«Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει το βήμα του, όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει»
Η παράσταση «Fear against silence», της Έλενας Χριστοδουλίδου, παρουσιάστηκε επίσημα στις 9 Μαϊου στο πλαίσιο του 14ου Διεθνούς Φεστιβάλ Παραστατικών Τεχνών.
Το φεστιβάλ (14th International Spring Festival Rishon Lezion) φιλοξενήθηκε στην πόλη Ριζόν του Ισραήλ από τις 2 μέχρι τις 11 Μαϊου 2013.
Πρόκειται για ένα από τα δέκα επιλεγμένα έργα σύγχρονου χορού ( εκπροσωπούνται επτά χώρες: Κύπρος, Ολλανδία, Ισπανία, Γαλλία, Σλοβενία, ΗΠΑ, Ισραήλ) που έδωσαν το “παρών” τους κατόπιν πρόσκλησης των διοργανωτών.
Αναφέρεται για το έργο της Έλενας Χριστοδουλίδου:
Αναμφίβολα, η παραστατική “συνάντηση” της αυθεντικής επαναστατικής ποίησης που φέρει την υπογραφή του διαχρονικού χιλιάνου λογοτέχνη (και επαναστάτη) Πάμπλο Νερούδα με τις διερευνητικές νεωτεριστικές συντεταγμένες που ορίζουν τα βήματα αναζήτησης του κυπριακού σύγχρονου χορού, δεν θα μπορούσε παρά να επιβάλλει στις δεύτερες ακραία εκφραστική λιτότητα στα όρια της τελετουργικής συστολής. H… άλλη της στιγματισμένης τρέχουσας, απελευθερωτική εκδοχή της λιτότητας, με όρους τέχνης: Στοιχειώδης κωδικός τιμής ή αλλιώς τεκμήριο κεκτημένης ωριμότητας, όταν η ρευστή παραστατική αναζήτηση εμπεριέχει και ενσωματώνει διαχρονικές πολιτιστικές “σταθερές” αξιώνοντας να τις μεταφέρει συμπαγείς και ακέραιες στην “σκηνή” του τρέχοντος χρόνου.
Την καλλιτεχνική ευθύνη της “μεταφοράς” φέρει η χορογράφος και χορεύτρια Ελενα Χριστοδουλίδου, διεκδικώντας να μην υπερβεί αλλά και να μην παραλείψει κατ’ ελάχιστον τα απαραιτήτως αναγκαία. Ο επιλεγείς τίτλος του σόλο – έργου της “Fear against silence” (Φόβος απέναντι στην σιωπή) διεκδικεί να είναι η απαραιτήτως αναγκαία απόδοση περιεχομένου του υπέροχου ποιήματος “Αργοπεθαίνει” του Νερούδα, η πρωταρχική εκ μέρους της απόδοση τιμής στις διαχρονικές σταθερές του χιλιάνου λογοτέχνη, πριν καν το περιεχόμενο της συνάντησης δοκιμαστεί επί σκηνής.
“Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει την ιδέα του πριν καν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει ή δεν απαντά όταν τον ρωτάν για όσα ξέρει” ξεδιπλώνεται ο στίχος του Νερούδα, στίχος – καταγγελία απέναντι στην φοβική σιωπή, υπόμνηση του τιμήματος (αργός θάνατος) που η φοβική σιωπή σημαίνει, ένα ερμηνευτικό βήμα παραπέρα του Fear against silence, ή αλλιώς η ερμηνευτική του απόδοση. Στην αμφίδρομη δυναμική ισορροπία των διαχρονικών ποιητικών αξιών το περιεχόμενο αποδίδει ερμηνευτικά τους τίτλους και οι τίτλοι συμπυκνώνουν ερμηνευτικά το περιεχόμενο.
Στην αληθινή τέχνη χορού η τελετουργική λιτότητα δεν (μπορεί στο ελάχιστο να) είναι υπόθεση τίτλων ή τύπων, η γλώσσα του σώματος καλείται να ενσωματώσει και αναδείξει ως η τελική ερμηνευτική όλες τις άλλες “γλώσσες”, αυτής της κυρίαρχης γλώσσας η λιτότητα και περιεκτικότητα εντέλει κρίνεται. Ενα και μόνο σώμα επί σκηνής (της χορογράφου και χορεύτριας), εξαιρετικά αργές και “προσωπικές” οι κινήσεις ώστε να αποτυπώνεται καθεμιά ως σταθερό ακίνητο στιγμιότυπο, αντανακλαστικές οι όποιες βίαιες μεταβάσεις σε συνθήκες άγρια επαναλαμβανόμενης κίνησης (με τα χέρια άτυπα έμβολα) ώστε να μην προσβάλλουν τα σταθερά “ακίνητα” στοιχεία του τελετουργικού. Η γλώσσα του (ενός) σώματος διεκδικεί το ελάχιστο και το μέγιστο συνάμα: να είναι η ίδια ένα πλήρες τελετουργικό που ενσωματώνει και εμπεριέχει (συμπυκνώνει) την δυναμική της διαχρονικής ποίησης του Νερούδα καθοδηγώντας παραστατικά την ανάγνωσή της από την στιγμή της πρώτης γνωριμίας έως και την στιγμή της κορύφωσης. Εκστατική απόδοση σε λιγότερα από 15 λεπτά της ώρας οικουμενικού πολιτιστικού πλούτου, η πλέον λιτή και βασανιστική συνάμα διεκδίκηση της αληθινής τέχνης χορού, η διαρκής καταδίκη αλλά και ευλογία της...
Ποιά η στιγμή της κορύφωσης; Είναι παντελώς αδύνατον να την διαγνώσουμε μέσα από την παράσταση – σόλο «Fear against silence» της Ελενας Χριστοδουλίδου πριν δοκιμαστεί επίσημα (τελετουργικά) επί σκηνής, όμως είναι μάλλον εύκολο να εντοπίσουμε το ποιητικό ισοδύναμο που προ-καλείται να αποδώσει. “Αργοπεθαίνει”, Πάμπλο Νερούδα, στίχοι καταληκτικοί : “Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντα πως για να ‘σαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής. Μονάχα με μιά φλογερή υπομονή θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία”.
