Αύριο, Τετάρτη, κυκλοφορεί στις ΗΠΑ το βιβλίο «Ζακλίν Κένεντι: Ιστορικές συνομιλίες για τη ζωή με τον Τζον Φ. Κένεντι» με αφορμή τις εκδηλώσεις για τη συμπλήρωση 50 ετών από τον πρώτο χρόνο του Τζον Κένεντι στην προεδρία των ΗΠΑ.

Το βιβλίο περιλαμβάνει δηλώσεις της συζύγου του Αμερικανού προέδρου που προέρχονται από ηχογραφημένες συνεντεύξεις της, διάρκειας οκτώ ωρών, στον ιστορικό και προσωπικό σύμβουλο του Τζον, Άρθουρ Σλέσινγκερ Τζούνιορ, το 1964, μερικούς μήνες μετά τη δολοφονία του Κένεντι, τον Νοέμβριο του 1963.

Εκπληξη προκαλεί το γεγονός ότι η κουβέντα δεν πηγαίνει σχεδόν καθόλου στη δολοφονία του συζύγου της, ίσως επειδή το γεγονός είναι ακόμη νωπό.

Έτσι, στο πλαίσιο εξωραϊσμού της εικόνας του προεδρικού ζεύγους, η -τότε 35χρονη- Τζάκι αναφέρεται διαρκώς στην ευτυχισμένη ζωή που είχε με τον J.F.K., πράγμα λογικό αφού ακόμη δεν είχαν διαρρεύσει στη δημοσιότητα οι εξωσυζυγικές περιπέτειες του άντρα της.

Από το βιβλίο μαθαίνουμε ότι η Τζάκι είχε παρακαλέσει τον σύζυγό της να της επιτρέψει, όπως και στα παιδιά τους, να παραμείνουν στο πλάι του ακόμη και στην απευκταία περίπτωση ξεσπάσματος ενός πυρηνικού πολέμου με την τότε Σοβιετική Ένωση λόγω της κρίσης που είχε προκληθεί από τους σοβιετικούς πυραύλους στην Κούβα που ήταν στραμμένοι προς τις ΗΠΑ.

«Θέλω να μείνω στους κήπους αν αυτό συμβεί -ξέρεις τι-, θέλω μόνο να είμαι μαζί σου, θέλω να πεθάνω μαζί σου και τα παιδιά επίσης, περισσότερο από το να ζήσω χωρίς εσένα», λέει η Τζάκι, η οποία θυμάται επίσης ότι είδε τον Τζον να κλαίει όταν έμαθε την αποτυχία της απόβασης στον Κόλπο των Χοίρων, 90 ημέρες μετά την άνοδό του στην εξουσία.

Εντύπωση προκαλεί ο χαρακτηρισμός της για τον πρόεδρο της Γαλλίας Σαρλ ντε Γκολ, τον οποίο θεωρούσε «εγωμανή» και «μοχθηρό», γεγονός περίεργο αν αναλογιστούμε ότι ο ίδιος ο Γάλλος πολιτικός είχε, κατόπιν, δηλώσει γοητευμένος απ' την ίδια την Πρώτη Κυρία των ΗΠΑ.

Η Τζάκι χαρακτηρίζει επίσης «μια απαίσια και πικρόχολη γυναίκα» την, μετέπειτα πρώτη γυναίκα πρωθυπουργό της Ινδίας, Ιντίρα Γκάντι ενώ κρατάει μια καλή κουβέντα για τον Αντρέ Μαλρό, συγγραφέα και υπουργό Πολιτισμού της Γαλλίας εκείνη την εποχή, χαρακτηρίζοντάς τον ως «τον πιο συναρπαστικό άνδρα με τον οποίο μίλησα ποτέ».