Λίγες μέρες μετά τη δεύτερη εισβολή των Τούρκων, πήγαμε με δημοσιογράφους και φωτογράφους του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών και άλλων ξένων πρακτορείων στο χωριό Γερόλακκος να καλύψουμε τα επακόλουθα ενός από τους πολλούς βομβαρδισμούς που έλαβαν χώρα εκεί. Μια βόμβα ναπάλμ δημιούργησε αυτό τον κρατήρα στην κεντρική πλατεία του χωριού και έναν περίγυρο καταστροφής. Περπατήσαμε μέσα στο χωριό, τα σπίτια ήταν κατεστραμμένα, ο κόσμος είχε εκκενώσει το χωριό, το σκηνικό μάς άφησε άναυδους, η αντίδρασή μας ήταν όπως αυτή των ανδρών στη φωτογραφία. Την ίδια στιγμή νιώθαμε ανασφάλεια να βρισκόμαστε εκεί, τα πράγματα ήταν τόσο χαοτικά εκείνες τις μέρες, αν έρχονταν οι Τούρκοι ξαφνικά; Δεν ήξερες από στιγμή σε στιγμή τι θα συμβεί... Όταν τελειώσαμε επιστρέψαμε στη Λευκωσία από έναν χωματόδρομο για να αποφύγουμε τον κύριο δρόμο. Ήταν η πρώτη φωτογραφία που έβγαλα από τις μέρες της εισβολής, γι' αυτό και μου έμεινε στο μυαλό.

Ημ. γέννησης: 22.1.1950

Σπουδές: Δούλευα στο ΓΤΠ από τα είκοσί μου, 43 χρόνια και 6 μήνες στο σύνολο. Εκεί έμαθα τα πιο πολλά για τη φωτογραφία από μεγαλύτερους συναδέλφους. Επίσης παρακολούθησα μαθήματα στο New York Institute of Photography δι' αλληλογραφίας και σπουδές Press and Relations Techniques στην Αγγλία.

Επιρροές: Κυρίως από τους συναδέλφους μου στο ΓΤΠ, τον Αντρέα Νικολαΐδη, τον Αντρέα Κούτα, τον Ντίνο Αναγιωτίδη και τον Μπάμπη Αβδελόπουλο. Παρακολουθούσα και παρακολουθώ επίσης ξένους φωτογράφους και τους νεότερους Κύπριους φωτογράφους.

High: Όταν ο διευθυντής του τμήματος Δημοσίων Έργων μου έστειλε επιστολή για να με ευχαριστήσει για τη φωτογραφική δουλειά που έκανα για μια έκδοση για την οποία έπρεπε να φωτογραφίσω υποδομές του τμήματος Δημοσίων Έργων σε όλη την Κύπρο.


Low: Ο ανθρώπινος πόνος. Πολλές φορές έχασα και φωτογραφίες επειδή δεν μπορούσα να αποστασιοποιηθώ συναισθηματικά από έντονες καταστάσεις.

Tip: Αυθορμητισμός, να εμπιστεύεσαι το ένστικτό σου και να μην σκέφτεσαι διπλά για να βγάλεις μια φωτογραφία.