Η Δεύτερη Σκηνή της ΕΘΑΛ συνεργάζεται με την θεατρική ομάδα ONE/OFF της Λεμεσού και μαζί παρουσιάζουν το έργο Stallerhof, του Ξαβέρ Κρετς, σε σκηνοθεσία Μαρίας Κυριάκου.
Η πρεμιέρα έχει προγραμματιστεί για τις 27 Φεβρουαρίου 2014.
Ο Φραντς Ξαβερ Κρετς θεωρείται ως ένας από τους σημαντικότερους θεατρικούς συγγραφείς της Γερμανίας. Δεν έχουμε δει, ωστόσο, προηγουμένως έργο του στο κυπριακό θέατρο.
Το έργο
Στο Stallerhof παρακολουθούμε τους τέσσερις χαρακτήρες του έργου που ζουν στο περιθώριο.
Η Μπέπι χρειάζεται ένα ζευγάρι μάτια. Ο Ζεπ βλέπει μια τελευταία ευκαιρία. Οι Στάλλερ βρίσκονται σε αδιέξοδο.
Στα μάτια των γονιών της, η 14χρονη Μπέπι είναι ανάπηρη. Στα μάτια της κοινωνίας, ο μεσήλικας Ζεπ είναι ένα χαμένο κορμί. Μέσα στο αδιέξοδο της ύπαρξής τους, η επικοινωνία που επιχειρούν φαίνεται ως μια απεγνωσμένη προσπάθεια να υπερβούν τη μοίρα τους.
Το «Stallerhof» είναι μια απαγορευμένη ερωτική ιστορία, μέσα στο βουβό περιβάλλον μιας αγροτικής οικογένειας. Ένα έργο έντονα ατμοσφαιρικό, που καταπιάνεται με τον κοινωνικό αποκλεισμό του ατόμου που αδυνατεί να επικοινωνήσει και βρίσκει διέξοδο στη βία.
Οι συντελεστές
Τους τέσσερις ρόλους του έργου κρατούν οι Ανδρέας Βασιλείου, Μέλανη Στέλιου, Μαρίνα Αργυρίδου και ο Μηνάς Τίγκιλης.
Το έργο σκηνοθετεί η Μαρία Κυριάκου.
Η μετάφραση του έργου ανήκει στην Koραλία Σωτηριάδου, τα σκηνικά/κοστούμια είναι του Γιώργου Γιάννου, ο σχεδιασμός φωτισμού του Βασίλη Πετεινάρη, η μουσική επιμέλεια του Πάνου Μπάρτζη και η επιμέλεια κίνησης της Julia Brendle. Βοηθός Σκηνοθέτη η Χριστίνα Πολεμιδιώτου.
Η πρώτη παράσταση του έργου θα δοθεί με τη συνεργασία του Κυπρογερμανικού Συνδέσμου, στον Τεχνοχώρο της ΕΘΑΛ στη Λεμεσό την Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου.
Η επίσημη πρεμιέρα θα δοθεί την Παρασκευή 28 του μήνα. Η παράσταση θα ταξιδέψει για μια μόνο βραδιά, την Κυριακή των Απόκρεω στη Λευκωσία, στις Αποθήκες του ΘΟΚ με ώρα έναρξης εκτάκτως στις 21:00.
Το έργο είναι αυστηρά ακατάλληλο…
Ποιος είναι ο Φραντς Ξαβερ Κρετς
Οι συστάσεις για τον Φραντς Ξαβέρ Κρετς έχουν ως εξής:
«Προέρχεται από το σανίδι. Εκεί και έμαθε την τέχνη του. Δεν είχε λογοτεχνικές καταβολές – το αντίθετο μάλιστα. (…)
Ο Κρετς έψαξε πίσω από τα σπετσάτα του θεάτρου για να βρει τη θεματική του και να βγάλει στην όψη την κρυμμένη δυστυχία των ανθρώπων. (…). Ο Κρετς μάς δείχνει ανθρώπους που είναι παγιδευμένοι στην ανέχεια και που δεν έχουν τη δυνατότητα να εκφράσουν τον πόνο τους. Δεν μπορούν να πουν τι σκέφτονται και τι αισθάνονται και αρκούνται σε δανεικά σχήματα λόγου, σε ρήσεις από τα ημερολόγια και την Αγία Γραφή, σε ξεφτίδια από αναγνώσματα και ομιλίες. «Σ’ εγκαταλείπω, γιατί σε αφήνω», λέει η γυναίκα στο πρώτο έργο του, το Κατ’ οίκον Εργασία, που ανέβηκε το 1971 στα περίφημο θέατρο «Κammerspille» του Μονάχου.
Οι άνθρωποι στα πρώτα έργα του Κρετς ζουν χωρίς συνείδηση του παρελθόντος και του μέλλοντος, δέσμιοι της συμπεριφοράς τους, που πίσω της ελλοχεύει μια ετοιμότητα για τη βία. Επειδή αισθάνονται δέσμιοι και τους λείπει η γλώσσα, η βία λειτουργεί ως ένα είδος απελευθέρωσης και πρωτόγονης αυτοπεποίθησης. Η σωματική ανεπάρκεια μετατρέπεται σε κοινωνικό μειονέκτημα, η επαγγελματική στασιμότητα ή η απώλεια της δουλειάς θέτει σε αμφισβήτηση την ίδια την ύπαρξη και διαταράσσει τις σχέσεις. Συνήθως οι γυναίκες είναι στα έργα του Κρετς πιο δυνατές, πιο ικανές να επιβιώνουν, πιο χειραφετημένες και πιο σίγουρες στην αντιμετώπιση της πραγματικότητας. Ότι οι άντρες είναι εξαρτημένοι στον επαγγελματικό και από τον επαγγελματικό βίο και θέλουν να τους θαυμάζουν γι’ αυτό, τους είναι πιο δύσκολο να παίρνουν ρίσκα απ’ ότι οι γυναίκες, αυτό είναι κάτι που ο Κρετς το δείχνει όλο και πιο ευδιάκριτα, ώσπου το αναγάγει σε κεντρικό θέμα στο Ανθρωπάκι, ο Μάιερ.
Με τον χρόνο, τα έργα του απομακρύνονται ολοένα και περισσότερο από την απλή περιγραφή των αδυναμιών του κοινωνικού συστήματος και ερευνούν τις δυνατότητες υπέρβασής τους. (…) Στην περίοδο 1975-76 με 653 παραστάσεις για οκτώ έργα του ήταν ένας από τους πιο πολυπαιγμένους θεατρικούς συγγραφείς στην Ομοσπονδιακή Γερμανία. Κάθε χρόνο παρουσίαζε μια σειρά από καινούργια θεατρικά και ραδιοφωνικά έργα. Όταν το 1986 έγινε σαράντα χρόνων, η παραγωγή του είχε φτάσει αισίως στα σαράντα θεατρικά έργα και ένα μυθιστόρημα. Στα τέλη της δεκαετίας του '80, ο ρυθμός μειώθηκε. Στον Κρετς ζωντάνεψε πάλι το ενδιαφέρον για το αρχικό του επάγγελμα, του ηθοποιού, αρχικά στην τηλεόραση, αργότερα και στο θέατρο, και δοκίμαζε όλο και πιο συχνά τις δυνάμεις του ως σκηνοθέτης».
