Γράφει ο Ιάκωβος Γωγάκης

Ένας σπουδαίος δημιουργός με εντυπωσιακή εικαστική γλώσσα σε όλα του τα έργα. Το « Μητέρα και γιός» συγκαταλέγεται στις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, βρέθηκε στη Βενετία, με το πολυδάπανο έργο «Φάουστ», κλείνοντας έναν κύκλο έργων των λεγόμενων « Ισχυρών Ανδρών».



Η ταινία κατα γενική ομολογία δεν ενθουσίασε ούτε το κοινό αλλά ούτε και μας τους  δημοσιογράφους, όμως δεν αποδοκιμάστηκε η απόφαση της κριτικής επιτροπής όπως συνέβη πέρυσι με το « Somewhere» της Σοφία Κόπολα, αναγνωρίζοντας με αυτόν τον τρόπο την αξία του Ρώσου σκηνοθέτη. Άλλωστε ο Σοκούροφ αντιμετώπισε πολλές οικονομικές δυσκολίες για να ολοκληρώσει το έργο, με το Ρωσικό Κέντρο Κινηματογράφου να αρνείται να χρηματοδοτήσει το έργο. Ο Σοκούροφ παρέλαβε το μεγάλο βραβείο απο τον πρόεδρο της κριτικής επιτροπής Ντάρεν Αρονόφσκι.

Αντίθετα μείναμε με ανοιχτό το στόμα στο άκουσμα ότι το δεύτερο μεγάλο βραβείο δόθηκε στο Κινέζικο Secret Movie του διαγωνιστικού ( People Mountain, People Sea ) με τους δημοσιογράφους να μην κρύβουν την απογοήτευση τους.

Ο Γιώργος Λάνθιμος με τις αμφιλεγόμενες « Άλπεις» του, κέρδισε το βραβείο σεναρίου. Κατά την απονομή ευχαρίστησε τον διευθυντή του Φεστιβάλ Μάρκο Μούλλερ για την εμπιστοσύνη που του έδειξε, με το έργο να έχει θέση στο διαγωνιστικό τμήμα, κάτι που δεν έπραξε το φεστιβάλ των Καννών.

Κατά τα λοιπά επιβεβαιωθήκαμε για την εκπληκτική ερμηνεία του Μάικλ Φασμπίντερ στην ταινία « Shame» του Στιβ ΜακΚουίν με τον Φασμπίντερ να παραλαμβάνει το βραβείο Ανδρικού Ρόλου, όπως επίσης και για την προερχόμενη απο το Χόνγκ Κόνγκ  Deannie YIP  για την συγκινητική ερμηνεία της στο « Μια Απλή Ζωή» της  Αν Χούι.

Άξιζε και το πήρε η Άντρεα Άρνολντ το βραβείο φωτογραφίας για τα « Ανεμοδαρμένα Ύψη», βραβείο και για το Ιταλικό « Terraferma» που γράψαμε και για αυτό εκτενώς σε προηγούμενες ανταποκρίσεις μας. Το Βραβείο Μαρσέλο Μαστρογιάννι  πήγε στον σπουδαίο Ιάπωνα σκηνοθέτη Σίον Σόνο, για το « Himizu», έργο βίαιο και συνάμα ανθρώπινο για την σύγχρονη Ιαπωνία.

Σχόλιο

 Παρακολουθώντας χρόνια την διαδικασία των μεγάλων κινηματογραφικών φεστιβάλ, αισθάνομαι συχνά απογοητευμένος από τον τρόπο που οι ιθύνοντες των διοργανώσεων αυτών δίνουν τα βραβεία. Πολλές φορές η απονομή ενός βραβείου εμπεριέχει σκοπιμότητες, και κάποτε, διατήρησης  μιας περίεργης ισορροπίας. Δεν είναι τυχαίο επί παραδείγματι πως στο φετινό Φεστιβάλ Βενετίας καμία ταινία προερχόμενη από την Αγγλοσαξονική σχολή δεν πήρε κάποιο σημαντικό έπαινο. Παρά το γεγονός πως υπήρξε μεγάλος αριθμός τέτοιων ταινιών στο διαγωνιστικό τμήμα.  Το « Ides of March» του Κλούνει θα βρεθεί σίγουρα να διεκδικεί κάποιο Όσκαρ, το «Shame» του ΜακΚουίν θα ακουστεί όσο λίγες ταινίες φέτος, ο Ρόμαν Πολάνσκι με το « Carnage » δίνει μαθήματα σκηνοθεσίας  ακόμα μια φορά.

Ο λόγος πρέπει να αναζητηθεί στο γεγονός πως υπάρχουν αυτή την περίοδο εν εξελίξει και άλλα κινηματογραφικά φεστιβάλ, όπως Τορόντο, Νέας Υόρκης, Σικάγο και Τόκιο, με τις ταινίες αυτές να βρίσκονται σε κάποια απο αυτά. Έτσι λοιπόν στο Φεστιβάλ της Βενετίας παρατηρείται συχνά το φαινόμενο, μια αξιόλογη παραγωγή να μην τιμάται , αφήνοντας αυτό να το πράξει κάποιο άλλο Φεστιβάλ και να επιλέγουν  δημιουργούς λιγότερο προβεβλημένους. Είναι μια άποψη δεκτή, αλλά νομίζω στο τέλος της μέρας αυτό που μετρά είναι η ίδια η ταινία και αυτό δυστυχώς πολύ συχνά δεν λαμβάνεται υπ’ οψιν.