Γράφει η Μυρτώ Λίλια Χαραλάμπους, 17

Η βροχή που το πρωί ξυπνά τις μικρές καμπανούλες του ονείρου Και της ψυχής μου το απόσταγμα ποτίζει με λιβάνι

Τέντωσε νωχελικά κάθε ριπή απρόσμενου συναπαντήματος
Για να ξεφύγει από τους χείμαρρους της μοναξιάς
Και να αδράξει μια στιγμή μικρής αιωνιότητας
Έτσι που τα ποταμιά να ξεχυθούν πια όλα στην καρδιά μου.

Και η στιγμή που θα ψελλίσω τα πρώτα λόγια μιας αυταπάτης
Θα λάμψει στιλβωτικά στο σύμπαν και εγώ σε μια αιώρα Μεταξύ των συννέφων και κυμάτων
Θα λογοδοτώ στους γλάρους και στα χελιδόνια
Για όλες τις συγκυρίες του κόσμου που
Έχουν στρεβλώσει αποτελματικά τις καταστάσεις των πραγμάτων που
Δεν χωλαίνουν.

Αυτή τη δροσοσταλίδα θα τη ρουφήξω μέχρι την τελευταία γουλιά
Για να στραγγίσω τη δίψα μου και για να ενατενίσω μια άλλη
Διάσταση απόκρυφης χαράς όπου το φεγγάρι θα αχνοφέγγει στο άπειρο της δικής μου
Απαλάμης και το όνειρο και τα πουλιά θα ζωντανεύουν την κάθε απόκρυφη δροσοσταλίδα
Του δικού μου μικρού και απέραντου κήπου.

*Σήμερα στη θέση της στήλης Social Media, φιλοξενούμε ένα ποίημα της 17χρονης Μυρτώς Λίλιας Χαραλάμπους, που έστειλε στο πρότζεκτ του Παραθύρου, #Σκασιαρχείο. Πρόκειται για ένα βήμα ελεύθερης έκφρασης για έφηβους 12 με 19 χρόνων με σκοπό την καταγραφή μιας εικόνας των θέσεων /σκέψεων /απόψεων και του αισθητικού κόσμου των εφήβων. Πρόκειται για μια πρόταση έξω από τους συμβατικούς τρόπους σκέψης που επιβάλλει το στενό σχολικό περιβάλλον και για το άνοιγμα σε ένα μεγαλύτερο κοινωνικό σύνολο.

Το #Σκασιαρχείο έχει τη δική του σελίδα στο facebook.