Της Νίκης Λιαλιάρη / Κειμενογράφος σε διαφημιστικό γραφείο
Δευτέρα 16 Μαρτίου 2020
(Πρώτη επίσημη μέρα «lockdown»)
To μεσημέρι ετσακώθηκα με 2 μπιφτέκια που είχαμε στην κατάψυξη. Ήθελα το ένα και εν εχωρίζουνταν τα γαμημένα. Επήρα βαθιές ανάσες γιατί «Νίκη εν θα σε πελλάνουν 2 μπιφτέκια κοτόπουλο, εσύ εννα τα πελλάνεις» και έβαλα τα και τα 2 μες στο microwave για ξεπάγωμα και έψησα τα και τα 2 με ύφος «θα σας δείξω εγώ, θα δείτε τι θα πάθετε».
Ενικήσαν με 2 μπιφτέκια.
Φοούμαι τι εννα γίνει ως τα πόψε.
Το πρωί για κάποιο λόγο εξύπνησα ορεξάτη. Μάλλον επειδή εν έπρεπε να οδηγήσω να φτάσω γραφείο. Έβαλα τη μαγική ρόπα και εκατέβηκα κουζίνα. Υποσχέθηκα μου που εψές ότι εν θα ανοίω τα σόσια(λ) μόλις ξυπνήσω όπως κάμνω τα τελευταία 102 χρόνια της ζωής μου περίπου. Για κάποιο λόγο -μάλλον μηχανισμός επιβίωσης- ετήρησα το.
Πιάνω 9.30 δουλειά, 9 και 11 απαντούσα στο πρώτο μέιλ (ελάλουν τους ότι αποδίδω καλύτερα σπίτι και εν με επιστεύκαν, ορίστε!).
Eίμαι σπίτι που την Πέμπτη, 12 Μαρτίου.
Που τότε εκάμαμε 2 διαδικτυακά beer sessions με την παρέα και ένιωσα την επιστροφή στην ΚΕΟ να έρκεται πάνω μου σαν ανεξέλεγκτη νταλίκα στην εθνική οδό (5 μέρες σπίτι και χρησιμοποιώ που τούτες τις εκφράσεις, φοούμαι για το τι εννα ακολουθήσει). Εμείναν μου 2 craft μπύρες μες στο ψυγείο και προσπαθώ να τες μοιράσω σωστά. Τη μια μπορεί να την πιω στις 20 Μαρτίου στα γενέθλια της Μαρίας και της Ελεάνας. Ή μπορεί ναν ευκαιρία να κάμω τζείνο το sober month που λαλώ που πέρσι τον Φλεβάρη. Πεθυμώ ήδη το bar της καρδιάς μου.
Ακόμα εν έκαμα πρόγραμμα με το τι εννα κάμω για να διασκεδάσω το στρες μου τον μήνα που έρκεται. Εκατέβασα 2 apps για fitness που λογικά εν θα ανοίξω ποτέ, εμάζεψα τα μισοτέλειωτα βιβλία μου να τα θωρώ, ανοίω και μια word να υπάρχει μπας και έρτει μου έμπνευση να γράψω τζιαι ‘γω σαν τον Σαίξπηρ τον τζιαιρό της πανούκλας (σίουρα είδετε τζιαι σεις τούντο meme). Σε 30 μέρες εννα έχω τελειοποιήσει τζιαι το office look για τα meetings, που τη μέση τζιαι πάνω κιουρία και που τη μέση και κάτω πιτζάμα και στο βάθος ρόπα.
Φοούμαι πολλά αλλά εν μπορώ να μεν ελπίζω ότι εννα πούμε τις πελλάρες μας στον ήλιο σύντομα. Και εννα αγκαλιαστούμε κι ας μεν πελλανίσκω για αγκαλιές. Με χαμόγελα, αγάπη τζιαι ελπίδα. Λλίο κουτσουρεμένα στην αρχή αλλά εννα τα σάσουμε, πού εννα μας πάει.
Εννα σας ξαναγράψω σύντομα, είδα τζιαι κάτι λαχανάκια Βρυξελλών δίπλα που τα μπιφτέκια που εγυρεύκαν καφκά.
Καλή αντάμωση.
