Του Δημήτρη Κωνσταντόπουλου*

Απίστευτα πράματα. Η Βουλή τώρα θέλει να συζητά και για το ποια κείμενα πρέπει να διδάσκονται στα σχολεία. Έλεος.

Πού ζούμε; Σε ποιο φασιστικό κράτος; Πού είναι οι σοφοί του τόπου; Πού είναι οι λογοτέχνες; Γιατί δεν μιλούν; Γιατί δεν γράφουν; Πού πάμε; Η λογοτεχνία γεννιέται σε τόπους χωρίς όνομα και ταυτότητα, τα υπερβαίνει αυτά. Ή τουλάχιστον προσπαθεί να τα ενώσει. Αυτή είναι η δουλειά του μεγάλου λογοτέχνη. Να ανοίγει δρόμους και όχι να κλείνει. Αυτή είναι και η δουλειά της σκέψης. Να καταφέρνει να βρίσκει τα κοινά, να υπερβαίνει τις διαφορές. Και αν αυτά σου ακούγονται εντελώς θεωρητικά, ε τότε λυπάμαι πολύ, είσαι απλώς αδιάβαστος. Και αν είσαι αδιάβαστος μην περιμένεις να πείσεις τον γιο σου να διαβάζει.

...η σιωπή των φιλολόγων

ακόμα πιο βαριά,

ενοχική,

χτίζει το παζλ του δράματος

Πού ακούστηκε να ελέγχει η Βουλή του κράτους τα λογοτεχνικά κείμενα; Με στεγνά πολιτικά κριτήρια. Έχουμε ξεφύγει, φίλε μου. Πρέπει επιτέλους να μιλήσουν οι ακαδημαϊκοί τουλάχιστον. Να βγουν από το καβούκι του πανεπιστημίου τους και να αρθρώσουν λόγο. Και για τις γιορτές και για τις αναφορές και για τα σημειώματα και για όλα. Η ακαδημαϊκή κοινότητα του τόπου που τόσο περήφανοι είμαστε για αυτήν. Αλλιώς θα πέσουμε στο στόμα του τέρατος και θα μας γράφει η Ιστορία σαν την πιο εμετική γενιά. Η ελευθερία του λόγου δεν μετριέται με βουλευτικούς πόντους. Αν είναι δυνατόν, στον πιο δημοκρατικό χώρο του τόπου, μέσα στη Βουλή, να χτίζονται τοίχοι αντί να ανοίγονται λεωφόροι. Και η σιωπή των φιλολόγων… ακόμα πιο βαριά, ενοχική, χτίζει το παζλ του δράματος.

* Φιλόλογος