Τη ζωγραφική του δουλειά με τίτλο «Suum cuique» παρουσιάζει στην γκαλερί Γκλόρια ο Μιχάλης Παπαδόπουλος.
Την έκθεση, η οποία εγκαινιάζεται σήμερα στις 19:30, θα προλογίσει ο σκηνοθέτης Δημήτρης Καρατζιάς.
Σχολιάζοντας το έργο του ο καλλιτέχνης αναφέρει:
«Ότι ανήκει στον κάθε ένα, στον κάθε ένα ότι αξίζει… Αυτός είναι ο τίτλος της έκθεσής μου, που συμπληρώνει το τελευταίο μέρος μιας τριλογίας που άρχισε το 2005 και που ολοκληρώθηκε εννέα χρόνια μετά.
Η δουλειά που παρουσιάζω είναι μια μεταφορά των ήρεμων πια συμπερασμάτων μιας πορείας 45 χρόνων από ένα ταξίδι στην ανθρώπινη ύπαρξη ή αν θέλετε το σκορ από την πάλη μου με τα δυο ιερά μου τέρατα, τον Χριστό και τον Φρόιντ.
Μέσα από τους πίνακές μου προσπαθώ να δώσω τις διαπιστώσεις αυτής της πορείας, που άρχισε από την παιδική ηλικία και που συμπληρώθηκε μόλις φέτος.
Ήμουν ένα ευτυχισμένο παιδί. Μεγάλωσα τη δεκαετία του '70 σε ένα σπίτι που μύριζε έντονα χλωρίνη και φρεσκοκομμένο καρπούζι, γεμάτο με βιβλία και ανθρώπους που αμφισβητούσαν ακόμα και την ύπαρξη του θεού. Αγαπημένους φίλους του πατέρα μου, που είχαν την πολυτέλεια να προβληματίζονται πάνω σε θέματα ύπαρξης. Από αυτούς έμαθα να αγαπώ τον Επίκουρο, τον Νίτσε, έμαθα για τον επαναστατημένο άνθρωπο, για τον θεάνθρωπο, ακόμα και για τον άνθρωπο με το γαρίφαλο.
Οι μεγάλοι με ενδιέφεραν, ήταν για μένα πηγή γνώσης, με έμαθαν να θυμώνω σωστά και να συζητώ με επιχειρήματα. Με έμαθαν να μισώ, να αγαπώ και να χαίρομαι χωρίς ενοχές.
Οι μεγάλοι φιλόσοφοι έγιναν φίλοι μου, ήξερα τι έλεγε ο Αριστοτέλης, ο Μαρξ, ο Άνταμ Σμιθ και ο Σωκράτης. Τους φιλοξενούσα όλους στο κεφάλι μου.
Ψυχολόγους, φιλόσοφους, επαναστάτες, δικτάτορες και απολάμβανα την πάλη τους μέσα μου. Μια πάλη που με τα χρόνια γινόταν όλο και πιο αιματηρή, πιο έντονη. Σχεδόν βάρβαρη.
Όμως τα χρόνια της πάλης τελείωσαν. Έγινα εγώ ο μεγάλος, εγώ ο κουβαλητής της σοφίας. Χρόνια μετά, με αφορμή ένα ταξίδι μου στην Ιερουσαλήμ, κοίταξα να δω ποιοι έμειναν στην αρένα μου, και εκεί στη γωνία, σχεδόν μονιασμένοι, διαπίστωσα πως κάθονταν μονάχα οι δυο αγαπημένοι μου εβραίοι. Ο Χριστός και ο Φρόιντ. Για μένα ήταν μεγάλη η έκπληξη, βλέπετε δεν είμαι θρησκευόμενος, ούτε προσπαθώ συνεχώς να εξηγήσω την ανθρωπινή συμπεριφορά που βλέπω γύρω μου. Όμως τους δέχτηκα και τους αγκάλιασα με αγάπη. Αυτονόητα μόνιασα και εγώ μαζί τους.
Κατάλαβα ότι η ύπαρξη τους ενός ήταν που έδινε ζωή στον άλλο.
Συνειδητοποίησα την αξία της ενοχής, την θεραπεία της και το κενό της απουσίας της. Με καθαρό μυαλό, λοιπόν, προσπάθησα να φτιάξω άμεσους πίνακες με εντόνους συμβολισμούς, αποκαλύπτοντας σχεδόν διδακτικά την πορεία μέχρι την κάθαρση.
Η συλλογή χωρίζεται σε δυο ενότητες, την βαθιά και την λευκή σειρά. Την βαθειά σειρά χαρακτηρίζουν χριστιανικοί συμβολισμοί ενώ την λεύκη, συμβολισμοί με έντονη επίδραση από την ψυχανάλυση.
Τα υλικά μου είναι λάδια και ακριλικά, ενώ η παλέτα μου σταδιακά μεταμορφώνεται από σκούρα με εντόνους δραματικούς φωτισμούς, σε σχεδόν σχεδιαστική.»
