω χαρά μου, δεν λέω] μια ταινία που να μπορεί να πει πως είναι επιστημονικής φαντασίας με την πλήρη έννοια του όρου. Το "Interstellar" του Κρίστοφερ Νόλαν έχει τις αδύναμες στιγμές του, αλλά αυτές διαρκούν μόλις δευτερόλεπτα μπροστά στην αιωνιότητα της ταινίας που επιχειρεί να αγγίξει - και τα καταφέρνει - το "2001: A Space Odyssey" του Κιούμπρικ, δημιουργώντας ένα μέλλον άσχημο και καταθλιπτικό, όχι μακριά από την πραγματικότητά μας, όπου το όνειρο του ανθρώπινου ταξιδιού στα αστέρια είναι ταυτόχρονα ξεχασμένο και αναγκαίο. Η επιστήμη πίσω από την πλοκή στέκει [ως επί το πλείστον καθώς το sci-fi χρειάζεται και λίγο fi] και εμπνέει ώρες διαβάσματος για τις μαύρες τρύπες, τη ρευστή φύση του χρόνου και τις διαστάσεις ως απτές πραγματικότητες του χώρου, θυμίζοντάς μου τις εποχές που είχα πρωτοδεί το "Contact" και έμαθα για τα βιβλία του Καρλ Σάγκαν. Πέρα από την αρχική περίληψη [ένας πιλότος που δεν κατάφερε ποτέ να κάνει πραγματικότητα το όνειρό του να γίνει αστροναύτης γίνεται μέρος μιας αποστολής πέρα από τα άστρα που μπορεί να αλλάξει το πεπρωμένο του ανθρώπινου είδους] δεν μπορείς να περιγράψεις εύκολα την υπόλοιπη ταινία, όμως δεν χρειάζεται γιατί η μισή χαρά της κρύβεται στις εκπλήξεις.

Γιώργος Κακούρης