Γράφει ο Χρίστος Λαζανιάς

Βρεθήκαμε στην πρεμιέρα της πολυαναμενόμενης παράστασης του ΘΟΚ την περασμένη Πέμπτη στο Αμφιθέατρο της Σχολής Τυφλών. Πρόκειται για την παραγωγή του οργανισμού με την οποία θα ταξιδέψει στην Επίδαυρο μετά από τέσσερα απουσίας με δικό του έργο.

Στη σκηνοθετική του προσέγγιση, ο Άρης Μπινιάρης δίνει μια διαφορετική δυναμική και ένταση στον ποιητικό λόγο του Αισχύλου, πετυχαίνοντας να κρατεί αμείωτο το ενδιαφέρον των θεατών κατά την εξέλιξη της παράστασης. Ο στρατός του Ξέρξη κατατροπώθηκε από τους Έλληνες και όπως σε κάθε μεγάλο πόλεμο, χάθηκαν ζωές, έσβησε η περηφάνια ενός έθνους και σκορπίστηκε παντού μίσος, πόνος και οργή. Αυτές τις μεγάλες στιγμές μάς μεταφέρει ο χορός με το τραγούδι-θρήνο και την κίνηση που υπακούει στον οδυρμό για την ακατάληπτη ήττα του βασιλιά τους.

Η μουσική του έργου που επιμελήθηκε ο Άρης Μπινιάρης σε συνεργασία με τους ηθοποιούς και οι εντυπωσιακές χορογραφίες της Λίας Χαράκη δένουν ιδανικά με τα επί σκηνής διαδραματιζόμενα και αναδεικνύουν τις πολύ λεπτές και αντιφατικές συναισθηματικές αποχρώσεις του έργου.

Προσωπικά, πέρα από κάποια τεχνικά θέματα (ήχου κυρίως, τουλάχιστον στην πρεμιέρα), θεωρώ πως η παράσταση έχει τη δύναμη να οδηγήσει τον θεατή στην πορεία προς την κάθαρση που είναι και το ζητούμενο στο αρχαίο δράμα.

Σε επίπεδο ερμηνειών, η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη ως Άτοσσα απέδωσε τον θυμό και τον θρήνο χωρίς να ξεπεράσει τα όρια. Ωστόσο η πρώτη είσοδος της ένδοξης βασίλισσας ήταν, θεωρώ, κάπως υποτονική σε αντίθεση με τη δεύτερη είσοδο όπου ο θρήνος εκφράστηκε τόσο σε επίπεδο λόγου, όσο και σε επίπεδο κίνησης και έντασης. Ομολογουμένως ο ιλιγγιώδης στροβιλισμός της ηθοποιού ήταν από τις κορυφαίες στιγμές της παράστασης.

Η παρουσία του Δαρείου στη σκηνή τον οποίο υποδυόταν ο Νίκος Ψαρράς ήταν κάπως πιο μετριοπαθής, αν και το σκηνικό της μετάβασής του από τον κάτω στον άνω κόσμο ήταν υποβλητικό.

Ο Αντώνης Μυριαγκός πέτυχε να μεταφέρει την τρέλα του Ξέρξη, απότοκη της αλαζονείας και της ύβρεως που οδήγησαν τον ισχυρό περσικό στόλο στον καταποντισμό. Τέλος, ο Χάρης Χαραλάμπους απέδωσε άρτια τον ρόλο του αγγελιαφόρου μεταφέροντας με συγκλονιστικό τρόπο το κακό μαντάτο της ήττας των Περσών.

Συνοψίζοντας, πρόκειται για μια παράσταση για την οποία έγινε σοβαρή και μελετημένη δουλειά, που παρά τις μικρές αδυναμίες, περιλαμβάνει εξαιρετικά συνθετικά στοιχεία και ευρήματα που σίγουρα δεν αφήνουν τον θεατή αδιάφορο και απροβλημάτιστο.

Κλείνοντας επιβάλλεται να σημειώσω ότι η κάθε άποψη που εκφράζεται δημόσια ή ιδιωτικά δεν είναι δογματική, παρά μόνο μια προσωπική ανάγνωση που δεν επιδιώκει το καλούπωμα της κριτικής σκέψης του θεατή.