Η Διεθνής Ημέρα Χορού γιορτάζεται κάθε χρόνο παγκοσμίως στις 29 Απριλίου, ημέρα γεννήσεως του δημιουργού του σύγχρονου μπαλέτου Jean-Georgews Noverre.

Οι εορτασμοί έχουν ως στόχο να τιμήσουν το χορό και την καθολικότητά του, διαπερνώντας κάθε πολιτικό, πολιτισμικό και εθνικό εμπόδιο.

Το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου προσκαλεί κάθε έτος έναν καταξιωμένο χορογράφο ή χορευτή να γράψει το Διεθνές Μήνυμα, το οποίο μεταφράζεται σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες και δημοσιοποιείται μέσα από τα Εθνικά Κέντρα του ΔΙΘ.

Ο διάσημος Ισπανός χορευτής και χορογράφος Ισραέλ Γκαλβάν [Israel Galván] επιλέγηκε φέτος από το Εκτελεστικό Συμβούλιο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου [ΔΙΘ] να γράψει το Μήνυμα της Διεθνούς Ημέρας Χορού.

Το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου έχει ως στόχο επίσης να προωθήσει εθνικές και διεθνείς χορευτικές δραστηριότητες, στο πλαίσιο των εορτασμών.

Τελετές απονομής χορευτικών βραβείων, φιλανθρωπικές χορευτικές παραστάσεις, χορευτικές ημερίδες, συμπόσια, συναντήσεις χορογράφων και χορευτών, συζητήσεις και ποικίλες άλλες διοργανώσεις διανθίζουν κάθε χρόνο τον παγκόσμιο χάρτη.

* Εκδηλώσεις στην Κύπρο

Μήνυμα της Διεθνούς Ημέρας Χορού 2015

Κάρμεν Αμάγια, Βαλέσκα Γκερτ, Σουζούσι Χαναγιάγκι, Μάικλ Τζάκσον… χοροί αταξινόμητοι. Δεν θα μπορούσα να αποκρυπτογραφήσω τα χορευτικά τους είδη… Τους βλέπω ως γεννήτριες παραγωγής ενέργειας και μέσα από αυτή την εικόνα αναλογίζομαι τη σημασία της χορογραφίας, σε σχέση με την ενέργεια του χορευτή. Σίγουρα αυτό που έχει σημασία δεν είναι η χορογραφία, αλλά ακριβώς αυτή η ενέργεια και η δίνη που προκαλεί.

Φαντάζομαι ένα πηνίο Τέσλα να τους μαγνητίζει, καθώς διαχέει μια θεραπευτική ακτίνα, προκαλώντας μια μεταμόρφωση στα σώματά τους: η Πίνα Μπάους ως αλογάκι της Παναγίας, ο Ράιμουντ Χόχε μεταμορφωμένος σε σκαθάρι της κοπριάς, ο Βιθέντε Εσκουδέρο σε έντομο ραβδί, ακόμη και ο Μπρους Λη σε σαρανταποδαρούσα.

Χόρεψα το πρώτο μου ντουέτο με τη μητέρα μου όταν ήταν επτά μηνών έγκυος. Ίσως ακούγεται υπερβολικό. Αν και σχεδόν πάντοτε χορεύω μόνος, φαντάζομαι ότι με συνοδεύουν φαντάσματα που με ωθούν να εγκαταλείψω τον ρόλο μου του «Χορευτή της μοναξιάς». Αυτό δεν ήθελε να πει ο Ντιντί-Ουμπερμάν: με τα τραγούδια soleares;

Όταν ήμουν μικρός δεν μου άρεσε να χορεύω, αλλά ήταν κάτι που έβγαινε από μέσα μου με τρόπο φυσικό και εύκολο. Σχεδόν ενστικτωδώς. Με τον καιρό συνειδητοποίησα ότι ο χορός θεραπεύει, ότι έχει μια σχεδόν ιαματική επίδραση και με βοήθησε να μην είμαι τόσο εσωστρεφής, καθώς με ώθησε να ανοιχτώ προς τους άλλους ανθρώπους. Έχω δει την εικόνα ενός παιδιού που ασθενούσε με Έμπολα να θεραπεύεται μέσα από τον χορό. Ξέρω ότι αυτό είναι μια δεισιδαιμονία, αλλά μήπως είναι και μια υπαρκτή πιθανότητα;

Έπειτα, ο χορός κατέληξε να γίνει μια εμμονή που γεμίζει τις ώρες μου και που με κάνει να χορεύω ακόμη και όταν είμαι στατικός, ακίνητος, απομακρύνοντάς με από την πραγματικότητα. Ξέρω ότι αυτό δεν είναι καλό, κακό ή αναγκαίο αλλά…. έτσι είναι. Η κόρη μου Μιλένα, όταν κάθομαι ακίνητος στον καναπέ και σκέφτομαι τα δικά μου μουρμουρίζοντας, μου λέει: μπαμπά, μη χορεύεις.

Και το θέμα είναι ότι βλέπω ανθρώπους να κινούνται καθώς περπατούν στο δρόμο, όταν καλούν ένα ταξί, όταν κινούνται με τους δικούς τους διαφορετικούς τρόπους, στυλ και αδυναμίες. Όλοι τους χορεύουν! Δεν το γνωρίζουν, αλλά όλοι χορεύουν! Θα ήθελα να τους φωνάξω: υπάρχουν άνθρωποι που ακόμη δεν το γνωρίζουν! Όλοι χορεύουμε! Αυτοί που δεν χορεύουν είναι άτυχοι, είναι νεκροί, δεν αισθάνονται, ούτε υποφέρουν!

Μου αρέσει η λέξη συγχώνευση, όχι ως μια λέξη από τον χώρο του μάρκετινγκ, μια συγκεχυμένη έννοια που έχει ως στόχο να πωλήσει ένα συγκεκριμένο στυλ ή εμπορικό σήμα. Καλύτερα σύντηξη, ένα ατομικό μίγμα: ένα κοκτέιλ με τα καρφωμένα στο έδαφος πόδια του Χουάν Μπελμπόντε, τα αέρινα χέρια της Ισιδώρα Ντάνκαν και την ημι-ευλύγιστη κοιλιά της Τζεφ Κόεν από τους Γκούνις. Και με όλα αυτά τα υλικά να φτιάξω ένα ευχάριστο και δυνατό ποτό, που να είναι νόστιμο ή πικρό ή μεθυστικό. Η παράδοσή μας είναι επίσης αυτό το μίγμα, προερχόμαστε από ένα κοκτέιλ και οι ορθόδοξοι άνθρωποι θέλουν να κρύψουν τη μυστική συνταγή τους. Μα όχι, οι φυλές και οι θρησκείες και τα πολιτικά δόγματα, όλα αναμιγνύονται! Όλοι μπορούν να χορέψουν μαζί! Ίσως όχι κρατώντας ο ένας τον άλλο, αλλά χορεύοντας ο ένας δίπλα στον άλλο.

Υπάρχει μια παλιά κινέζικη παροιμία που λέει: «το φτερούγισμα μιας πεταλούδας μπορεί να γίνει αισθητό σε όλο τον κόσμο». Όταν μια μύγα πετά στην Ιαπωνία, ένας τυφώνας τινάζει τα νερά της Καραϊβικής. Ο Πέντρο Ρομέρο, μετά από ένα συγκλονιστικό χορό sevillanas λέει: την ίδια μέρα που η βόμβα έπεσε στην Χιροσίμα, ο Νιζίνσκι επανέλαβε το σπουδαίο του σάλτο σε ένα δάσος της Αυστρίας. Και συνεχίζω τη φαντασία: ένα χτύπημα του παπουτσιού του Σαβιόν Γκλόβερ κάνει τον Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ  να στραφεί προς το μέρος του. Εκείνη τη στιγμή η Κάζουο Όνο μένει ακίνητη και μεταδίδει κάποιου είδους ηλεκτρισμό στη Μαρία Μουνόζ, η οποία σκέφτεται τον Βόνραντ Βέιντ  καθώς ωθεί τον Άκραμ Καν να προκαλέσει σεισμό στο καμαρίνι του, κροταλίζουν τις κουδουνίστρες τους και το πάτωμα καλύπτεται από τις κουρασμένες σταγόνες του ιδρώτα τους.

Θα ήθελα να μπορούσα να αφιερώσω αυτή τη Διεθνή Ημέρα Χορού και αυτά τα λεγόμενα σε κάθε άνθρωπο στον κόσμο που χορεύει αυτή τη στιγμή. Μα, επιτρέψτε μου να εκφράσω ένα αστείο και μια ευχή: χορευτές, μουσικοί, παραγωγοί, κριτικοί, οργανωτές, ας απολαύσουμε μια τελική γιορτή, όπως ο Μπεζάρ, ας χορέψουμε με στυλ, ας χορέψουμε το Μπολερό του Ραβέλ, ας το χορέψουμε μαζί.

 Israel Galván

Μετάφραση στα ελληνικά: Αγγέλα Χριστοφίδου