Η Κουβανή Αλίσια Αλόνσο, χορεύτρια και χορογράφος, θρύλος του μπαλέτου, απεβίωσε στην Αβάνα την Πέμπτη, 17 Οκτωβρίου, σε ηλικία 98 ετών, όπως ανακοίνωσε το Εθνικό Μπαλέτο της Κούβας.
Η μόνη λατινοαμερικάνα στην ιστορία που υπήρξε "prima ballerina assoluta", ένας συμβολικός τίτλος που δίνεται στις πλέον εξαίρετες μπαλαρίνες της γενιάς τους, παρέμεινε σε όλη της τη ζωή στην Κούβα, παρά τις προτάσεις που είχε οι οποίες θα της χάριζαν πλούτη και δόξα στο εξωτερικό.
Στην Κούβα, η Αλίσια Αλόνσο είχε ιδρύσει μια ξεχωριστή σχολή στον κόσμο του μπαλέτου: την κουβανέζικη σχολή, με ρυθμούς ξεχωριστούς από το κλασικό είδος.
Το 1948 ίδρυσε την ομάδα μπαλέτου Alicia Alonso που με τη στήριξη του Φιντέλ Κάστρο εξελίχθηκε στο Εθνικό Μπαλέτο της Κούβας.
Η Αλίσια Αλόνσο ήταν σχεδόν τυφλή, ωστόσο κατάφερε να υπερισχύσει αυτής της αναπηρίας και να εξελιχθεί σε μια παθιασμένη χορογράφο και χορεύτρια, που συνέχιζε να διδάσκει την τέχνη του μπαλέτου μέχρι και την 8η δεκαετία της ζωής της.
Από τα 20 της χρόνια είχε χάσει σχεδόν την όρασή της μετά από διπλή αποκόλληση του αμφιβληστροειδούς. Διέκρινε μόνο σκιές, ωστόσο χόρεψε σχεδόν όλη τη ζωή της βρίσκοντας τον προσανατολισμό της χάρη στα φωτεινά σημάδια που διέθετε η σκηνή, σύμφωνα με τον δεύτερο σύζυγό της, τον διευθυντή του Εθνικού Μουσείου Χορού Πέδρο Σιμόν.
Ανάμεσα στις πολλές ερμηνείες της, ήταν φημισμένη για την καταπληκτική «Ζιζέλ», την πειθαρχημένη χορεύτρια με το μεγάλο ταπεραμέντο, να προσελκύει το κοινό με τις φιγούρες της και να μπορεί στα 40 της να αιχμαλωτίζει τα βλέμματα χορεύοντας τη Λίμνη των Κύκνων.
Εδωσε την τελευταία της παράσταση το 1995, όταν ήταν 74 ετών. Μετά έγινε μια απαιτητική χορογράφος, πάντα αεικίνητη και κομψή με το ροζ κραγιόν στα χείλη και τα βαμμένα μακριά νύχια, που επαναλάμβανε ακούραστα κάθε κίνηση μέχρι να φτάσει στην τελειότητα, ακόμη κι αν δεν μπορούσε να δει τίποτα.
«Εγώ χορεύω μέσα στο κεφάλι μου», συνήθιζε να λέει.
