Κοιτάζω τις στατιστικές και τα γραφήματα. Ενστικτωδώς το μάτι μου πάει στην κατηγορία 50-59. Η αλήθεια είναι ότι είμαι πια 60. Η άρνηση ως ένας μηχανισμός άμυνας κάτω από ένα τεράστιο άγχος. Όχι για μένα. Νομίζω ότι έχω συμφιλιωθεί εδώ και χρόνια με την ιδέα, όχι του θανάτου (ποιος στα αλήθεια συμφιλιώνεται με αυτό;) αλλά της θνητότητας. Είναι επειδή έχω ανθρώπους που με αγαπούν και τους αγαπώ. Ξανακοιτάζω την στατιστική στο γράφημα. Αυτή τη φορά με ένα πιο συνειδητό τρόπο κοιτάζω στις ομάδες των 60 και άνω και σκέφτομαι ποιος ηλίθιος μας έχει μετατρέψει σε νούμερα σε στατιστικές και «μοντέλα».

Μετά θυμώνω. Μ᾽ αυτό το μακάβριο «Θα πεθάνουν τόσοι στο καλύτερο σενάριο, τόσοι στο χειρότερο». Ποιος τους είπε πως θέλουμε να ξέρουμε πόσοι θα πεθάνουν, ποιοί πότε, σε ποιό σημείο της καμπύλης; Στα χρόνια της πανούκλας οι άνθρωποι δεν ήξεραν πόσοι, ποιοί, πότε. Αφήστε τον θάνατο να είναι πάντα ο άγνωστος Χ. Αυτό μας κάνει να θέλουμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Δεν υπάρχει ζωή με ημερομηνία λήξης. Δεν θα είναι πια ζωή. Αισθάνομαι ότι αυτή η προβλεπτικότητα είναι που σκοτώνει κι ας είναι σκέψη παράλογη. Μέσα όμως σε όλο τον παραλογισμό που επικρατεί όλα έχουν τη λογική τους.

Μετά θυμώνω ακόμα πιο πολύ που σε αυτή την οριακή στιγμή της ανθρωπότητας ένα τσούρμο αφελών, για να το πω ήπια,  μας λέει ότι δεν πειράζει αν πεθάνουμε όλοι φτάνει να πάμε ευλογημένοι, πιστοί στην δική τους αδιαμφισβήτητη αλήθεια. Και θυμώνω επειδή αυτοί οι άνθρωποι που ενώ μέχρι τώρα δίδασκαν την αγάπη, τώρα θέλουν να μας σκοτώσουν όλους. Και θυμώνω που σε αυτή τη στιγμή που ενώ όλοι θα έπρεπε να αισθανόμαστε μια τεράστια αγάπη για το ανθρώπινο είδος και να σταθούμε αλληλέγγυοι, κάποιοι στο όνομα της απόλυτης αλήθειας τους, επιλέγουν να είναι μισάνθρωποι. Και θυμώνω που έχουν λέγειν και εξουσία, που ελέγχουν το τσιφλίκι και ψάχνω να βρω αν πράγματι υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ κράτους, παρακράτους, μαφίας, τοκογλύφων, επίσημης εκκλησίας και στημένων παιγνιδιών. Και θυμώνω που δεν έχουμε ένα εθνικό αερομεταφορέα να φέρναμε συντεταγμένα τους πολίτες της χώρας όσο υπήρχε ακόμα χρόνος, που μέσα σε μια εβδομάδα καταφέραμε να μολύνουμε και να κλείσουμε τα τρία πιο σημαντικά νοσοκομεία, που δεν ψάξαμε να βρούμε ένα τρόπο, να γίνει μια συνεννόηση με τους «ποτζιεί» να σφραγιστεί έγκαιρα το νησί, που …. Άστε, κάτι ξέρουμε κι εμείς από αγάπη. Γιατί αγάπη χωρίς έρωτα για την ζωή δεν υπάρχει.

Και μετά απελπίζομαι. Γιατί άρχισε το οικονομικό σφίξιμο. Γιατί ξέρω ότι αυτό θα κρατήσει αρκετό χρόνο, γιατί οι δουλειές μας ήταν οι πρώτες που είχαν κλείσει. Μετά εκλογικεύω και σκέφτομαι ότι κάθε 30 δευτερόλεπτα πεθαίνει ένα παιδί από την πείνα και φορτώνομαι όλες τις ενοχές του κόσμου. Ψάχνω να μάθω πως συνδέεται όλο αυτό με την οικολογική κατάρρευση που όλοι ξεχάσαμε ξαφνικά. Τον πόλεμο στη Συρία, την Γάζα που βρίσκεται ουσιαστικά σε καραντίνα εδώ και χρόνια, τους πρόσφυγες, τους άστεγους που θα πεθάνουν από κορονοϊό χωρίς να μάθουν ποτέ από τι πέθαναν.

Κάνω μια προσπάθεια να ξεχαστώ στη μουσική. Να δω καμιά ταινία. Παλιές αγαπημένες, σινεμά του 20^ου αιώνα. Να περάσω χρόνο με την έφηβη μου που έχει κλειστεί στο δωμάτιο της εδώ και μια εβδομάδα. Να μαγειρέψουμε οικογενειακώς. Να εξορκίσουμε διά της γαστρονομίας το κακό. Και ξεχνάω το παιδάκι που πεθαίνει από την πείνα. Την γιαγιά που πέθανε μόνη της στο Μπέργκαμο που αποχαιρέτησε τους δικούς της μέσα από το Skype.

Μπαίνω στα σόσιαλ μήντια και αρχίζω να μπλοκάρω όσους κανιβαλίζουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Παρακολουθώ την ανθρώπινη συμπεριφορά στα χρόνια του κορονοϊού, εκτίθεμαι με τις απόψεις μου, Σιγά που θα αρχίσω να το παίζω απόμακρος και μυστήριος στα 60. Άργησα κάπως. Εξάλλου ανήκω πλέον στις ηλικιακά «ευπαθείς ομάδες». Μετά προσπαθώ να ανακτήσω το χιούμορ μου γιατί αν αγαπάμε τη ζωή, αγαπάμε και το χιούμορ της. Προπάντων το χιουμορ της. Ακόμα και στις πιο μαύρες και παράδοξες στιγμές της.

Και μετά βυθίζομαι στα δικά μου. Το σενάριο θέλει κόψιμο. Κόβω – ράβω σε ένα κόσμο εντελώς δικό μου που μέχρι να βγει στην οθόνη θα υπάρχει μόνο στο κεφάλι μου. Μια διαδικασία κάθαρσης μέσα από την οποία βγαίνω γεμάτος έρωτα για τον πραγματικό κόσμο. Κουφάλα νεκροθάφτη δεν θα πεθάνουμε. Η ανθρώπινη αλληλεγγύη δεν θα το επιτρέψει.

Άδωνις Φλωρίδης | 17/03/2020