Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που η τηλεόραση πήρε τα πάνω της με τις σειρές. Παλιά είχαμε έναν ωραίο διαχωρισμό στις σειρές. Ήταν οι feel good δικαστικές σειρές, τα ωραία procedurals, τα οποία μεταδίδονταν από τα ελεύθερα αμερικανικά δίκτυα, ενώ από την άλλη η συνδρομητική τηλεόραση έκανε πιο ποιοτικές σειρές με λιγότερα επεισόδια. Ξαφνικά, η τηλεόραση τα τελευταία πέντε χρόνια έγινε… όλη ποιοτική. Η επέλαση του streaming, και δη του Netflix, άλλαξε πλήρως τα δεδομένα της τηλεόρασης, η οποία δεν έψαχνε πλέον την ευκολοχώνευτη σειρά, αλλά τα εντυπωσιακά δράματα που βασίζονταν, είτε σε αληθινή ιστορία είτε σε βιβλίο, είχαν εντυπωσιακό καστ, αφού βλέπαμε για πρώτη φορά αστέρες του Χόλιγουντ στη μικρή οθόνη και είχαν και γαμάτες ερμηνείες. Όλο αυτό έφερε την ψευδοκουλτούρα στη μικρή οθόνη, με αποτέλεσμα να καταλήξουμε να βλέπουμε πολλή σαβούρα σε δόσεις και πολλές φορές, αν όχι κακές σειρές, στα επίπεδα του αδιάφορου. Η πολλή ποιότητα βλάπτει σοβαρά την τηλεόραση, αφού παραμένει, με όποιο τρόπο και αν τη δεις, ένα μέσο μαζικής ψυχαγωγίας με ένα κοινό που δεν έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις. Και άντε να τις έχει όταν πληρώνει τις πλατφόρμες. Να το παίζουν ξαφνικά και τα «ανοιχτής ζώνης» κανάλια ποιοτικά, παραπάει το κακό.

Φλομώσαμε σε σειρές που δεν είχαν νόημα για προβολή, αλλά επειδή έπαιξαν στo Netflix απέκτησαν μια άλλη αξία. Παράγινε το κακό με τις πλατφόρμες που απλώς αγοράζουν σταρ αντί να επικεντρώνονται στην ουσία του προϊόντος που παράγουν, που δεν είναι άλλο από το σενάριο.

Σκοτεινά και αργόσυρτα πλάνα, ήρωες που κρύβουν κάτι μέσα τους, μυστήρια που δεν καταλήγουν πουθενά, ηθοποιάρες που ξαφνικά αποφάσισαν να δουν ξανά τι σημαίνει ερμηνεία. Όχι. Απλά όχι. Και είχαμε χρόνια να δούμε μπροστά μας μια σειρά που να είναι απλά αυτό που λέμε ευκολοχώνευτη. Που τη βλέπεις και δεν σε κουράζει. Που δεν σε νοιάζει αν είναι γυρισμένη σε σκηνικά ή απλώς είναι σε ένα γραφείο. Που ακροβατεί ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα. Και που έχει, ναι, αρκετά επεισόδια που δεν σε χαλάνε, γιατί είναι 40 λεπτά και όχι μια ώρα, και κυρίως κυλάνε σαν νεράκι!

Ε, λοιπόν, αυτό είναι το «So help me Todd» του CBS, το οποίο μυρίζει παλιά, καλή τηλεόραση των αρχών του 2000, τότε που κατέβαζες το κάθε επεισόδιο το βράδυ στα τόρεντς για να το βρεις το πρωί. Μια φίλγκουντ σειρά χωρίς πολλές απαιτήσεις που μπορείς να την δεις οποιαδήποτε στιγμή, χωρίς να προβληματιστείς. Στο στόρι, ως παιδί ο Todd, δεν ήθελε τίποτα περισσότερο από το να γίνει ιδιωτικός ντετέκτιβ. Ως ενήλικας πλέον, ο Todd κατάφερε να πραγματοποιήσει το όνειρό του και να ανελιχθεί επαγγελματικά. Μοναδικό αγκάθι στη ζωή του είναι η μητέρα του, η οποία προσπαθεί με κάθε τρόπο να τον ελέγχει. Έτσι, όταν του προτείνει μια δουλειά ως εσωτερικός ερευνητής στην επιχείρησή της, εκείνος συμφωνεί με την προϋπόθεση πως θα τον αφήσει να είναι ο εαυτός του. Ένα κράμα κωμωδίας και δράματος, δικαστικού show και μυστηρίου φόνων, με την υπέροχη Marcia Gay Harden που ανεβάζει πάντα το επίπεδο σε ό,τι συμμετέχει. Δεν είναι η σειρά των υψηλών απαιτήσεων, είναι όμως μια σειρά που όσοι είστε άνω των άντα, σίγουρα θα την εκτιμήσετε και θα νοσταλγήσετε τα παλιά…