Ποια είναι η τέχνη του σήμερα; Μια εικόνα της, τις πρακτικές αλλά και τους διαλόγους που δημιουργούνται μέσα από έργα αρκετών καλλιτεχνών της σημερινής εποχής επιχειρεί να παρουσιάσει η νέα ομαδική έκθεση που φιλοξενεί η γκαλερί Edit, με τίτλο «The Art of Now: Dialogues across Contemporary Practices». Σε μία από τις επισκέψεις μας στην γκαλερί, η ιδιοκτήτρια της Edit και επιμελήτρια της έκθεσης, Έλενα Ιωαννίδου, αποκαλύπτει στο «Π» το σκεπτικό της έκθεσης, τις προκλήσεις της επιμέλειας μιας έκθεσης, αλλά και μερικές από τις συνομιλίες, τις ανησυχίες και τις εξερευνήσεις των 17 συμμετεχόντων καλλιτεχνών από την Κύπρο, την Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό. 

Πώς προέκυψε η ιδέα;

Ξεκίνησε από την ιδέα να πραγματοποιηθεί μια ομαδική έκθεση. Ως γκαλερί, έχω μόνιμες συνεργασίες με κάποιους καλλιτέχνες, ωστόσο, γι' αυτήν την έκθεση θεώρησα ότι ήταν μια καλή ευκαιρία να προσκαλέσω και κάποιους άλλους καλλιτέχνες που βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα τη δουλειά τους. Στις ομαδικές εκθέσεις, θεωρώ ότι δίνεται η ευκαιρία σε κάθε καλλιτέχνη να εκθέσει τη δουλειά του και τη δική του θεματική - τι τον απασχολεί και τι θέλει να πει στον κόσμο. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε ένα σύνολο 17 καλλιτεχνών, ανερχόμενων, νεαρών αλλά και καταξιωμένων. 

Πώς έγινε η επιλογή των προσκεκλημένων καλλιτεχνών;

Γενικότερα, παρακολουθώ διάφορους καλλιτέχνες, ταξιδεύω, επισκέπτομαι εκθέσεις και παρατηρώ την πορεία τους. Αν αναγνωρίσω στοιχεία που με ενδιαφέρουν, κρατάω επαφή και παρακολουθώ την εξέλιξή τους. Οι εκθέσεις είναι μια καλή ευκαιρία να προσεγγίσω νέους καλλιτέχνες και να τους προσκαλέσω να συμμετάσχουν, ξεκινώντας έτσι μια συνεργασία. Κάπως έτσι, ήρθα σε επαφή και με τους προσκεκλημένους καλλιτέχνες.

Συμμετέχουν 17 καλλιτέχνες σε έναν μικρό, θα λέγαμε, χώρο. Ήταν πρόκληση;

Ναι, ήταν πρόκληση το όλο εγχείρημα και το στήσιμο της έκθεσης. Είχα να διαχειριστώ ακριβώς έναν μεγάλο αριθμό, 17 καλλιτέχνες με διαφορετικές πρακτικές και κλίμακες. Όλα τα έργα, αν και διαφορετικά τεχνικά, πρέπει να συνυπάρχουν με έναν αρμονικό τρόπο στον χώρο της γκαλερί, ώστε να δημιουργηθεί μια συνεκτική έκθεση όπου θα προβάλλονται, εξίσου, όλα τα έργα. Μία άλλη πρόκληση, ήταν η καθυστέρηση στην άφιξη κάποιων έργων από το εξωτερικό που δημιούργησε καθυστερήσεις, αλλά παρά ταύτα, έφτασαν στην Κύπρο και έχει επιτευχθεί, έστω την τελευταία στιγμή, να στηθεί η έκθεση και να βρίσκονται όλα τα έργα μαζί μας.

Αρμονία και ισορροπία. Πόσο σημαντική είναι η επιμέλεια μίας έκθεσης;

Η επιμέλεια μιας έκθεσης είναι πολύ σημαντική, αν και ίσως να μην γίνεται άμεσα αντιληπτή από τον θεατή. Η επιμέλεια μπορεί να απογειώσει τα έργα ή να μην καταφέρει να αναδείξει, τελικά τη δυναμική τους. Είναι σαν να φτιάχνεις ένα παζλ: Βρίσκεις τα κομμάτια που ταιριάζουν καλύτερα και συνδιαλέγονται μεταξύ τους με τον καλύτερο τρόπο. Θεωρώ ότι το στήσιμο είναι πολύ σημαντικό, κάτι που ίσως να μην αντιλαμβάνεται, με την πρώτη ματιά ο θεατή. Στις ατομικές εκθέσεις, βέβαια, η επιμέλεια γίνεται από κοινού με τον καλλιτέχνη, ο οποίος έχει το όραμά του και εγώ προσθέτω ή αφαιρώ πινελιές. Είμαι εκεί για να βοηθήσω. Σε αυτή την ομαδική έκθεση, το έργο ήταν πιο δύσκολο, λόγω της έλλειψης αυτής της δεύτερης άποψης. Ωστόσο, βρέθηκε η φόρμουλα και το αποτέλεσμα νομίζω ότι τιμά την παρουσίαση των έργων.

Πες μας περισσότερα για την επιμελητική προσέγγιση της έκθεσης.

Η «The Art of Now: Dialogues Across Contemporary Practices» επικεντρώνεται στη δημιουργία ενός διαλόγου μεταξύ διαφορετικών καλλιτεχνικών πρακτικών και θεμάτων, ενσωματώνοντας ποικιλία τεχνικών και εκφράσεων που αντανακλούν τις σύγχρονες ανησυχίες και προβληματισμούς. Η έκθεση δεν ακολουθεί μια αυστηρή θεματική, αλλά επιτρέπει στους καλλιτέχνες να εκφράσουν ελεύθερα τις προσωπικές τους αφηγήσεις, με σκοπό την ενίσχυση της αλληλεπίδρασης μεταξύ του θεατή και του έργου τέχνης. Μέσα από τη συνάντηση διαφορετικών καλλιτεχνικών φωνών επιδιώκεται η δημιουργία ενός χώρου ανοιχτού, όπου οι προοπτικές της νέας γενιάς συνδιαλέγονται με τις κοινωνικές, πολιτισμικές και υπαρξιακές προκλήσεις της εποχής μας. Η επιμέλεια της έκθεσης αναδεικνύει την αυθεντικότητα, την τολμηρότητα και τη δημιουργική σκέψη των καλλιτεχνών, με σκοπό να προκαλέσει το κοινό να αναθεωρήσει τις παραδοσιακές έννοιες της τέχνης και να ανοιχτεί σε νέες εκφραστικές δυνατότητες.

Μπορείς να μας πεις ένα κοινό χαρακτηριστικό που αναδεικνύεται στο έργο των καλλιτεχνών;

Ένα θέμα που προβληματίζει και εμπνέει τους καλλιτέχνες είναι η φύση και ο άνθρωπος, και πώς μεταλλάσσονται με το πέρασμα του χρόνου. Πώς η φύση και ο άνθρωπος αλλάζουν και πώς λειτουργεί αυτή η σύνδεση και σχέση μεταξύ τους. Παρά τη διαφορετικότητα στις τεχνικές προσεγγίσεις, όλοι οι καλλιτέχνες αναφέρονται σε θέματα που αφορούν το σήμερα, και αυτό δημιουργεί μια κοινή βάση που ενώνει τα έργα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο.

Με βάση την έκθεση, ποια είναι η τέχνη του σήμερα; Τι πρεσβεύει η νέα γενιά;

Η νέα γενιά καλλιτεχνών, όπως αντικατοπτρίζεται στη συλλογική έκθεση «The Art of Now: Dialogues Across Contemporary Practices», πρεσβεύει τη συνεχή αναζήτηση, τη διαφοροποίηση και την ειλικρίνεια στην τέχνη. Αυτοί οι καλλιτέχνες επιδιώκουν να αποτυπώσουν τις σύγχρονες ανησυχίες και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητα, με μια προσέγγιση που συνδυάζει την ατομική έκφραση με τις συλλογικές εμπειρίες. Με έργα που καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα τεχνικών και θεματικών, από τη διαχείριση της προσωπικής ταυτότητας έως την ανασκόπηση της κοινωνικής πραγματικότητας, η νέα γενιά επισημαίνει την ανάγκη για επικοινωνία, αλληλεπίδραση και αμφισβήτηση των καθιερωμένων ορίων. Οι καλλιτέχνες της σημερινής εποχής, θα έλεγα ότι αντιπροσωπεύουν μια εποχή ανοιχτών διαλόγων, ειλικρινών εκφράσεων και τολμηρών ανατροπών που προάγουν την τέχνη ως μέσο κατανόησης και συναισθηματικής σύνδεσης.

Ματιά στα έργα

Κατά την επίσκεψή μας περιηγηθήκαμε στην έκθεση, με την επιμελήτρια να κάνει μια ξενάγηση και να εξηγεί τις πρακτικές, αλλά και τη γενικότερη φιλοσοφία του κάθε καλλιτέχνη. Ξεκινήσαμε από τη βιτρίνα της γκαλερί, όπου εκεί εκτίθεται το έργο Yellow Card (Cat on the Field, 2023) του Luke Alex Atkinson. Όπως αναφέρει η επιμελήτρια της έκθεσης, Έλενα Ιωαννίδου, το έργο απεικονίζει μια έντονη αντιπαράθεση σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο, με ένα σουρεαλιστικό και παιχνιδιάρικο στοιχείο - την απρόσμενη παρουσία μιας γάτας στο φόντο. «Το έργο προσκαλεί το κοινό να αναλογιστεί το χιούμορ και την ένταση που χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη αλληλεπίδραση μέσα από μια ενέργεια και αυθορμητισμό που μαγνητίζουν», εξηγεί η ίδια. Στη συνέχεια, στον εσωτερικό χώρου του ισογείου, μας παρουσιάζει τη δουλειά του Αλέξανδρου Σιμόπουλου, του οποίου τα έργα, σύμφωνα με την ίδια, αποτυπώνουν τη χαρακτηριστική του ευαισθησία και τη μοναδική του προσέγγιση στη σχέση φύσης και ανθρώπου. Με μια απλή, αλλά βαθιά ποιητική αισθητική, τα έργα του εξερευνούν τη σύνδεση του τοπίου με το ανθρώπινο σώμα, δημιουργώντας εικόνες που μοιάζουν να αιωρούνται ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα. Δίπλα, ένα από τα δύο έργα της σειράς Daydream[2024], της Δανάης Πάτσαλου, που εκτίθενται στην έκθεση. Το δεύτερο βρίσκεται το τέλος του ίδιου τοίχου, με την Ιωαννίδου να αναλύει ότι «με αφαιρετική προσέγγιση και απαλές, ονειρικές αποχρώσεις, τα έργα δημιουργούν μια αίσθηση γαλήνης και εσωτερικής ισορροπίας, δίνοντας την εντύπωση μιας στιγμής που παγώνει στον χρόνο, σαν ένα στιγμιότυπο ονείρου. Μέσα από τις λεπτές και ποιητικές συνθέσεις της, η Πάτσαλου καταφέρνει να αποδώσει την ηρεμία και τη μαγεία των απλών στιγμών που συχνά παραβλέπουμε». Αντανακλούν, συνεχίζει, την ευαισθησία και τη στοχαστική διάθεση που χαρακτηρίζουν την καλλιτεχνική της πρακτική. Στο σημείο, βρίσκεται και το γλυπτό έργο της Ελίνας Ιωάννου, Opuntia [2024], το οποίο «προσεγγίζει την οργανική απλότητα με την έντονη συμβολικότητα, αποπνέοντας αίσθηση ανθεκτικότητας και επιβίωσης». Η Ιωαννίδου, μιλώντας για το Opuntia, σημειώνει πως είναι «κατασκευασμένο από ασβεστολιθικό ψαμμίτη σχηματισμού Πάχνας και ατσάλι και το έργο δημιουργεί έναν διάλογο μεταξύ του φυσικού και του ανθρώπινου, με τον ψαμμίτη να αναδεικνύει τη γεωγραφία και την παράδοση της Κύπρου και το ατσάλι να προσδίδει μια σύγχρονη, βιομηχανική διάσταση». Οι στρεβλώσεις και οι οργανικές γραμμές του αντικατοπτρίζουν την ικανότητα της φύσης να προσαρμόζεται, ενώ η θηλιά και η αλυσίδα στην κορυφή παραπέμπουν στα τάματα, συνδέοντας το έργο με τις πολιτισμικές παραδόσεις πίστης, ελπίδας και ευγνωμοσύνης. Εμπνευσμένο από τη φραγκοσυκιά, το γλυπτό λειτουργεί ως μεταφορά για την ανθρώπινη ανθεκτικότητα, αναδεικνύοντας την ομορφιά και την προσαρμοστικότητα της ζωής ακόμη και στις πιο αντίξοες συνθήκες». Στη συνέχεια, ο Δημήτρης Γκέτσης, μέσα από τα έργα του, Floral Hand: Nature's Reclamation και Hand of Daphne [2024], δημιουργεί ένα καθηλωτικό αφηγηματικό σύνολο που εξερευνά τη σχέση μεταξύ φύσης, μυθολογίας και ταυτότητας. Στο πρώτο, τα άνθη που ανθίζουν πάνω στο χέρι συμβολίζουν την αναγέννηση και την επιστροφή στη φύση, ενώ στο δεύτερο, οι ρίζες που αντικαθιστούν τα δάχτυλα παραπέμπουν στη μυθική μεταμόρφωση της Δάφνης, εκφράζοντας την αλλαγή και τη σύνδεση με τη γη. Η ελληνική κληρονομιά του Γκέτση εμπλουτίζει τα έργα του με διαχρονικότητα, συνδέοντας μύθους και σύγχρονη ζωή.  Στον απέναντι τοίχο, το έργο Birds of Like Feathers [2024] της Ελλαδίτισσας Στέλλας Καπεζάνου, όπως αναφέρει η επιμελήτρια, συνδυάζει ζωντανά χρώματα με διακριτική κοινωνική κριτική. «Η σουρεαλιστική και χιουμοριστική παρουσία πετεινών σε ένα γυναικοκρατούμενο περιβάλλον αμφισβητεί τις παραδοσιακές αντιλήψεις για τους έμφυλους χώρους, προσκαλώντας τους θεατές να αναρωτηθούν για τους ρόλους και τις τελετουργίες που συχνά θεωρούμε δεδομένα. Μέσα από έντονα χρώματα και περίτεχνους συμβολισμούς, η Καπεζάνου ασκεί κριτική στη ματαιοδοξία, την επιδειξιμανία και την παραδοξότητα των κοινωνικών ιεραρχιών, διατηρώντας έναν ανάλαφρο και σατιρικό τόνο. Το έργο αντικατοπτρίζει τη μοναδική ικανότητα της Καπεζάνου να χρησιμοποιεί το χιούμορ και τη φαντασία για να πλοηγηθεί στις πολυπλοκότητες της ανθρώπινης ύπαρξης. Στο πλάι είναι τοποθετημένο το At the Table [2021] του Alec Cumming, το οποίο μεταφέρει τον θεατή σε μια χαλαρωτική σκηνή, όπου η σχέση με τη φύση γίνεται οικεία αλλά και θολή, όπως όταν είμαστε σε διακοπές. «Οι αφηρημένες φόρμες και τα ζωντανά χρώματα δημιουργούν μια αίσθηση ρευστότητας, όπου τα αναγνωρίσιμα στοιχεία χάνονται, ενισχύοντας την ιδέα της απόλυτης χαλάρωσης. Ο Cumming συνδυάζει την ανθρώπινη εμπειρία με το φυσικό περιβάλλον, προσκαλώντας τον θεατή να αφεθεί στη στιγμή και να βιώσει την ευχαρίστηση της απλότητας». Στο ισόγειο, θα λέγαμε, πως παρουσιάζονται έργα που αγγίζουν περισσότερο τη φύση και επεκτείνονται γύρω από κοινωνικές ιδέες. 

Ακολούθως, μεταφερόμαστε στο μεσοπάτωμα της γκαλερί, εκεί εκτίθενται τα υπόλοιπα έργα, τα οποία φαίνεται να συνομιλούν περισσότερο μέσα από τις γεωμετρικές τους φόρμες, τις πρακτικές αλλά και από την καθημερινότητα του ανθρώπου. Πρώτο έργο, αυτό του Αντωνάκη Χριστοδούλου, Back to Odessa[2024], που αντλεί έμπνευση από τη μουσική και τη μνήμη, συνδυάζοντας φαντασία και προσωπικές αφηγήσεις. «Με έντονες επιρροές από τον Μοντερνισμό και τη γενιά του '30, η σύνθεση μπλέκει γεωμετρικές φόρμες, ζωντανά χρώματα και αφηγηματικά στοιχεία, δημιουργώντας έναν ονειρικό χώρο που ανακαλεί μνήμες και συναισθήματα. Το έργο λειτουργεί ως εικαστική συναισθησία, μεταφράζοντας ήχους και τραγούδια σε εικόνες, σε μια συνεχή διαπραγμάτευση μεταξύ μνήμης, φαντασίας και παρόντος». Αμέσως μετά, βρισκόμαστε ενώπιον του έργου της Ελένης Ψυλλάκη, Keep Out[2022]. Η καλλιτέχνιδα, όπως επισημαίνει η επιμελήτρια, προσεγγίζει την αυστηρότητα της γεωμετρίας με την αφαιρετική αισθητική, αντλώντας έμπνευση από την αρχιτεκτονική της κατάρτιση και την κρητική της καταγωγή. «Με χαρακτηριστική συμμετρία και γήινες αποχρώσεις, το έργο αποπνέει τάξη και ισορροπία, ενώ η αφαιρετική του μορφή ανοίγει τον δρόμο για πολλαπλές ερμηνείες». Οι μορφές που παρουσιάζονται μπορούν να διαβαστούν ως αγγεία, μουσικά όργανα, ανθρώπινες φιγούρες ή ακόμα και αφηρημένα σύμβολα. Η Ψυλλάκη παίζει με την έννοια του κενού και της περιεκτικότητας, εξερευνώντας τι μπορεί να περικλείεται ή να εκφράζεται - είτε πρόκειται για υλικά στοιχεία, όπως το κρασί της αρχαίας Ελλάδας, είτε για ιδέες και συναισθήματα. Ο ανοιχτός πάτος και οι μορφές που αφήνουν περιθώριο εισόδου και εξόδου λειτουργούν ως μεταφορά της ένωσης μεταξύ του θείου και του γήινου. Δίπλα, το έργο του Φίκου, For Enlightenment [2021], αντλεί έμπνευση από τη βυζαντινή τέχνη, συνδέοντας πνευματικότητα και σύγχρονη αισθητική. «Οι φιγούρες, με λιτές γραμμές και δυναμικές στάσεις, εκφράζουν την αναζήτηση της φώτισης μέσα από μια διαδικασία αυτογνωσίας και μεταμόρφωσης» προσθέτει η ίδια. Το ασπρόμαυρο χρώμα και οι γεωμετρικές ακτίνες φωτός ενισχύουν την αφαιρετικότητα, προσκαλώντας τον θεατή να στοχαστεί πάνω στην πνευματική και προσωπική εξέλιξη. Στη μέση, «το έργο Oyster Vessel 2 [2023] της Hannah Rowan εξερευνά τη ρευστή σχέση μεταξύ του ανθρώπινου σώματος και των γεωλογικών και οικολογικών συστημάτων, αντλώντας έμπνευση από τη θεωρία του υδροφεμινισμού. Το κεραμικό αγγείο, διακοσμημένο με όστρακα στρειδιών, συνδέει την υλικότητα της γης με τις υδάτινες διαδικασίες και την ιδέα της μεταμόρφωσης. Πιο κάτω, το έργο του Yeti πραγματεύεται την έννοια της εργασίας, εμπνεόμενο από μια εικόνα που θυμίζει τον μύθο του Σίσυφου. Μέσα από έντονες αποχρώσεις και μια δυναμική φιγούρα, ο καλλιτέχνης αποτυπώνει τη μονοτονία αλλά και τη σημασία της εργασίας στη σύγχρονη ζωή. Η εργασία παρουσιάζεται ως ευλογία και κατάρα, αναλογιζόμενη τη συνεχή προσπάθεια για την ικανοποίηση υλικών αναγκών και επιθυμιών, ενώ καλεί τον θεατή να στοχαστεί πάνω στον ρόλο της στην καθημερινότητα, όπως εξηγεί η Ιωαννίδου. «Απέναντι, έργο της Alejandra Atares παρουσιάζει μια ζωντανή νεκρή φύση, όπου η φυσική ομορφιά των λουλουδιών επανερμηνεύεται μέσα από τολμηρές, μη παραδοσιακές χρωματικές επιλογές και δυναμικές πινελιές. Η Atares δημιουργεί έναν διάλογο ανάμεσα στο φυσικό και το τεχνητό, που μας καλεί να σκεφτούμε τη σχέση μας με την ομορφιά και την ανάγκη μας για συνεχή αναδιαμόρφωσή της. Η επιθυμία μας να ομορφαίνουμε τα πάντα μέσα από φίλτρα, ακόμα και κάτι ήδη όμορφο, όπως ένα βάζο με λουλούδια, αντικατοπτρίζει τη σύγχρονη ανάγκη μας για τελειότητα και υπερβολική αισθητική επιμέλεια». Αμέσως μετά το έργο του Δανού Johannes Holt Iversen προσεγγίζει τη δυναμική αλληλεπίδραση φωτός, σκιάς και ύλης, δημιουργώντας υβριδικές μορφές που βρίσκονται στο όριο μεταξύ γλυπτικής και ζωγραφικής, όπως σημειώνει η επιμελήτρια, η οποία προσθέτει ότι το συγκεκριμένο έργο θυμίζει τις κεφαλές των ζώων που τοποθετούνταν κάποτε στους τοίχους, συμβολίζοντας την κυριαρχία του ανθρώπου πάνω στη φύση. Ωστόσο, συνεχίζει, ο Iversen επαναπροσδιορίζει αυτή την παράδοση, αντικαθιστώντας την ωμή απεικόνιση με αφηρημένες, ιριδίζουσες φόρμες που παίζουν με το φως, τη σκιά και τον χώρο. «Με αυτόν τον τρόπο δημιουργεί έργα που ανακαλούν μνήμες, αλλά προσκαλούν και σε μια νέα αντίληψη για τη σχέση μας με τη φύση, την ύλη και την τέχνη». Μετά, εμφανίζεται το Life is a Souvenir [2024] της Λευκής Σαββίδου. «Είναι από την τελευταία της έκθεση Thank You for Being with Us. Η πλαστική σακούλα, αποτυπωμένη με τη χαρακτηριστική τεχνική της κουκκίδας, αποκτά νέα σημασία, λειτουργώντας ως σύμβολο της ανθρώπινης διττότητας - της ικανότητάς μας να δημιουργούμε και να καινοτομούμε, αλλά και της τάσης μας να αποφεύγουμε την ευθύνη για τα δημιουργήματά μας. Σε αυτό το έργο, η πλαστική σακούλα μεταμορφώνεται από ένα καθημερινό αντικείμενο σε ένα φορτισμένο σύμβολο, που υπενθυμίζει τόσο την καινοτομία όσο και τα σφάλματά μας.Οι πτυχώσεις και η υφή της αποδίδονται με εξαιρετική λεπτομέρεια, ενώ η μινιμαλιστική προσέγγιση ενισχύει τη δύναμη της απλότητας. Το έργο προκαλεί τον θεατή να αναλογιστεί τη σχέση του με τη δημιουργία, την κατανάλωση και τη διαχρονική σημασία των πράξεων μας, κάνοντας την πλαστική σακούλα κάτι πολύ περισσότερο από ένα αντικείμενο· την καθιστά καθρέφτη της ανθρώπινης φύσης».  Η ξενάγηση ολοκληρώθηκε με τα έργα της Έβελυν Αναστασίου και της Μαριάντρης. Η πρώτη, με το Noah Noah take thou thy company, αποτυπώνει μια σκηνή από την όπερα Noye's Fludde του Benjamin Britten, χρησιμοποιώντας την τεχνική της ξυλοτυπίας μονοτυπίας σε ξύλο. «Η εικόνα αποδίδει την ένταση της σκηνής του Νώε και της κιβωτού, συνδυάζοντας γραμμική αφαίρεση και κίνηση. Το ξύλο ενισχύει τη σύνδεση με το φυσικό περιβάλλον, ενώ η μονοτυπία προσφέρει βάθος και ζωντάνια στην αναπαράσταση των ανθρώπων και των ζώων.  Μέσω αυτής της λιτής αλλά ισχυρής εικόνας, η Αναστασίου συνδυάζει την παιδική αθωότητα με τη δραματικότητα της όπερας». Τέλος, το Damaged Goods [2024] της Μαριάντρης χρησιμοποιεί την καρδιά ως σύμβολο αγάπης, αλλά με έναν ασυνήθιστο και συμβολικό τρόπο, απεικονίζοντάς την ως «κατεστραμμένο προϊόν». «Η φράση 'Damaged goods', γραμμένη σε έντονα κίτρινα γράμματα, τονίζει την έννοια της πληγής και της ευθραυστότητας, αντικατοπτρίζοντας τις δυσκολίες και τις αποτυχίες στις ανθρώπινες σχέσεις. Η κλωστή, που δημιουργεί το μαξιλαροειδές εφέ, υπογραμμίζει τη διαδικασία της αποκατάστασης και της θεραπείας, αποδεχόμενοι τα ελαττώματα και τις ατέλειες. Το έργο αποκαλύπτει τη δύναμη της αποδοχής και της αναγέννησης μέσα από τις πληγές και τις προκλήσεις της ζωής», καταλήγει η Έλενα Ιωαννίδου.