Γράφει η Μαρία Ιωάννου / Εικονογραφεί η Μαρίνα Γεραλή

"Πρόσεχε πού πατάς!" του είπε με τσιριχτή φωνή η άσφαλτος κι αυτός, στρέφοντας το ιδρωμένο του κεφάλι προς τα κάτω, πράγματι πρόσεξε δύο περίεργα εξογκώματα στο μπετόν που έμοιαζαν με βυζιά. Τα είχε μόλις πατήσει.
Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα προσπάθησε να αποφεύγει εξογκώματα ή τρύπες.
Συνέχισε τη διαδρομή του προς το σημείο όπου είχε αφήσει αλυσοδεμένο το ποδήλατό του το προηγούμενο βράδυ. Μέσα στο καλάθι λιαζόταν μια πολύχρωμη σημαία, κατάλοιπο πιθανόν από την πορεία Υπερηφάνειας. Αν και δεν ήταν δική του, την κράτησε στο καλάθι και ξεκίνησε να κάνει πετάλι, εκτοξεύοντας απ' το λαρύγγι τον γνωστό συνοδευτικό του ήχο βουμ, βουμ, βουυυυυμ. "Πάλι νομίζει πως είναι μοτοσυκλετιστής", σχολίασε στη γυναίκα του ο περιπτεράς. "Ηχορύπανση!", ούρλιαξε η παραδίπλα νυχού, "αγάπη και μόνο αγάπη!", φώναξε ο απέναντι κομμωτής, εντοπίζοντας την πολύχρωμη σημαία στο καλάθι του και ανεμίζοντας ταυτόχρονα και τη δική του.
Εκείνη τη στιγμή ένα ροζ μίνι κούπερ τού έκοψε αυθαίρετα τον δρόμο. Ίσα που γλύτωσε. Δεν τον πείραξε. Συνέχισε να κάνει πετάλι, ζωγραφίζοντας με τη φαντασία του μια γυναίκα οδηγό με ξανθά μαλλιά, σαρκώδη χείλη, μπρονζέ επιδερμίδα και κάτασπρα δόντια. Είδε επίσης τα χέρια του να διογκώνονται και να αγκαλιάζουν το χαριτωμένο αυτοκίνητο σαν σώμα, να το χαϊδεύουν στοργικά, να το ζουλούν με πάθος. Παραλίγο να του σηκωθεί. Το αντρικό τριχωτό χέρι με την αντίκα που ξεπρόβαλε άτσαλα από το παράθυρο σχεδόν του στάθηκε στο λαιμό.
Σαν κάποιος που απεγνωσμένα αρπάζεται από ένα όνειρο απατηλό συνέχισε να ακολουθεί το ροζ μίνι κούπερ. Για ώρα. Χωρίς να ξέρει γιατί. Για να το φτάσει; Για να το προσπεράσει; Το βουμ, βουμ συνέχισε να βγαίνει από τα σωθικά του. Οι περαστικοί συνέχισαν να μένουν με το στόμα ανοιχτό. Ένας να φωνάζει "Σκάσε, ηλίθιε!", άλλος να τον παροτρύνει να πάει σε ψυχίατρο, άλλος να τον δείχνει με το δάχτυλο. Αυτός στον κόσμο του. Σε αγώνα ταχύτητας. Ασταμάτητος. Ο δρόμος τώρα υγρός, έτοιμος να τον δεχτεί ολόκληρο ή σε κομμάτια. Βουμ, βουμ, βουυυυυυυυυυμ.

Κάποια στιγμή τα λάστιχα του ποδηλάτου του λαχάνιασαν, το ίδιο και το λαρύγγι του. Σύντομα το ροζ μίνι κούπερ μεταμορφώθηκε σε μια μικροσκοπική κουκίδα. Μετά εξαφανίστηκε. Πόσο ευχόταν να είχε τα λεφτά να αγοράσει επιτέλους εκείνη τη μοτοσυκλέτα! Να φορτσάρει νιώθοντας τον άνεμο να χαστουκίζει το πρόσωπό του, τον ήχο της μηχανής να τον διαπερνά! Να μην τον νοιάζει κανένας και τίποτα!
Φρενάρει.
Μετά από μια μικρή απροσδιόριστη παύση κάθεται σε ένα πεζούλι. Χώνοντας το κεφάλι βαθιά στις παλάμες του αρχίζει να κλαίει δυνατά. Δεν έχει ιδέα γιατί κλαίει. Έχει να κλάψει χρόνια. Από τότε που έχασε τη μοναδική ουσιαστική αγάπη της ζωής του, τη μάνα του. Η άσφαλτος ακούγοντάς τον μαλακώνει. Τα πόδια του, βουλιάζοντας μέσα της, νιώθουν έστω και για λίγο μια καθησυχαστική ελαφρότητα. "Μια ζωή μένω πίσω!", κάνει να της πει. Κι η άσφαλτος μαλακώνει κι άλλο, αφήνοντας το μοναχικό του σώμα σχεδόν να επιπλεύσει.
"Σύνελθε!", του φωνάζει τότε μια άγνωστη φωνή.
Γυρίζει απότομα το κεφάλι προς τα πάνω. Ανεξήγητα και στιγμιαία τα μάτια του γαντζώνονται πάνω στα δικά της. Κρατώντας το βλέμμα της σαν σχοινί σκαρφαλώνει και πάλι πίσω. Σκουπίζει τα μάτια του με αμηχανία. Ανεβαίνει στη σέλα του. Χωρίς να της απαντήσει μιμείται ξανά ένα δυνατό, επαναλαμβανόμενο βουμ, βουμ.
Η άγνωστη ακόμη εκεί, να κρατά την πολύχρωμη σημαία απ' το καλάθι του και να του την ανεμίζει. Η άσφαλτος τώρα κολλώδης. Τα λάστιχα να μην μπορούν με τίποτα να προχωρήσουν. Εκείνη να συνεχίζει να κουνά τη σημαία, τώρα να κουνά και το χέρι της, τώρα να του χαμογελά. Τα λάστιχα να μην μπορούν με τίποτα να ξεκολλήσουν. Να ανεβάζει κι άλλο την ένταση, βουμ, βουυυυυυυμ, βουυυυυυυυυυυυυμ, να σηκώνει το στήθος και το κεφάλι του ψηλά, να την κοιτάζει, να ανεβάζει κι άλλο την ένταση, βουυυυυυμ, βουυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυμ, βυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυμ, ελπίζοντας αυτή τη φορά η αγάπη, η ζωή, να τον ακούσει.