Γράφει η Νεφέλη Κεντώνη, 18

Αγαπητέ μελλοντικέ εαυτέ,

Αν κρίνω από τα χάλια σου τώρα, το πιο πιθανό είναι να δουλεύεις σ’ ένα δωμάτιο βυθισμένο στην ακαταστασία, απεγνωσμένα γκουγκλάροντας στο διαδίκτυο, “Πώς να σταματήσεις τον χρόνο”, διότι για ακόμα μια φόρα οι ψευδαισθήσεις των “υπάρχει χρόνος” και “άστο για αύριο” υπερίσχυσαν της πραγματικότητας και χρονοτριβώντας έφθασες στην ήμερα της διορίας. Αν όμως αυτό σου φαίνεται μακριά από την αλήθεια, τότε είμαι περήφανη για σένα. Παρ’ όλα αυτά, όπου και αν είσαι, ό,τι και αν κάνεις αυτήν τη στιγμή, σταμάτα. Σταμάτα και άκου.
Σταμάτα και πάρε μια βαθιά αναπνοή και αποδέξου όλα τα λάθη που έκανες, διότι για να διαβάζεις αυτό το γράμμα, σημαίνει ότι είσαι ζωντανή και για να είσαι ζωντανή σημαίνει ότι έχεις άλλα τόσα λάθη ακόμα να κάνεις. Μην κολλάς, ζήτα συγνώμη όπου πρέπει -ακόμα και από τον εαυτό σου- μα πρόσεξε μην απολογηθείς ποτέ για τον τρόπο που αισθάνεσαι, μάθαινε από τα λάθη σου και ξανά απ’ την αρχή. Να τα βλέπεις σαν μια αφετηρία, στο κάτω-κάτω πίσω δεν μπορείς να πας.

Ελπίζω να κατάλαβες ότι το “σύμπαν δεν συνωμοτεί εναντίον σου”, αλλά η τεμπελιά σου. Αντί να παραπονιέσαι για την κοιλίτσα που από τα πέντε σου αποκαλείς “baby fat”, βάλε τα αθλητικά σου, βγες στο πάρκο και τρέξε!… ή περπάτα, ας το πάρουμε σιγά-σιγά. Αν περιμένεις ακόμα την έμπνευση όπως η Ωραία Κοιμωμένη τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο να την ξυπνήσει, κοπελιά την έβαψες -ο δικός σου χάθηκε, και με αυτόν θα χαθείς και εσύ. Για αυτό γίνε ιχνηλάτης εμπειριών και βρες την έμπνευση μέσα στα μακαρόνια καρμπονάρα, μέσα στις λέξεις του αγαπημένου σου ποιήματος, στο γκαράζ μέσα σε ένα κουτί που παλιά δεν έφτανες, μέσα στα ταξίδια σου, μέσα σου, μόνο μην σταματήσεις πότε να δημιουργείς.

Φέτος ήταν η χρονιά που συνειδητοποίησες ότι ο κόσμος δεν αλλάζει, ότι η ανθρώπινη φύση παραμένει ίδια και αμετάβλητη μέσα στο πέρασμα των χρόνων. Όχι, ούτε απαισιόδοξη ούτε μηδενίστρια έγινες, μάλλον ρεαλίστρια, ίσως να σε απογοήτευσαν οι άνθρωποι… Παρόλα αυτά, ελπίζω να μην ισχύει ακόμα αυτό. Ελπίζω πλέον να ξέρεις ότι ο κόσμος θα αλλάξει και αν δεν αλλάξει αυτός, θα αλλάξεις εσύ. Ελπίζω να βλέπεις μόνο το καλό στους ανθρώπους ακόμα και αν πληγωθείς, ακόμα και αν σου δίνουν χίλιους λόγους να τους μισείς, εσύ να βρίσκεις τον λόγο που ήρθαν στη ζωή σου. Αλλά να μάθεις και να φεύγεις όταν χρειάζεται, μην κάτσεις ούτε παραπάνω ούτε λιγότερο.

Δεν με ενδιαφέρει αν κατάκτησες τα όνειρά σου ή όλα τα υλικά αγαθά που επιθυμούσες. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι αν κατάφερες να έχεις αρκετές ευτυχισμένες στιγμές οι οποίες θα σε κρατήσουν μέχρι τα γηρατειά. Μόνο αν κατάφερες να γίνεις το άτομο το οποίο λίγο πριν κλείσεις τα μάτια σου θα είσαι περήφανη για αυτό και αν ακόμα δεν έγινες, τότε γίνε! Βοήθα όποιον μπορείς, γιατί στον κόσμο -τουλάχιστον τον δικό μου- κουβαλούν τον πόνο με το τσουβάλι και μπορεί να μην τους σώσεις, αλλά θα κάνεις το φορτίο τους λίγο πιο ανάλαφρο. Και ίσως κατά λάθος, να σε σώσουν αυτοί.
Αγαπητέ μελλοντικέ εαυτέ, μαζί δημιουργούμε έναν άνθρωπο, μπορεί να μην είναι τέλειος, αλλά είναι εμείς.

Καλή τύχη,

Ο δεκαοκτάχρονος εαυτός σου