Πρώτη εντύπωση από την ταινία «Οικόπεδο 12»

Με την προβολή της κυπριακής ταινίας «Οικόπεδο 12» σήκωσε αυλαία το βράδυ της Παρασκευής στη Λεμεσό το φετινό φεστιβάλ «Κινηματογραφικές Μέρες Κύπρος 2013».

Η επίσημη έναρξη του φεστιβάλ δόθηκε στο Θέατρο Ριάλτο, παρουσία του υπουργού Παιδείας και Πολιτισμού Κυριάκου Κενεβέζου και του διευθυντή των Πολιτιστικών υπηρεσιών Παύλου Παρασκευά.

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Κυριάκου Τοφαρίδη μάλλον δίχασε το κοινό, με κάποιους να την απορρίπτουν και άλλους να αναδεικνύουν τα κωμικά της στοιχεία.

Ο υπουργός εκφράστηκε θετικά για την κινηματογραφική διοργάνωση αλλά και την ταινία, για την οποία δόθηκε κρατική επιχορήγηση από τη Συμβουλευτική Επιτροπή Κινηματογράφου (ΣΕΚΙΝ).

Ο ίδιος ο σκηνοθέτης, Κυριάκος Τοφαρίδης, μιλώντας στο κοινό πριν από την προβολή της ταινίας, ευχαρίστησε τη ΣΕΚΙΝ για την «πολύ καλή δουλειά που κάνει για την ενίσχυση του κυπριακού κινηματογράφου» και υπογράμμισε τον «αξιοκρατικό» τρόπο με τον οποίο λειτουργεί, απαντώντας μάλλον στους επικριτές του για ευνοϊκή μεταχείριση (ο πρωταγωνιστής της ταινίας του, Κώστας Δημητρίου, ήταν μέλος της ΣΕΚΙΝ όταν υποβλήθηκε η αίτηση για επιχορήγηση).

Το φετινό φεστιβάλ ξεκίνησε με την Φιλαρμονική του Δήμου Λεμεσού να εκτελεί στο δρόμο έξω από το Θέατρο Ριάλτο ορχηστρικά κομμάτια από κινηματογραφικές ταινίες....

...και ολοκληρώθηκε με το πάρτι έναρξης, με μουσική από την μπάντα Wanderlust.

Τα δύο από τα τρία μέλη της Καλλιτεχνικής Επιτροπής του φεστιβάλ, Κώστας Κωνσταντινίδης (αριστερά) και Άδωνις Φλωρίδης, καλωσορίζουν τους θεατές.

Οι συντελεστές της ταινίας «Οικόπεδο 12» που βρέθηκαν στην πρώτη προβολή, στη σκηνή του Θέατρου Ριάλτο.

O Κυριάκος Τοφαρίδης, σκηνοθέτης της ταινίας, στη σκηνή του Ριάλτο.

Το «Οικόπεδο»

Καμία σχέση με το πραγματικό οικόπεδο 12 και το φυσικό αέριο έχει η ταινία «Οικόπεδο 12»: κοινό σημείο είναι μόνο ένα οικόπεδο (στην ξηρά) το οποίο διεκδικούν Κύπριοι, Άγγλοι και Ρώσοι. Κι αυτό γιατί οι Άγγλοι βλέπουν στους δορυφόρους τους ότι σ’ αυτό το κομμάτι γης, στον Άγιο Σωζόμενο, υπάρχει πετρέλαιο.

Το κτήμα ανήκει στον Κωνσταντή Ριζίτη, έναν χαρακτήρα ιδιότυπο, τον οποίο ερμηνεύει μοναδικά ο Κώστας Δημητρίου.

Διεκδικώντας το, οι Άγγλοι θα προτείνουν στον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας (Στέλιος Καυκαρίδης) αποχώρηση των αγγλικών βάσεων με αντάλλαγμα αυτόν τον χώρο, ώστε να δημιουργήσουν για τον λαό της Κύπρου ένα... πρότυπο οικολογικό πάρκο. Ο Πρόεδρος θα υποψιαστεί ότι κάτι ύποπτο κρύβει η πρόταση των Εγγλέζων και θα στείλει δύο άντρες της Κυπριακής Υπηρεσίας Πληροφοριών (ΚΥΠ) να μάθουν τι συμβαίνει.

Ο Ριζίτης είναι παντρεμένος (‘σύζυγος’ η Κάρμεν Ρουγγέρη) και έχει τρία παιδιά: δύο γιους απατεώνες και μια κόρη, την Ανθούλα (Ζωή Κυπριανού).

Η Ανθούλα είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στον Ριζίτη και τον «παλιό» Τουρκοκύπριο φίλο του, ο γιος του οποίου (Οσμάν Αλκάς) την άφησε έγκυο.

Ο Ριζίτης δεν μπορούσε να δεχτεί το γεγονός της αγάπης τους και ανάγκασε την Ανθούλα να ρίξει το παιδί, ρίχνοντάς την για πάντα στη θλίψη και τη σιωπή.

Κουραστήκατε; Πού να δείτε την ταινία, με το σενάριο να παλεύει να χωρέσει όλες τις ιδέες των σεναριογράφων (Πάνος Σταθόγιαννης και Κυριάκος Τοφαρίδης).

Αυτή είναι ίσως και η μεγάλη αδυναμία τής μεγάλου μήκους ταινίας του Τοφαρίδη: βρίθει επιμέρους ιστοριών, οι οποίες έχουν τον σκοπό και (εν πολλοίς) το χιούμορ τους, αλλά δεν καταφέρνουν να δώσουν ένα συνολικό, συμπαγές αποτέλεσμα.

Ιδιαίτερα ατυχή θεωρώ την ιστορία της Ανθούλας, η οποία, με όποιον φακό κι αν τη δει κανείς, δεν χωρά στο πλαίσιο μιας κωμωδίας, ιδιαίτερα αυτού του είδους της ανάλαφρης κομεντί, η οποία ακολουθεί και το μοτίβο του παλιού ελληνικού κινηματογράφου με χορευτικό διάλειμμα.

Εκείνο που αναδεικνύεται επιτυχημένα στην ταινία είναι η πλήρης εξάρτησή μας από τις «ξένες» δυνάμεις αλλά και η ροπή μας σ’ αυτές. Η μαγική παρουσία της Ινδής Χανίγια (Νεέτου Τσάντρα) είναι χαρακτηριστική. Έως και ο επίμονος και άκαμπτος Ριζίτης θα λυγίσει κάποια στιγμή.

Το κιτς στοιχείο της νεοκυπριακής αισθητικής δεν είναι απόν (και δικαιολογημένα, αν σκεφτούμε πως οι κυπριακοί γάμοι διανθίζονται από... belly dancers).

Σε «άτακτη» αισθητική παρασύρουν την ταινία οι πολλές ιστορίες: η οικογένεια Ριζίτη προσεγγίζεται με το κινηματογραφικό ύφος του βαλκανικού σινεμά, τα πλάνα με τον Πρόεδρο της ΚΔ θυμίζουν κυπριακή τηλεοπτική σειρά.

Ιδιαίτερα εντυπωσιακή η σκηνογραφική δουλειά της Λίζας Τσουλούπα, η οποία έστησε εκ του μηδενός ένα σπίτι στον Άγιο Σωζόμενο.

Καταληκτικά, η ταινία «Οικόπεδο 12» είναι μια ευχάριστη κυπριακή κωμωδία. Πιθανώς να μην κερδίσει τους αυστηρούς σινεφίλ, προβλέπω όμως ότι θα έχει εμπορική επιτυχία όταν ανοίξει στους κινηματογράφους τον Οκτώβριο, κι αυτό είναι ένα στοιχείο που οι απομονωμένοι Κύπριοι σκηνοθέτες πολύ θα ζήλευαν. Και κάτι που ο κυπριακός κινηματογράφος χρειάζεται, για να δηλώσει την ύπαρξή του στο ευρύ κοινό.

+ Η ταινία προβάλλεται ξανά στη Λευκωσία στο πλαίσιο του φεστιβάλ Κινηματογραφικές Μέρες Κύπρος 2013 το Σάββατο 27 Απριλίου στο Ζήνα Πάλας. Ολόκληρο το πρόγραμμα του φεστιβάλ στο www.cyprusfilmdays.org.

ΜΕΡΟΠΗ ΜΩΥΣΕΩΣ | ΠΑΡΑΘΥΡΟ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ©ΠΑΥΛΟΣ ΒΡΩΝΙΔΗΣ | ΠΑΡΑΘΥΡΟ | ΠΟΛΙΤΗΣ