Καουμπόηδες, άγρια δύση, ένας Kevin Costner πιο ώριμος από ποτέ (ναι, δεν ήταν τυπογραφικό λάθος), αμερικανική ενδοχώρα, αρρενωπότητα (ξέρω 'γω; Μπορεί να είστε αυτής της λογικής του ξανθού -σαν σε τσόντα- καουμπόη), τι μπορεί να πάει στραβά σε μια τέτοια σειρά στην οποία έχει χέρι και η Paramount, αλλά και ο Taylor Sheridan, ο οποίος έχει αναλάβει όλο το project; Τίποτα, γι' αυτό και το "Yellowstone" μετατράπηκε εύκολα σε μια από τις καλύτερες σειρές της σεζόν.

Η σειρά εξιστορεί τις περιπέτειες της οικογένειας Dutton, που διατηρεί στην κατοχή της το μεγαλύτερο ράντσο στις ΗΠΑ. Ο ηγέτης της οικογένειας, John Dutton (Costner), δέχεται συχνά πόλεμο από μεσίτες, Ινδιάνους, αλλά και το πρώτο εθνικό πάρκο της χώρας που θέλει η κυβέρνηση, καθώς όλοι διεκδικούν ένα κομμάτι της γης του. Τα παιδιά του μοιάζουν βγαλμένα από την "Bonanza". Ο ένας είναι ο λογικός, ο δικηγόρος της οικογένειας και μπαίνει στη διαδικασία της διαπραγμάτευσης, ο άλλος είναι αυτός που κάνει πάντα τα παράπονά του επειδή δεν του έδωσε ο πατέρας του την πρέπουσα σημασία, ενώ αυτός από τη μεριά του είναι σίγουρος για την πορεία του. Και φυσικά, ο τρίτος είναι ο ατίθασος, ο αντιδραστικός, αυτός που θα παντρευτεί μια γυναίκα από τον εχθρό.

Όχι, μην περιμένετε άγριες μάχες, πιστολέρο και τύπους να μπαίνουν στο μπαρ, περπατώντας λες και έχουν σύγκαμα. Ο Sheridan, ο οποίος μας έχει δώσει τα "Sicario" και το "Hell or High Water", προτίμησε να μελετήσει προσεκτικά τους χαρακτήρες, ώστε να καταφέρει να δώσει μεν τη γουεστερνική φύση, αφαιρώντας δε τη σπίθα της έξαρσης και την ευκολία με την οποία οι καουμπόηδες έπαιρναν τα όπλα εξωτερικεύοντας την αγριότητά τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η σειρά να έχει έναν διαφορετικό ρυθμό από το στοκ του είδους. Εδώ, κυριαρχούν η απλότητα και οι... χαμηλές ταχύτητες. Κυρίως γιατί ο Sheridan θέλει ο θεατής να αντιληφθεί τι συμβαίνει εκατέρωθεν των Απαλαχίων, όπου γίνεται η μάχη. Γιατί οι Dutton οφείλουν να φτάσουν στα άκρα, ώστε να διατηρήσουν τα αυτονόητα που είναι η περιουσία τους, άρα η υπέρβαση του νόμου μοιάζει επιτακτική για αυτούς, γίνεται μέρος της ζωής τους. Η αγάπη για τα κτήματα, τις περιουσίες, τα κεκτημένα δεν μπορεί να αποτυπωθεί στα όπλα και στην ωμότητα, αλλά περνιέται μέσα από τη σκαιότητα των προσώπων, το δάκρυ που κυλά, τις ρυτίδες που δείχνουν τον μόχθο.

Ο Sheridan δεν βιάζεται. Ξέρει πως έχει τον χρόνο μέσα από μια σειρά να αναλύσει κάθε σεκάνς και να αφήσει τους χαρακτήρες να εξελιχθούν, να ωριμάσουν, χωρίς φυσικά να γίνεται δογματικός. Φυσικά, οι ήρωες θα πρέπει να ενωθούν για να μπορέσουν να πάνε κόντρα στο κατεστημένο. Αν τα καταφέρουν βέβαια, αφήνοντας το ερωτηματικό μην γίνουμε σποϊλεράδες για τη σειρά. Ενδεχομένως, οι αργοί ρυθμοί να σας κουράσουν και κάποιες σκηνές να ήταν περιττές (ειδικά από τον... ατέλειωτο πιλότο της σειράς), αλλά αν μπείτε στη λογική του Sheridan, αυτό το ταξίδι στην Άγρια Δύση θα είναι εν τέλει μαγευτικό.