Η «ανατομία» μιας φράσης που όλοι ξέρουμε τι σημαίνει. Όταν λεχθεί στην κουβέντα, μας φέρνει ένα

ειρωνικό χαμόγελο και ψάχνουμε άλλον/η Κυπραίο/α να του/της κλείσουμε το μάτι συνωμοτικά, τύπου «ξέρεις εσύ». Τι είναι αυτό που ξέρουμε ακριβώς; Τι είναι αυτό που δεν μπορούμενα εξηγήσουμε με λέξεις άλλης γλώσσας, χωρίς να ακούγεται χυδαίο: corruption. Ενώ στα Greeklish είναι σχεδόν απενοχοποιημένη η συγκεκριμένη φράση, ιδιαίτερα όταν προσθέσεις ένα «ρε» στο τέλος. Μια
αναπόφευκτη κυπριακή πραγματικότητα, τα χάλια μας, που επειδή έν’ δικά μας, έν’ ok.

Δεν είναι όμως «ok».

Καθόλου ok.

Συνένοχοι στην ανοχή μιας κοινωνίας, πιστής στα μετααποικιακά της σύνδρομα, που από το 1960 αρνείται να μεγαλώσει, να πάρει ευθύνη. Που ανέχεται όλα τα σάπια επειδή έρχονται από πάνω, και όπως όλοι ξέρουμε, η αρχή, όποια αρχή, είναι το παν. Το να κρίνουμε την αρχή δεν είναι πρέπον, δεν το κάνουμε αυτό ως καλά υποκείμενα.

Η Γκ. Σπίβακ ρωτά, αν τα υποκείμενα μπορούν να μιλήσουν, αν (μαζί με το βαμβάκι,
τον καπνό και τη ζάχαρη) μας πήραν και τη γλώσσα. Αν τολμούμε να μιλήσουμε απέναντι
στην αρχή, να ορθώσουμε ανάστημα, να αρθρώσουμε λόγο. Σίγουρα μπορούμε να παρέχουμε spread sheets, δικαστικές υπηρεσίες, κοντράτα και συμφωνίες, να στήσουμε μια ψευδαίσθηση νομιμότητας του
λόγου. Αναπαράγουμε ως καλά υποκείμενα τα πλαίσια του λόγου που μας έμαθαν στα καλύτερα πανεπιστήμια της Αγγλίας, με περιεχόμενο από λογισμικό, αλλά χωρίς λογική.

Το φέρετρο της άρνησής μας να μεγαλώσουμε, να βγούμε από την αιώνια εφηβεία όπου την κηδεμονία μας την έχουν άλλοι, το κρατούν καλά κλειστό τα καρφιά της παιδείας και της τέχνης. Αυτά που σφραγίζουν τη βεβαιότητα ότι είμαστε καλά με αυτά που ξέρουμε, με αυτά που μας έμαθαν και με αυτά
που συνηθίσαμε. Δεν χωρεί αμφιβολία, επειδή μας τα έμαθαν αυτοί που ξέρουν καλύτερα, η αρχή. Στον κοινωνικό διάλογο πειστήκαμε ότι τα θέματα αυτά είναι soft politics και δεν είναι καν ανάγκη να τα
ψάξουμε, να μιλήσουμε για ηθική, αισθητική, ενσυναίσθηση, διάλογο, πειραματισμό.

Έτσι θεωρούμε ότι η πιο έντονη κριτική, σχεδόν επαναστατική, που μπορούμε να κάνουμε στο άκουσμα του This is Cyprus re είναι να χαμογελάσουμε με νόημα και να κλείσουμε το μάτι.

Ξέρεις τι λέουν για τη φοράδα στ’ αλώνι…



Της Ελλάδας Ευαγγέλου, δραματουργού/καλλιτεχνικής διευθύντριας φεστιβάλ Buffer Fringe 2020

Εικονογράφηση: Λευκή Σαββίδου/ www.lefkisavvidou.com