Δεν είναι η πρώτη της φορά στην Κύπρο. Και αν τη ρωτήσετε δεν θυμάται να σας πει πόσες φορές έχει έρθει. Θυμάται όμως πόσο γέλασε ο κόσμος, όταν ήταν πέρσι στις σκηνές της Κύπρου. Και αυτό ελπίζει να γίνει και φέτος. Γιατί, μετά από τόσα χρόνια στη σκηνή, αν ρωτήσεις τη Μίρκα, έστω και επίμονα, θα σου πει πως νιώθει νέα στη σκηνή. Όχι ηλικιακά. Νέα και δημιουργική κάθε φορά που ξεκινάει μια καινούργια παράσταση, είτε αυτή παίζεται σε μια μεγάλη θεατρική σκηνή στην Ελλάδα, είτε είναι για λίγες παραστάσεις στην Κύπρο.

Έρχεστε με την ίδια αγωνία κάθε φορά;

Ναι, και είναι πολύ ωραίο που πέρσι είχαμε μια τόσο μεγάλη υποδοχή και αποδοχή από τον κόσμο, όχι μόνο όσον αφορά την προσέλευση αλλά και από τις αντιδράσεις επειδή το κοινό έφευγε ευχαριστημένο από την περσινή παράσταση που κάναμε. Αυτό ευχόμαστε να επαναλάβουμε και φέτος με την παράσταση «Οι πεταλούδες είναι ελεύθερες». Είναι ένας πολύ ωραίος θίασος που απαρτίζεται από τρία νεότερα παιδιά από εμένα, με πολύ ταλέντο, γλυκύτατα και με μια ωραία ατμόσφαιρα που φέρνει και αυτό που λέμε πως περνάμε καλά σε μια παράσταση. Και ευχόμαστε πως και ο κόσμος θα περάσει καλά με αυτό το έργο. Είναι ένα βραβευμένο έργο, το οποίο είναι πολύ γνωστό, στο θέατρο είχε παιχτεί στην Αθήνα με την Ξένια Καλογεροπούλου και τον Γιάννη Φέρτη που εμάς τους υποδύονται η Ντόρα Μακρυγιάννη και ο Λευτέρης Ζαμπετάκης, ενώ είναι μαζί μας και ο γλύκας ο Μαρίνος Κόνσολος. Είναι μια παράσταση που μέσα από μια ερωτική ιστορία βλέπουμε να θίγονται και τα θέματα του έρωτα, της διαφορετικότητας της σχέσης μάνας-γιου. Μια παράσταση με πολύ χιούμορ, αλλά και πολλές συγκινήσεις.

Και εσείς είστε εκείνη η κλασική φιγούρα της μάνας, όπως τη γνωρίζουμε τόσα χρόνια…

Μα αυτό είναι το υπέροχο σε αυτή την παράσταση, αφού είναι μια ερωτική ιστορία που μιλά για δύο ίδιους και διαφορετικούς ανθρώπους και γύρω τους, υπάρχει η μητέρα που λέει κάποια στιγμή έλα πουλάκι μου, άνοιξε τα φτερά σου, πέτα και λέει, με χιούμορ, στον εαυτό της πως είναι δύσκολο να συνηθίσω να μην είμαι απαραίτητη στον γιο μου. Κάτι που το κάνουμε πάρα πολύ, αφού είναι μεν πολύ σημαντικός ο τρόπος φροντίδας προς τους δικούς μας ανθρώπους, ωστόσο ο άλλος μπορεί να πνίγεται. Και δεν έχει σημασία πόσο είναι ο γιος. Αν είναι 20, 30, 40, 50. Δεν αλλάζουν οι ανθρώπινες σχέσεις και γι’ αυτό είναι και τόσο διαχρονικό αυτό το θεατρικό έργο, αφού όλοι μας θέλουμε να προσφέρουμε στον άνθρωπο, σύντροφο, αλλά στη βάση του είναι και ένα υπέροχο αλλά εγωιστικό συναίσθημα να μας αρέσει να είμαστε απαραίτητοι.

Τι θα καταλάβω φεύγοντας από αυτή την παράσταση;

Θα περάσεις από όλο το κρεσέντο των συναισθημάτων, όπως κάνουμε και στην ίδια τη ζωή. Και νομίζω πως γι’ αυτό είναι ένα τόσο πολυπαιγμένο και βραβευμένο θεατρικό έργο. Επειδή σε πάει από το χιούμορ στο δράμα και τη συγκίνηση. Και έχει πολλές ανατροπές. Και ο Σταμάτης Φασουλής που σκηνοθετεί το έργο ξέρει να τα φιλτράρει και να τα δίνει όλα με έναν πάρα πολύ ωραίο αρμονικό τρόπο.

Με τον οποίο Σταμάτη βρίσκεστε άλλη μια φορά…

Είναι υπέροχο που βρίσκομαι πάλι με τον Σταμάτη και που σκηνοθετεί και τα παιδιά που δεν έχουν ξανασυνεργαστεί μαζί του. Εμείς έχουμε πολλά χρόνια συνεργασίας με τον Σταμάτη θεατρικά και είναι σαν μόνιμος συνεργάτης μου. Είχαμε χρόνια να βρεθούμε επί σκηνής με τον Σταμάτη, παρόλο που με είχε σκηνοθετήσει και στις «Μάγισσες της Σμύρνης», αλλά βρεθήκαμε μετά από πολλά χρόνια στην παράσταση «Ο κήπος με τις αλήθειες», μια εξαιρετική και βραβευμένη παράσταση. Ως σκηνοθέτης είναι σαν να με ξέρει σαν την παλάμη του και εγώ το ίδιο όταν μου κάνει μια παρατήρηση και αυτό είναι υπέροχο.

Είναι το ίδιο κάθε φορά;

Όχι, είναι διαφορετικό κάθε φορά και αυτό είναι η μαγεία του θεάτρου. Μπορεί να ξέρεις τους κώδικες, να κάνει μια παρατήρηση και να καταλαβαίνω τι θέλει που αυτό είναι ωραίο και το φέρνουν τα πολλά χρόνια συνεργασίας μαζί του, ωστόσο είναι διαφορετικό γιατί δεν είναι οι ίδιες οι λέξεις που πρέπει να πεις. Και αυτές θέλουν γυάλισμα και θέλει μια διεργασία επί σκηνής που θα την κάνεις παρέα με τον σκηνοθέτη σου και είναι διαφορετική κάθε φορά.

Είναι διαφορετική η συνθήκη και όταν αλλάζει η σκηνή ή όταν μεταφέρεστε π.χ. στο κοινό της Κύπρου;

Ναι, φυσικά. Με τα χρόνια όμως ξέρεις τι έχω καταλάβει; Πως το κοινό δεν είναι ένα, αλλά ταυτόχρονα είναι. Δηλαδή, και στην παράστασή μας που θα έρθουμε δεν θα είναι το ίδιο κοινό κάθε βράδυ, θα είναι διαφορετικό, δεν είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι. Μπορεί να γελάσουν σε διαφορετικά σημεία και αυτή είναι ξέρετε η μαγεία του θεάτρου. Στο οποίο μπορείς να εκτίθεσαι σε κοινό και βλέπεις διαφορετικούς ανθρώπους να αντιδρούν διαφορετικά σε κάθε σου ατάκα, είτε αφορά κωμωδία είτε αφορά δράμα.

Αντιμετωπίζετε και με τον ίδιο τρόπο μια παράσταση η οποία είναι π.χ. μια περιοδεία ή μια παράσταση που είναι σε μια μόνιμη θεατρική σκηνή;

Μα η διαδικασία είναι η ίδια. Έχει τον ίδιο κόπο σωματικό και πνευματικό γιατί η πεμπτουσία για τον ηθοποιό είναι να γίνει όσο πιο άρτια μια παράσταση. Γιατί ακόμη και μόνο μια παράσταση να παίζει, θέλεις αυτή η μία, αν δεν θα είναι η τέλεια παράσταση που δεν υπάρχει το τέλειο, να είναι όσο πιο άρτια γίνεται. Γι’ αυτό και δίνουμε την ίδια βαρύτητα κάθε φορά είτε θα παίξουμε σε μια παράσταση που θα κάνουμε ειδικά για το κυπριακό κοινό είτε θα παίξουμε σε μια θεατρική σκηνή στην Αθήνα. Δεν είναι αυτό που λέμε αρπαχτή. Δεν νομίζω πως ξεκινάει κανείς με αυτό το στοιχείο. Και αυτό φαίνεται και από τους συνεργάτες που είναι σε μια παράσταση.

Άρα τι είναι πιο σημαντικό; Ένας ωραίος ρόλος στην Επίδαυρο με μπόλικο κόσμο ή μια παράσταση για 10 άτομα με καλούς συνεργάτες;

Στα τόσα χρόνια που είμαι στη σκηνή θα σας πω πως εμένα με αφορούν πιο πολύ οι συνεργασίες. Για παράδειγμα, στην παράσταση που έχουμε κάνει τον χειμώνα το «Έκτο πάτωμα» η δική μου συμμετοχή ήταν μικρή σε διάρκεια, αλλά εγώ είχα την ίδια αγωνία και υπέροχους συνεργάτες. Για παράδειγμα θυμάμαι το «Έκτο πάτωμα» που είχε παιχτεί παλιότερα και έμειναν τα τραγούδια που έγραψε ο Σταμάτης Κραουνάκης πόσο δεμένη παρέα ήταν τότε. Έτσι θέλω να 'μαι κι εγώ στις παραστάσεις με ωραίες παρέες. Θυμάμαι που μου είχαν κάνει αρκετές προτάσεις για την Επίδαυρο αλλά πήγα μόνο όταν μου είπε ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος. Γιατί σημασία δεν έχει να κάνεις έναν σημαντικό ρόλο, αλλά πώς θα τον κάνεις και γι’ αυτό παίζει πολύ μεγάλη σημασία οι συνεργάτες που θα έχεις. Εμένα δεν με ενδιαφέρει περισσότερο αυτό που λένε πως περνάνε καλά στα καμαρίνια και βγαίνει στη σκηνή. Εμένα με ενδιαφέρει περισσότερο πώς περνάμε εμείς στη σκηνή, ώστε αυτό να περνάει στο κοινό που είναι και το αντικείμενο του πόθου μας. Από την ώρα που είσαι στη σκηνή και έχεις απέναντί σου τον θεατή απευθύνεσαι σε αυτόν τον έναν.

Μετά από τόσα χρόνια έχετε την ίδια αγωνία;

Μα φυσικά, με αφορά το κοινό. Αυτή είναι η αμφίδρομη σχέση που έχουμε κάθε φορά σε μία παράσταση, είναι διαφορετική και δεν ξέρεις πώς θα αντιδράσει και θες να το δεις να συμβαίνει όταν είσαι στο σανίδι. Μετά από τόσα χρόνια εγώ προσεγγίζω αυτό το λειτούργημα με την ίδια αγωνία. Γιατί μπορεί να έχουν περάσει τόσα χρόνια, όπως λέτε, ωστόσο επειδή κάθε φορά είναι διαφορετικό το έργο, διαφορετική η συνθήκη είναι σαν να ξεκινάς απ’ την αρχή. Σαν να κάνεις κάθε βράδυ επανεκκίνηση στη σχέση σου με το κοινό.

Φανταζόσασταν όλη αυτή τη διαδρομή στα θεατρικά δρώμενα;

Εγώ δεν το σκέφτομαι έτσι. Δεν είμαι μετριόφρων, αλλά δεν φαντάζομαι πως είμαι έτσι στη σκηνή και πρέπει να κοιτάω πίσω μια καριέρα που έχω κάνει, ώστε ενδεχομένως να διεκδικήσω πράγματα. Νιώθω νέα στη σκηνή και θέλω να νιώθω έτσι, ώστε να έχω την ίδια γοητεία κάθε φορά που μου δίνεται ένα έργο. Είναι ωραίο να έχεις εμπειρία, αλλά μπορεί να γίνει πυρά με έναν πολύ εύκολο τρόπο. Μπορεί εύκολα το σανίδι να γυρίσει και να σε χτυπήσει και σου δίνει…

Σας ενοχλεί που αν ψάξω το όνομά σας στο διαδίκτυο, αντί να βλέπω τη μεγάλη θεατρική σας διαδρομή, βλέπω ατάκες σας από δηλώσεις;

Ότι τι δηλαδή; Είμαι εγώ το ιερό τέρας της σκηνής και με μειώνει μια ατάκα, κάτι που γράφτηκε στο διαδίκτυο; Δεν μου αφαιρεί ούτε αναιρεί τη δουλειά, γιατί η σχέση με το κοινό είναι βαθιά κτισμένη, έχει πολύ γερά θεμέλια. Είναι κι αυτό ένα σημείο της εποχής να παίρνει μια ατάκα σου να την αλλάζει και να γίνεται κάτι άλλο. Φυσικά, αυτό συνέβαινε πάντα και γι’ αυτό έχει σημασία να έχεις επαφή με το κοινό, το οποίο όταν σε δει σε μια παράσταση σε ένα θέατρο και του αρέσεις και υπάρχει αυτή η αμφίδρομη σχέση, δεν υπάρχει περίπτωση να μην σε ακολουθήσει όσες μπούρδες και αν σου γράφουν στο διαδίκτυο. Εγώ χαίρομαι περισσότερο όταν με συναντάει κόσμος που με βλέπει και μου μιλάει για παραστάσεις που έχει δει στο θέατρο και είναι κάτι που με συγκινεί ιδιαίτερα. Βέβαια, μπορεί να φταίει το γεγονός πως είμαι πιο προστατευμένη επειδή δεν έχω λογαριασμούς ούτε στο Facebook, Instagram. Όχι γιατί δεν θέλω να ακολουθήσω την εποχή μου, τη δέχομαι και τη σέβομαι, αλλά επειδή έχω έλλειψη γνώσεων δεν έχω μπει σε αυτή τη διαδικασία. Αλλά ίσως και να μην μπορώ γιατί έχω μάθει να κοιτάω τους ανθρώπους, να τους μυρίζομαι, να τους νοιάζομαι και να λέμε κουβέντες, αντί να σου στείλω δύο αράδες σε ένα μήνυμα. Και σκεφτείτε να μου έστελνε δύο αράδες το κοινό, αντί να μου πει στα ίσια πως μου άρεσε αυτή η παράσταση…

Έστω και αν σας πει για την τηλεόραση;

Α ναι, δεν με ενοχλεί. Είναι κι αυτό μέρος της δουλειάς μου και προσπαθώ να την κάνω όσο καλύτερα μπορώ με τις συνθήκες που έχουμε. Όπως ήταν π.χ. το «Σόι», μια υπέροχη δουλειά με υπέροχους συνεργάτες που κράτησε πέντε χρόνια και φαίνεται ακόμη πως έχει την αποδοχή του κοινού μέσα από τις επαναλήψεις. Δεν με υποβιβάζει, ούτε αναιρεί πάλι τη δουλειά που έχω κάνει στο θέατρο, γιατί εγώ την αντιμετωπίζω με τον ίδιο τρόπο. Στο «Σόι» με τον υπέροχο Παύλο Ορκόπουλο αυτό που μας ευχαριστούσε ήταν να λέμε ξανά και ξανά τις ατάκες, να κάνουμε μίνι πρόβες γι' αυτό που θα παίξουμε μέσα σε μια συνθήκη διαφορετική που έχει η τηλεόραση. Αλλά όταν θες να το προσεγγίσεις διαφορετικά, καθόμασταν και ψαχνόμασταν για τους ρόλους μας.

Δεν είναι όμως άδικο να ρωτάει κανείς για την Αλεξάνδρα από το «Σόι» ή τη Ροξάνη από τους «Σταύλους», αντί για την «Επίσκεψη της γηραιάς κυρίας» που ήταν μια εξαιρετική παράσταση;

Α, όχι, δεν αντιμετωπίζω τη δουλειά μου με τον τρόπο που το βλέπετε εσείς. Δεν με ενοχλεί γιατί αντιλαμβάνομαι πως η τηλεόραση είναι ένα μέσο που απευθύνεται σε πολύ κόσμο, δεν έχει κόπο, το ανοίγει όποτε θες και μπορείς να αλλάξεις αυτό που βλέπεις την ίδια στιγμή. Γι’ αυτό και έχει σημασία να προσεγγίζει κανείς και την τηλεόραση με όση αγάπη για τη δουλειά έχει και για το θέατρο. Αλλά έχω αγαπήσει τη Ροξάνη, την Αλεξάνδρα και ήταν και σειρές που έχουν κάνει μεγάλη επιτυχία, οπότε γιατί να με ενοχλεί; Ειδικά για έναν άνθρωπο που είναι στην επαρχία, ο οποίος δεν έχει την πολυτέλεια να σε δει στο θέατρο, τότε είναι πολύ σημαντικό ότι του λες κάτι, τον έκανες να γελάσει, έστω και μέσα από την τηλεόραση.

Θα επιστρέφατε στο «Σόι» αν σας γινόταν ξανά πρόταση;

Βεβαίως, αλλά δεν είναι εύκολο να γίνει μια τέτοια συνθήκη ξανά. Έχω στεναχωρηθεί πάρα πολύ, και το έχω ξαναπεί, που σταμάτησε αυτή η σειρά, γιατί δεν φθάρηκε λόγω ποσοστών τηλεθέασης, αλλά επειδή πήρε μια αλλοπρόσαλλη απόφαση το κανάλι να τη σταματήσει. Ήταν φάουλ του σταθμού, ενώ το παραδέχθηκαν και οι άνθρωποι του καναλιού. Ωστόσο δεν είναι εύκολο να γίνει ξανά, επειδή έχουμε όλοι διαφορετικές δουλειές και πρέπει να γίνει μια τέτοια συνθήκη που να το επιτρέψει. Θα έπρεπε να γίνει όταν σταμάτησε στα πρώτα δύο περίπου χρόνια. Ξέρετε, είναι και μια δύσκολη δουλειά η τηλεόραση. Θέλει πολλές ώρες γύρισμα, είναι δέκα ώρες και έχεις και παράσταση μετά, οπότε είναι πολλές οι συνθήκες.

Υπάρχουν δημοσιεύματα που σας θέλουν στον νέο κύκλο της σειράς «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα»;

Ναι, έκανα μία κουβέντα, ισχύουν τα δημοσιεύματα. Ωστόσο οι χρόνοι δεν θα μου επιτρέψουν να είμαι σε αυτή τη δουλειά. Ξέρετε, εγώ θέλω να αντιμετωπίζω τη δουλειά με σοβαρότητα και δεν μπορώ να αποδεχθώ μία πρόταση μόνο και μόνο επειδή μπορεί να είναι πολύ καλή οικονομικά. Στο λειτούργημα που κάνουμε δεν υπάρχει τελεία. Όχι να κάνεις πράγματα αλλά προς τα μέσα. Σου λείπουν συνέχεια πράγματα, δεν υπάρχει τελεία, δηλαδή έφτασα, είμαι καλός. Αυτό που κάνουμε είναι μαθηματικά και ποίηση μαζί και θέλω να έχω μια συνέπεια, γι' αυτό και αν οι συνθήκες δεν είναι αυτές που θέλω εγώ, τότε δεν προχωράω σε μια συνεργασία. Παρόλο που και σε αυτή τη δουλειά υπάρχουν εξαιρετικοί συνάδελφοι ηθοποιοί που πρωταγωνιστούν και κάνουν με συνέπεια αυτή τη σειρά τόσα χρόνια.

Ακόμη μετά από τόσα χρόνια έχετε την ίδια αγωνία;

Είναι αυτό που λέμε πως όσο μπορεί να με αντέχει το σανίδι, θα είμαι στη σκηνή; Θα είμαι όμως; Θα με θέλει το κοινό; Είναι ερωτήματα που με απασχολούν και, πιστέψτε με, δεν είναι θέμα μετριοπάθειας. Γιατί έχεις την ίδια αγωνία. Ο Σταμάτης (σ.σ. Φασουλής) γελάει μαζί μου και στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζω τις παραστάσεις μου. Εγώ δεν πιστεύω πως ο ανασφαλής είναι και ο καλός ηθοποιός. Όχι, δεν με πειράζει να μην είχα καθόλου αυτές τις ανασφάλειες μου. Δεν είναι δικό μου το θέατρο. Υπήρχε πριν από μένα, θα υπάρχει μετά από εμένα. Το θέατρο έχει το απαρέμφατο συνεχίζειν και αυτό είναι πολύ σημαντικό να το ξέρει ένας ηθοποιός, γιατί εμείς απλώς είμαστε εδώ για να αφήσουμε το στίγμα μας. Δεν εξαρτάται από εμάς. Και η διάρκεια δεν σου δίνει απαραίτητα και τα εφόδια σε μια καινούργια δουλειά, αλλά σου δίνει τη δυνατότητα να είσαι ξανά και ξανά δημιουργικός, αφού σε κάθε παράσταση είναι κάτι άλλο.

Μα αφού είπατε πως έχει χτιστεί η σχέση με το κοινό;

Μα μπορεί να γκρεμιστεί αυτή η σχέση σε μία στιγμή. Γι’ αυτό και εγώ θέλω να υποκλίνομαι στο κοινό κάθε φορά που κάνω μια παράσταση. Γιατί θέλω να ευχαριστώ το κοινό που είδε την παράσταση. Και δεν είναι τίποτα δεδομένο, όπως ακριβώς είναι και η ίδια η ζωή. Αλλά πρέπει να τις ανανεώσεις αυτές τις σχέσεις που κτίζεις με το κοινό, τον σύντροφό σου, τους ανθρώπους γύρω σου. Και γι’ αυτό έχω αγωνία π.χ. και για την παράσταση που θα κάνουμε στην Κύπρο, οι προσδοκίες του κόσμου να έχουν επιτευχθεί από εμάς πως του δώσαμε μια καλή παράσταση. Να τον έχει καλύψει ψυχικά αυτή η παράσταση που θα το προσφέρουμε. Δεν θα στεναχωρηθώ ή θα με εκνευρίσουν τα παιδάκια που στο τέλος θα πούνε η κυρία Αλεξάνδρα (σ.σ. ο ρόλος που υποδύθηκε στην τηλεοπτική σειρά «Το σόι»), γιατί εντάξει, υπάρχει κι αυτό μέσα στον κόσμο. Αλλά σημασία έχει που θα έρθουν να δουν την παράσταση. Που κι αυτό από μόνο του λέει κάτι, έστω και αν ήταν το έναυσμα η τηλεόραση. Μακάρι να τους αρέσει τόσο πολύ η δουλειά που κάνουμε και εκεί και να καταφέρουν να έρθουν να μας δουν. Η ουσία είναι οι θεατές να έρθουν και να απολαύσουν μια παράσταση που θα τους προσφέρει και γέλιο και συγκίνηση μαζί.

INFO

Το θεατρικό έργο του Leonard Gershe «Οι πεταλούδες είναι ελεύθερες» θεωρείται μια από τις ωραιότερες κωμωδίες του σύγχρονου παγκόσμιου θεάτρου, όπου το γέλιο και η συγκίνηση εναλλάσσονται μαγικά. «Οι πεταλούδες είναι ελεύθερες» ανέβηκαν για πρώτη φορά με τεράστια επιτυχία στο Μπρόντγουεϊ, το 1969, σε σκηνοθεσία του Ελληνοαμερικανού Μίλτον Κατσέλας. Τρία χρόνια αργότερα το έργο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον ίδιο τον Gershe με πρωταγωνιστές τον πρωτοεμφανιζόμενο τότε Έντουαρντ Άλμπερτ, την Γκόλντι Χόουν και την Αϊλίν Χέκαρτ στον ρόλο της μητέρας.

Η υπόθεση: Νέα Υόρκη τέλη δεκαετίας του ’60. Ο Ντον Μπέικερ (Λευτέρης Ζαμπετάκης) κάνει την επανάσταση της ζωής του. Φεύγει από το ήσυχο προάστιο όπου ζούσε με την υπερπροστατευτική μητέρα του, κ. Μπέικερ (Μίρκα Παπακωνσταντίνου) για να εγκατασταθεί μόνος του στο Μανχάταν. Το γεγονός ότι είναι τυφλός δεν τον εμποδίζει από το να κυνηγήσει το όνειρό του: να γίνει επαγγελματίας μουσικός. Η Τζιλ Τάννερ (Ντόρα Μακρυγιάννη) είναι μια απελπιστικά εκκεντρική νεαρή, χίπισσα και ανερχόμενη ηθοποιός. Μετακομίζει στο ακριβώς διπλανό διαμέρισμα. Γνωρίζονται, φλερτάρουν, ερωτεύονται. Καθώς καταφέρνουν να ανοίξουν την πόρτα που χωρίζει τα διαμερίσματά τους, ανοίγουν ταυτόχρονα και ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή τους μακριά από στερεότυπα, περιορισμούς και προκαταλήψεις. Μέχρι τη στιγμή που εμφανίζεται από το πουθενά η μητέρα του Ντον, αλλά και ο σκηνοθέτης-μέντορας της Τζιλ, ο Ραλφ (Μαρίνος Κόνσολος). Πόσο ελεύθερες θα αποδειχτούν τελικά οι πεταλούδες; Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην ιστορία του Μπρόντγουεϊ αφού έχει το ρεκόρ παραστάσεων με πάνω από 1.100 παραστάσεις και είχε σαρώσει τα θεατρικά βραβεία. Στην Ελλάδα το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε το 1970 με πρωταγωνιστές τον Γιάννη Φέρτη και την Ξένια Καλογεροπούλου, με τεράστια επιτυχία. Μια αστεία, τρυφερή, ζεστή και εξόχως πνευματώδης κωμωδία υπό τους ρομαντικούς ήχους της κιθάρας, με στακάτο ρυθμό, σπαρταριστούς διαλόγους και βασικό αφήγημά της την αισιοδοξία και την ελπίδα. Μέσα από ένα πανέξυπνο και διαπεραστικό χιούμορ, προσεγγίζει τα ζητήματα του αυτοπροσδιορισμού, του έρωτα, του θάρρους και της αλληλοκατανόησης.

Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο σπουδαίος θεατράνθρωπος του ελληνικού θεάτρου, Σταμάτης Φασουλής, που για πρώτη φορά σκηνοθετεί μια παράσταση που θα παρουσιαστεί αποκλειστικά στην Κύπρο.

Το τραγούδι της παράστασης έγραψε ο διακεκριμένος Κύπριος συνθέτης, των μεγάλων επιτυχιών, Γιώργος Θεοφάνους, σε στίχους της σημαντικής στιχουργού Ελεάνας Βραχάλη.

Με φόντο την εποχή των λουλουδιών, την άκρατη απελευθέρωση και τον αέναο έρωτα, οι «Πεταλούδες» θα συνεπαίρνουν το κοινό σε κάθε τους «στάση» σε όλες τις πόλεις της Κύπρου αυτό τον Ιούνιο.

Πρωταγωνιστούν: Μίρκα Παπακωνσταντίνου, Λευτέρης Ζαμπετάκης, Ντόρα Μακρυγιάννη και ο Μαρίνος Κόνσολος.

Μετάφραση-απόδοση: Αλέξης Καλλίτσης

Βοηθός σκηνοθέτη: Παύλος Σαπχεκίδης

Σκηνικά-κοστούμια: Λάκης Γενεθλής

Φωτισμοί: Alexander Jotovic

Διευθύντρια σκηνής: Μόνικα Χατζηβασιλείου

Παραστάσεις:

Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας: 8/06, 9/06 στις 21.00, Σάββατο 18.00 και 21.00.

Παττίχειο θέατρο Λεμεσού: 11/06, 12/06, 13/06 στις 21.00.

Μαρκίδειο θέατρο Πάφου: 14/06 στις 21.00.

Θέατρο «Σκάλα» - Λάρνακα: 15/06, 16/06 στις 21.00.

Εισιτήρια: tickethour.com.cy και τα καταστήματα ACS σε όλη την Κύπρο.