Το «Παράθυρο» παρουσιάζει τις συμμετοχές στο φετινό 4ο Φεστιβάλ Χορού, Κίνησης και Παραστατικών Τεχνών, το οποίο ξεκινά με διαλέξεις και βιντεοπαρουσιάσεις την 1η Νοεμβρίου στο Θέατρο Ένα Λευκωσίας και συνεχίζεται με παραστάσεις στις 3 και 4 Νοεμβρίου στο Θέατρο Παλλάς.

~ Μάχη Δημητριάδου Lindhal | Coffee Spoons of Time

• 
  

  Πώς ξεκίνησες στον χώρο του περφόρμανς;

  
  

Από την τζαμαρία του σπιτιού μας που χρησιμοποιούσα σαν καθρέφτη, όταν έλειπαν όλοι και χόρευα κι έπαιζα διάφορους ρόλους, πρέπει να ήμουν 8 χρονών.

Από τις πρώτες μου ακόμα δουλειές, ειδικά αυτές που ήταν σόλο, ήμουνα στο μεταίχμιο μεταξύ χορού και περφόρμανς.

Εγώ η ίδια σαν ερμηνεύτρια πάντα άφηνα ανοιχτή την φόρμα στον αυτοσχεδιασμό, την αυθεντική κίνηση, το τραγούδι ή την διήγηση, τα αυτοβιογραφικά στοιχεία, τις εικαστικές παρεμβάσεις.

Και το παιχνίδι μου ήτανε να τα συνθέτω όλα αυτά σε μια αφήγηση με κέντρο το σώμα που χορεύει το τραγούδι της ψυχής του.

 Αυτό που αγαπώ πιο πολύ να κάνω είναι να δημιουργώ κόσμους και καταστάσεις παρά να συνθέτω βήματα.

• 
  

  30 λέξεις για το τι κάνεις στο φετινό No_Body.

  
  

Αυτό που κάνω συνήθως  όταν δεν με βλέπει κανείς να χορεύω! Μάλλον εξομολογούμαι... αναμετριέμαι με τον χρόνο, τον έρωτα, μνήμες και επιθυμίες, φόβους, όσα κουβαλά κανείς μετά από τόσα χρόνια ζωής.

• 
  

  Πώς κατέληξες στην θεματολογία σου;

  
  

Δεν κατέληξα, αντίθετα! Προσπαθώ να της ξεφύγω τόσο καιρό, αλλά δεν μ' αφήνει!

• 
  

  Υπάρχει κάποια μορφή τέχνης με την οποία δεν έχεις σχέση;

  
  

Εμπνέομαι από όλες τις μορφές τέχνης και εξασκώ σαν χόμπι κάποιες από αυτές. Τα έργα μου συνήθως τα φαντάζομαι σαν ένα συνδυασμό τεχνών, την κίνηση την ίδια την σκέφτομαι και ως γλυπτική και ως ζωγραφική, ως μουσική, ως αρχιτεκτονική, ως θέατρο, ως ψυχολογία...

• 
  

  Η εντοπιότητα παίζει ρόλο στη δουλειά σου; Γιατί;

  
  

Η εντοπιότητα είναι ο απαγορευμένος παράδεισος του μετανάστη... Ναι, σαν Ελληνίδα της διασποράς και συνεχώς μετακινούμενη, γνώρισα πολλές φορές και για πολλά χρόνια τι σημαίνει να μην είσαι από έναν τόπο και σε ποια θέση σε τοποθετεί αυτό. Η δύσκολη πλευρά είναι η προσπάθεια που χρειάζεται για να ενταχθείς, να λειτουργήσεις μεσα σε μια νέα κοινωνία και να γίνεις αποδεχτός. Είσαι πάντα ο ευαίσθητος κρίκος...

Η εντοπιότητα επηρέασε το έργο μου, αν και τα θέματά μου είχαν συχνά να κάνουν με τη νοσταλγία. Προσπάθησα να νοιώσω τον κάθε τόπο που βρέθηκα και να ξαναριζώσω, έστω κι αν ήταν για λίγο.

Με αφορμή την ιστορία του τόπου όπου ζω, έκανα τις απαραίτητες ταυτίσεις για να τον νοιώσω σπίτι μου..., κάποιοι με κατηγόρησαν ότι καταχράζομαι την ιστορία σας όταν έκανα «Το Σχήμα της Απουσίας » [αφιέρωμα στους αγνοούμενους και των δύο πλευρών], λες και κανένας άλλος στον κόσμο δεν ξέρει τι σημαίνει απώλεια παρά ο Κύπριος!

Έτσι, ποτέ δεν ένιωσα την ασφάλεια ή την ελευθερία λόγου που φαντάζομαι πως νιώθει ένας ντόπιος.

Ευτυχώς όσο μεγαλώνω νιώθω πιο ανεξάρτητη από τέτοιους προσδιορισμούς. Χώρα είναι ο άνθρωπος, εντοπιότητα  είναι οι φίλοι μου.