«Το έργο μου είναι καθαρά αυτοβιογραφικό. Περιγράφει εμένα και το περιβάλλον μου. Θέλω η ζωγραφική μου να λειτουργεί όπως η σάρκα. Για μένα ο πίνακας είναι ο άνθρωπος που απεικονίζεται»
Σε ηλικία 88 χρονών πέθανε στο σπίτι του στο Λονδίνο, ο βρετανός ζωγράφος Λούσιαν Φρόιντ, εγγονός του πατέρα της Ψυχανάλυσης, Σίγκμουντ Φρόιντ.
Γνωστός για το ασυμβίβαστο του χαρακτήρα του και την προτίμησή του στο γυμνό, ο ρεαλιστής ζωγράφος, γίγαντας της σύγχρονης ζωγραφικής, κυριάρχησε στον κόσμο της Τέχνης για περισσότερα από 50 χρόνια. Απεβίωσε την Τετάρτη, 20 Ιουλίου, μετά από ασθένεια, ανέφερε την Πέμπτη, 21 Ιουλίου, η εκπρόσωπός του, Νταϊάνα Ρόστρον, ανακοινώνοντας τον θάνατό του.
«Ζούσε για να ζωγραφίζει και ζωγράφιζε μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής του, απομακρυσμένος από τη φασαρία του κόσμου της Τέχνης», επισήμανε ο συνεργάτης του Ουίλιαμ Ακουαβέλα, σημειώνοντας πως θα τον θυμόμαστε ως έναν από τους μεγάλους ζωγράφους του 20ού αιώνα.
Τα έργα του Λούσιαν Φρόιντ έφτασαν να πωλούνται εξαιρετικά ακριβά… Το 2008, ο πίνακάς του με τίτλο «Benefits supervisor sleeping» που απεικονίζει μια υπέρβαρη γυμνή γυναίκα να ξαπλώνει σε έναν καναπέ, πουλήθηκε έναντι αντί περίπου 30 εκατομμυρίων ευρώ.
Ο Λούσιαν Φρόιντ γεννήθηκε το 1922 στο Βερολίνο.
Το 1934 με την άνοδο του ναζισμού, η οικογένειά του εγκαθίσταται στο Λονδίνο. Ο πατέρας του είναι ο μικρότερος γιος του Σίγκμουντ Φρόιντ, που έρχεται κι αυτός στο Λονδίνο το 1938. Ο Λούσιαν παίρνει βρετανική υπηκοότητα, πραγματοποιεί σπουδές εικαστικών τεχνών, ταξιδεύει συχνά στο Παρίσι, επισκέπτεται τον Πικάσο και τον Τζακομέτι, εικονογραφεί ποιήματα του Νικόλα Μουρ. Τα πρώτα έργα του φέρνουν την επίδραση του σουρεαλισμού. Παντρεύεται την Κίτι Γκάρμαν, κόρη του γλύπτη Ζακόμπ Επστέιν, αλλά χωρίζει, ξαναπαντρεύεται και από τις πολλαπλές του ερωτικές εμπειρίες αποκτά πολυάριθμα παιδιά.
Από το 1960 το στιλ του αλλάζει, γίνεται ρεαλιστικό και εκφράζει ωμότητα και βιαιότητα. Προσεγγίζει το στιλ των φίλων του, Φράνσις Μπέικον και Φρανκ Αουρμπάχ, με τους οποίους δημιουργεί την «Σχολή του Λονδίνου». Το έργο του αναγνωρίζεται στη δεκαετία του 1970. Παρουσιάζεται σε πολυάριθμες αναδρομικές εκθέσεις στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ.
Τα μοντέλα του είναι πρόσωπα του στενού του περιβάλλοντος, οι διαδοχικές συντρόφισσές του, τα παιδιά του, οι φίλοι του. Δημιουργεί τολμηρές συνθέσεις, με γυμνές γυναίκες και άνδρες που εκθέτουν προκλητικά όλα τα απόκρυφα της ανατομίας τους με φόντο έναν απελπιστικά θλιβερό χώρο.
