Η Αν-Σοφί υφίστατο βιασμό για περισσότερα από δέκα χρόνια από τον πατέρα της. Επειδή αυτό συνέβη μέσα στην οικογένεια, οι άνθρωποι που έπρεπε να την είχαν προστατεύσει παρέμειναν σιωπηλοί προκειμένου να κρατήσουν την οικογένεια ενωμένη. Έπρεπε να μεγαλώσει διχασμένη ανάμεσα στη φυσική αγάπη που έχει ένα παιδί για τον πατέρα του και τις αφόρητες πράξεις αυτού του αγαπημένου προσώπου. Δέχτηκε να μιλήσει για πρώτη φορά, αλλά έπρεπε να κρύψει το πρόσωπό της για να μην κατηγορηθεί για συκοφαντία.
Το δίπτυχο είναι μέρος μιας σειράς από 20 πορτρέτα θυμάτων αιμομιξίας που πήρα κατά τη διάρκεια ενός έτους κατά το 2007: το σημείο εκκίνησης πολλών ετών δουλειάς για το θέμα αυτό. Εφάρμοσα την ίδια μέθοδο: ένα πορτρέτο δίπλα σε ένα αντικείμενο που το πρόσωπο επέλεξε και το οποίο λέει κάτι για αυτό που πέρασε. Στην Αν-Σοφί πήρε εβδομάδες για να επιλέξει το αντικείμενό της, ήταν δύσκολο να έρθει ξανά αντιμέτωπη με τις αναμνήσεις της. Χρειάστηκαν μήνες για να δεχθεί να καθίσει και πάλι για έναν φωτογράφο. Όταν είδε το πορτρέτο της στον τοίχο μιας έκθεσης, ήταν γι' αυτήν μια απόδειξη ότι αυτό που πέρασε πράγματι συνέβη, αφού κατηγορείτο ότι έλεγε ψέματα για τόσα πολλά χρόνια. Ήταν μια νίκη το ότι ξεπέρασε την ντροπή της και είπε πως η φωτογραφική διαδικασία την βοήθησε να συμφιλιωθεί με το σώμα της. Δεν είναι σίγουρα η καλύτερη εικόνα μου, αλλά αυτή η σειρά απεικονίζει τη σύνδεσή μου με τη φωτογραφία. Βγάζω φωτογραφίες για να δώσω στους ανθρώπους μια φωνή και να προσφέρω στοιχεία για να κατανοήσουμε ένα σύστημα, και μια άγνωστη πραγματικότητα. Για μένα η φωτογραφία που θα προκύψει είναι εξίσου σημαντική με τη διαδικασία της λήψης.

Ημ. γέννησης: 11 Απριλίου 1979

Σπουδές: Ιστορία της τέχνης, Γαλλική φιλολογία, φωτορεπορτάζ

Επιρροές: Gerard Rondeau, Jane Evelyn Atwood, Francesco Zizola, Jean-Louis Courtinat, Lizzie Sadin

High: Αυτό το πρότζεκτ ήταν σίγουρα η αφετηρία στον τρόπο που δουλεύω ως φωτογράφος, με έμφαση στις μαρτυρίες, χρησιμοποιώντας εικόνες/κείμενα, τα σύμβολα και όλες τις διαστάσεις του φωτογραφικού μέσου στη δουλειά μου.

Low: Η αίσθηση της αποτυχίας που νιώθω κάθε φορά που δεν καταφέρνουν να δημοσιευθούν οι φωτογραφίες, μαζί με τις λέξεις και τις μαρτυρίες, που οι άνθρωποι μού έδωσαν.

Tip: Ο φωτισμός και το περιβάλλον εμπιστοσύνης που δημιουργούμε με τους ανθρώπους πριν από τη λήψη μιας φωτογραφίας είναι το παν.