Γράφει ο Στέλιος Καλλινίκου/ Εικαστικός

Το Supermarket, Μάρτιος 2020

Θυμούμαι την μάνα μου να μου λαλεί, εν να πεταχτώ στο σούπερμαρκετ, εμεινήσκαμε στην Νάαφι τότε, στη Χοσέ Λουίς Σερτ τζαι το μπακάλικο του κύριου Ανδρέα ήταν ένα δρόμο που πάνω στην περίφημη Λεκορπουζιέ. Η Χοσέ Λουίς Σερτ ήταν όμορφη, αστική· η Λεκορπουζιέ ήταν άλλο  πράμα. Θυμούμαι έντονα κουπελλούι ακόμα να παίζω στα δέκα μέτρα και να αγωνιώ πότε επιτέλους εν να με αφήκει η μάνα μου να πάω στην χωράφα. Έτσι την ελέαμεν. Τζείνον τζαι αν ήταν καραντίνα. Να κουμπάς τα σχείλη σου πας το κάντζελο τζαι να καρτεράς να κλίσεις τα 10. Η χωράφα ήταν  μεγάλη υπόθεση! ´Εφτανες τζαι επάτας το πόϊ σου στην χωράφα, έπιανες το βάφτισμα του πυρός. ´Ησουν πλέον μεγάλος. Η χωράφα ήταν μεγάλη υπόθεση. Που την χωράφα εξεκινούσαν ούλλα. Πρώτα να πάεις όπως τον κάττο τον βρεμένο τζαι σιγά  σιγά να ξεκινήσουν τα άλλα κουπελλούθκια που ηταν συνήθως λιο πιο μεγάλα να σε δέχονται τζαι  μετά να κτίζετε  μαζί δεντρόσπιτα που είχαν μέσα χωσμένα όνειρα μεγάλα τζαι πορνοπεριοδικά, γιατί με τούτα τζαι με τα άλλα εφτάσαμε στο peak της εφηβείας που ως γνωστόν θέλει εκτόνωση. Κάπου τζαμαί στα δεκαπέντε επιάσαμεν τζαι το πρώτο μου computer. Θυμούμαι το έντονα. Το internet ήταν ακόμα αθώο. Έκαμνες ενα τέταρτο να κατεβάσεις καμμιά φωτογραφία τζαι ώσπου να φτάσεις στη ρώγα μάλλον σίουρα ήσουν ήδη ποσπασμένος. 

´Ετσι που λαλείτε η Λεκορπουζιέ ένας δρόμος που πάνω αλλά άλλη φάση. Πιο busy ρε παιδί μου. Τις πρώτες φορές που επήα μόνος μου με τους παρεές της γειτονιάς ήταν σαν να και ήμουν ταξίδι. Σιγά σιγά όμως έπια της τον αέρα τζαι εκατέβαινα την με το ποδήλατο σιονωτός  χωρίς σιέρκα. Το ποδήλατο μου. Ένα Santoza Mountain bike. Έκαμε μου το δώρο ο τζύρης μου. Ο ίδιος ηθελε πάντα που μωρό ένα ποδήλατο αλλά ο δικός του τζύρης εν του το γόρασε ποτέ. Αγρότης ο παππούς μου με 8 κουπελλούθκια τέσσερις θυληκούς τζαι τέσσερις αρσενικούς. Πού αθκιάση για ποδήλατα. Θυμούμαι την κηδεία του πεντακάθαρα παρόλο που ήμουν σπόρος. Τόσο σπόρος που εμείς μωρούθκια επαίζαμε με τα ανηψιούθκια μου μες την αυλή της γιαγιάς μου ώσπου να φκει η ψυσχή του παππού μου μες την δίπλα κάμαρη.  Τουλάχιστον επέθανε έσσο του με την αυλή του γεμάτη πλάσματα, τζαι που ξέρεις, οι φωνές τζαι τα γέλια μας ίσως να εσυνοδέψαν την ψυσχή του ως το ψωπόρτι, μπορει τζαι που τζαμαί τζαι τζει. Μετά εκόπηκεν μου το γέλιο όταν είδα τον τζύρη μου να κλαίει. Εν τον είχα δει ποτέ μου να κλαίει, τζαι που τότε εν τον εξαναείδα επίσης. Σπουδαίο πράμα που λαλείτε το ποδήλατο. Στην αρχή είσαι με τα τροχούθκια ώσπου μια μέρα φκάλλει τα ο τζύρης σου τζαι βαστά σε που τα τιμόνια τζαι παίρνει σε τζαι φέρνει σε μες την γειτονιά, ώσπου άξυπα ξαπολά σε τζαι βρέθεσαι μόνος σου για στιγμή να ισσοροπείς τζαι να καταλαβαίνεις γιατι E = mc^2.   Ήντα κομψοτέχνημα εν τούτη η εξίσωση, κάπου είχα θκιαβάσει οτι ο Άινσταιν ετυριανιέτουν πολλά ώσπου να γράψει την εξίσωση με ένα τρόπο που να τον ικανοποιεί αισθητικά, να εν απλή τζαι όμορφη. Την Λεκορπουζιέ πάντως εν την λαλείς τζαι όμορφη, δρόμος χωρίς πολλά δέντρα, χωρίς καμμιάν σπουδαία αρχιτεκτονική που να δικαιώνει το όνομα του, αλλα ωραίος, τουλάχιστον για μένα  πολλά ωραίος. Τζαμαί ήταν και το supermarket του κύριου Ανδρέα. Θυμούμαι τον να πηαίννει τζαι να έρκεται μέσα όπως  τον πελλό, σαν να τζαι βούραν πάντα κάτι βαθύτερο, κάτι που εμείς εν εμπορούσαμε να καταλάβουμε. Γι' αυτό αλόπως τα δάκτυλα των ποθκιών του ερέμπαν πάντα έξω που τις παντόφλες. Εβούραν να προκάμει. Μετά η μάνα μου σιγά σιγά εξεκίνησε να πηαίννει στο Γούλγουερθ που όπως τζαι να το κάμουμε ήταν άσιλα Supermarket. ΄Οϊ μπακάλικο που εφαντάζετουν οτι εν Supermarket αλλά καταβάθος εν μπακάλικο. Πιο μετά  εμετακομίσαμε Γερμασόγια τζαι ακόμα όταν ήμουν στρατιώτης με κάθε ευκαιρία έρεσσα  που την Χοσέ Λουίς Σερτ. ´Ετσι για το θκιάνεμα. Η χωράφα είσχεν φυσικά πέσει σε μαρασμόν, τίποτε δεν εθύμιζε το παλαιό της κλέος, παντώς τζαι μαζί με την δική μου παιδική ηλικία εξαφανίστηκαν τζαι ούλλα τα κουπελούθκια της γης. Τωρά επαρκαρίσκαν  γειτόνοι τα αυτοκίνητα τους. ´Ωσπου μιαν ημέρα εβλαστήσαν τα θεμέλια μια νέας οικοδομής. Εν εξαναέρεξα. 

Τούτες τις μέρες του αυτοπεριορισμού, της πανδημίας, των sms, της άδειας  κυκλοφορίας, της επιτήρησης, της παρακολούθησης, του social distancing, της κρίσης του καπιταλισμού και της οικονομίας, των προσωπικών δεδομένων και του internet που δεν είναι πλέον αθωό, που το παράθυρο του σπιτιού μου θωρώ  ενα μιτσή συνοικιακό supermarket και φωτογραφίζω τον κόσμο που πάει τζαι έρκεται. 

Υ.Γ : Ετέλειωσα τους Δακτύλιους του κρόνου του W. G. Sebald που μου το επρότεινε ο φίλος μου ο Σωφρόνης, και θκιαβάζω τωρά την Σπηλιά του Ζοζέ Σαραμάγκου που μου το έκαμε δώρο ο φίλος μου ο Πήτερ.  Εν το αγαπημένο του βιβλίο. Νομίζω τζαι το δικό μου.