Γράφει η  Μαρία Λοϊζίδου, Εικαστικός

Ας σταθούμε στο πουθενά λοιπόν χωρίς να ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε κάπου.*

Επιβάλλεται ο επαναπροσδιορισμός και η ανάπτυξη των συνθηκών που παράγουν σκέψη.

Σκέψη ως προς την αναθεώρηση των δημοκρατικών διαδικασιών που σηματοδοτεί την πολιτική ως ελευθερία και θέτει υπό αμφισβήτηση την άσκηση δύναμης του πολιτικού που κοροϊδεύει τον πολίτη, τον αφοπλίζει από τη δύναμή του και κατ’ επέκταση ακυρώνει τις δυνάμεις του. Για να αντιδράσει κανείς λογικά, χρειάζεται να συγκινηθεί. Η εργασία της τέχνης οδηγεί προς αυτήν την κατεύθυνση και ο τόπος διαθέτει πολλούς και άξιους ανθρώπους που εργάζονται για την παραγωγή πολιτισμού στον τόπο και που συγχρόνως τον συνδέουν με τον κόσμο. Η συναναστροφή με την τέχνη οδηγεί στην κατανόηση του ανθρώπου, αποκαλύπτοντας τη βαθιά επιθυμία του να πράττει από κοινού. Να βρίσκεται σε μια συνεχή αναζήτηση του άλλου. Να σκέφτεται στη θέση του, να ταυτίζεται μαζί του και συγχρόνως να συντηρεί και να αναπτύσσει τις μοναδικές του ποιότητες. Η ανικανότητα για συγκίνηση είναι φαινόμενο συνοδευόμενο από το κυνήγι κινήτρων, ευνοϊκών για τον έναν, για τους λίγους και που καθηλώνει τους πολλούς.

Όταν οι κυβερνώντες δηλώνουν ότι δεν υπολογίζουν την τέχνη, δεν ακούν τους καλλιτέχνες και τους ανθρώπους που συμβάλλουν στην παραγωγή του πολιτισμού του τόπου, χρειάζεται να συνειδητοποιήσουν ότι ταυτόχρονα σβήνουν την πιθανότητα της ισχύος της τέχνης, της σημασίας της ως εργαλείο για την εγκαθίδρυση μιας απαραίτητης βάσης στον κοινωνικό ιστό του τόπου. Ότι η τέχνη συμβάλλει στην ανάπτυξη δημοκρατικών συμπεριφορών, συμπεριφορών παρατήρησης του άλλου, κατανόησης του κόσμου, εκδήλωσης συναισθημάτων, για ό,τι τέλος πάντων έχει ανάγκη μια υγιής κοινωνία προκειμένου να στραφεί στον άνθρωπο και στις ανάγκες του, προκειμένου να εξασφαλίσει τη δύναμή της!

Οι πολιτικοί ακούν τους καλλιτέχνες, αφηρημένα, επιπόλαια και γρήγορα τους ξεχνούν για να περάσουν σε «σοβαρά θέματα». Το ενδιαφέρον είναι ιδιοτελές. Οι πολιτικοί θέλουν να έχουν τη δύναμη να χρησιμοποιούν τα λόγια των άλλων, να υπολογίζουν στην επιρροή τους, που όπως κάθε επιρροή ριζώνει μέσα στους κοινωνικούς ιστούς. Και είναι αυτό ακριβώς που δεν έχουν οι καλλιτέχνες. Τα λόγια τους μπορεί να είναι γοητευτικά, δεν έχουν όμως καμία συνέπεια, κανένα αποτέλεσμα και ούτε επιφέρουν κάποια βελτίωση στην εικόνα ή τη φήμη του συνομιλητή πολιτικού. Οι πολιτικοί ξεπερνούν τα όρια ηθικής. Είναι αδύνατο να συλλάβουν το νόημα αυτής της ηθικής του ονείρου το οποίο επιτρέπει την απομάκρυνση από την υπαρκτή πολιτική απόγνωσης.

Αφήνοντας όμως τους καλλιτέχνες στο περιθώριο, αφήνουν οι πολιτικοί στο περιθώριο την ίδια την ψυχή τους.

Ας κατανοήσουν επιτέλους οι κυβερνώντες την αναγκαιότητα παραγωγής και ψήφισης ενός καθεστώτος που να εξασφαλίζει στους ανθρώπους της τέχνης τις κοινωνικές πρόνοιες που τους αναλογούν. Γιατί τότε μόνο εικαστικοί καλλιτέχνες, θεωρητικοί τέχνης, μουσικοί, ηθοποιοί, ποιητές, συγγραφείς, σκηνοθέτες, σκηνογράφοι, σχεδιαστές, κ.λπ., κ.λπ., θα εργαστούν με όλη τη δύναμη που διαθέτουν προς την κατεύθυνση που ορίζουν οι αλήθειες της τέχνης και τότε μόνο οι αλήθειες αυτές θα καλύψουν τον τόπο. Μόνο τότε η πολιτεία δεν θα κινδυνεύει να χάσει ούτε έναν καλλιτέχνη, του οποίου η μοναδικότητα των ποιοτήτων ενεργοποιεί εκ νέου τη δύναμη του συνόλου, ανανεώνοντας τις υποσχέσεις που έχουν δοθεί.

Ας συναντήσουν επιτέλους (οι κυβερνώντες/πολιτικοί) τον άνθρωπο.

* Julia Kristeva, Ξένοι μέσα στον εαυτό μας