Μια σειρά από ειδώλια κυκλαδίτικου πολιτισμού κέρδισαν τα βλέμματα της Κριτικής Επιτροπής του Παγκύπριου Διαγωνισμού Τέχνης 2019 που διοργανώνει ετήσια το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού και απέσπασαν το πρώτο βραβείο.
Mε γενικό τίτλο «Ιστορικός Αντίλαλος: ΣΧΗΜΑ – ΦΟΡΜΑ – ΦΩΣ - ΗΧΟΣ», το Γυμνάσιο Αγίου Στυλιανού απέσπασε το βραβείο, το οποίο χάρηκαν οι μαθητές και μαθήτριες του Σχολείου που εργάστηκαν συλλογικά για το έργο, κάτω από την εμπνευσμένη επίβλεψη και καθοδήγηση του καθηγητή τέχνης κ. Ιωάννη Γιαννακού.
Για τη διαδικασία έρευνας και την ολοκλήρωση του έργου, ο κ. Γιαννακού ανέφερε χαρακτηριστικά:
«Με την εν λόγω ομάδα των μαθητών, ερευνήσαμε εκτενώς την 'πορεία' της προσωπογραφίας στον τομέα της γλυπτικής από τις απαρχές της ιστορίας του ανθρώπινου πολιτισμού μέχρι και σήμερα.
Μέσα από τη μελέτη δώσαμε ιδιαίτερη σημασία και σπουδή στα γνωστά σε όλους, ειδώλια – γλυπτά του κυκλαδικού πολιτισμού καθώς επίσης κατ’ αντιπαράθεση στα γλυπτά του πολιτισμού των Ίνκας.
Η εντυπωσιακή απλότητα και η αξιοθαύμαστη ευαισθησία στη φόρμα των ειδωλίων του κυκλαδικού πολιτισμού σε αντιπαράθεση με τη «σκληρή» γεωμετρία των γλυπτών του πολιτισμού των Ίνκας, αποτελούν τη βάση και το πεδίο αισθητικής στα πλαίσια του οποίου δημιουργήσαμε το ομαδικό πρότζεκτ που εκπροσώπησε το σχολείο μας στον διαγωνισμό ΥΠΠ 2019.
Προκαταρτικά σχεδιάσαμε και κατασκευάσαμε σωρεία μοντέλων από χαρτόνι και εν συνεχεία επιλέξαμε έναν αριθμό από αυτά για να κατασκευαστούν από έλασμα ντουραλουμινίου.
Λαμβάνοντας υπόψη τη συμπεριφορά του φωτός πάνω στις επιφάνειες του συγκεκριμένου υλικού (ανακλάσεις και διαθλάσεις), εισαγάγαμε το φως ως αναπόσπαστο και συνάμα συμπληρωματικό στοιχείο της όλης σύνθεσης – εισήγησης, έτσι ώστε να ενισχύσει την πανδαισία των πολλαπλών φορμών και γωνιών και συμβολίζει την αύρα που εκπέμπει κάθε πρόσωπο στον περιβάλλοντα χώρο που δρα και λειτουργεί γενικότερα.
Το έργο αποτελείται από δώδεκα προσωπεία συνολικά και συμπληρώνεται με ηχητικό «χαλί» από ήχους που παράγει ένα σύνολο ανθρώπων ως άθροισμα των συνομιλιών (βαβούρα της καθημερινότητας)… χωρίς νόημα.
Καταργήσαμε την μίμηση - ομοιότητα έτσι ώστε κάθε πρόσωπο να αυτονομηθεί και να λειτουργήσει μέσα στο σύνολο της γλυπτικής σύνθεσης σαν αυθεντική οντότητα. Κάθε πρόσωπο εκπέμπει την δική του έκφραση – αύρα, όπως: λύπη, χαρά, πόνο, σκληρότητα, φόβο, θλίψη, θυμό… Ότι δηλαδή συμβαίνει καθημερινά στα πρόσωπα των συνανθρώπων μας.
Βλέποντας το τελικό αποτέλεσμα στο οποίο καταλήξαμε θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε ως «σουπρεματικό - μεταμοντέρνο» αφού όπως φαίνεται στη σύνθεση τα διάφορα χαρακτηριστικά στοιχεία του προσώπου, (μάτια , μύτη, στόμα πιγούνι κλπ.) αποδίδονται σημειολογικά - συμβολικά και δεν περιγράφουν σε καμία περίπτωση με ρεαλιστική διάθεση το «ανατομικά ορθώς» ανθρώπινο πρόσωπο ούτως ώστε ο θεατής του έργου να το απολαύσει καθαρά μέσα από το συναίσθημα και όχι βασισμένος πάνω στο λογικό και στο γνώριμο».
Αξίζει να αναφέρουμε ότι το ολικό κόστος του έργου ήταν 13 ευρώ, ενώ τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν: Ντουραλουμίνιο, ξύλο, φως και εποξική γόμα.»
