Κάτω από την άσφαλτο υπάρχει παραλία*

Τα ανοιχτά παράθυρα γύρω από την Αξιοθέα και τη Χρυσαλινιώτισσα. Οι καλησπέρες με αγνώστους που πίνουν τον καφέ τους πάνω σε καφάσια στο Καϊμακλί.

Η σχολική τροχονόμος που καλημερίζει τους ελάχιστους πεζούς στα φώτα γωνία Καλλιπόλεως και Στασίνου. Η καλημέρα της που μου λείπει αν δεν την προλάβω γιατί καθυστέρησα στη δουλειά. Οι φωνές της στον κάγκουρα που την αγνόησε.

Ο μπακάλης της γειτονιάς που με ρωτούσε επί 5 χρόνια από πού είμαι: «από την Πάτρα; Η πόλη της κολάσεως». Τα γέλια μας.

Τα καφενεία και τα μπαρ γύρω από το Omerye, ο Πάνος, ο Παύλος, ο Φώτης, ο Σταύρος, ο Φοίβος. Τα γέλια μας σαν σε οικογενειακό τραπέζι, με οικογένεια που διάλεξες προσεκτικά και δεν σου φορτώθηκε σαν σε φολκλορική κυπριακή τηλεοπτική σειρά.

Οι όλο και περισσότεροι οδηγοί που έστω και με ένα αυστηρό μεσανατολικό βλέμμα σου γνέφουν «πέρασε» έχοντας σταματήσει έγκαιρα σε διάβαση πεζών. Οι όλο και λιγότεροι κανίβαλοι που είδαν την έγκυο, τον ηλικιωμένο, το παιδί και δεν σταμάτησαν. Οι ακόμα λιγότεροι που θα σταματούσαν αλλά μόλις είδαν ότι στη θέση του διαβάτη στεκόταν ένας μελαψός μετανάστης, δεν σταμάτησαν.

Οι σηκωμένοι υαλοκαθαριστήρες στα αυτοκίνητα που καβάλησαν ολόκληρα πεζοδρόμια. Τα αυτοκόλλητα με το γαϊδούρι κολλημένα πάνω στα παρμπρίζ τους: «Είμαι γάρος. Παρκάρω όπου γουστάρω».

Οι χιλιοταξιδεμένοι νέοι που έκαναν ό,τι έκαναν, έζησαν ό,τι έζησαν για πάρτη τους, χωρίς καμία έγνοια να δειχτούν, που τους γνωρίζεις αργά, που τους έχει μεταβιβαστεί εκείνη η παλιά ταπεινότητα των Κυπραίων αγροτών, προσφύγων ή μεταναστών που όσα κι αν έζησαν, θα σου τα πουν όταν είναι η ώρα να το κάνουν.

Οι νέοι γονείς που δεν βάζουν το παιδί τους υποθήκη στους δικούς τους γονείς για καινούργιο σπίτι, καινούργιο αυτοκίνητο.

Τα παιδιά στην Παλλουριώτισσα που μεγαλώνουν σε τάξεις-κλουβιά με παιδιά από την άλλη άκρη του κόσμου και συνωμοτούν για το πώς θα δραπετεύσουν μαζί, πώς θα ξεχυθούν στην αυλή να παίξουν μπάλα. Οι μαθητές του Ελένειου με το πανό «κάτω τα χέρια από το σχολείο μας» όταν πήγαν να τους διώξουν. «Το σχολείο μας».

Οι νέοι άνθρωποι που βάζουν τα όριά τους στους δεινόσαυρους της οικονομίας: μεγαλοδικηγόρους με γραφεία-γαλέρες και φεουδαρχικά ωράρια, εργοδότες που νομίζουν ότι πρέπει να τους ερωτευτείς, να ζεις και να ξυπνάς με τη σκέψη τους, managers που όταν αρχίζουν να προσβάλλουν τους κόβεται ο βήχας από την υπάλληλο που αποφάσισε να αντιδράσει αηδιασμένη.

Οι νίκες μας στις πεζοδρομήσεις, το επικείμενο άνοιγμα των οδοφραγμάτων, οι αγώνες μας για τον Ακάμα, η απαίτηση μιας αυξανόμενης μερίδας κόσμου να τελειώνουμε με τον φασισμό.

Η διασπορά των θεατρικών ομάδων. Οι παραστάσεις που αντέχουν. Τα μικρά θέατρα που αντέχουν. Η ευλαβική τήρηση των μέτρων σε θέατρα και κινηματογράφους.

Οι κινηματογραφιστές μας, οι άγνωστοι βραβευμένοι φωτογράφοι μας που επιμένουν.

Οι όλο και περισσότεροι αναγνώστες βιβλίων.

Οι όλο και περισσότερο απελευθερωμένοι συγγραφείς μας.

Τα όλο και περισσότερα φιλιά και οι αγκαλιές σε δημόσια θέα.

Ο πολιτισμός της καθημερινότητας, της μικρής ασυνέχειας, της στιγμιαίας ανάσας που αργά και βασανιστικά αρχίζει να συμπυκνώνεται, να συσσωρεύεται και να εκβάλλει στις ζωές μας.

Ο υπόκωφος θόρυβος ενός υπόγειου ρεύματος κάτω από το ατέλειωτο τσιμέντο της Λευκωσίας.

*Σύνθημα των εξεγερμένων του γαλλικού Μάη του ’68.

Του Βαγγέλη Γέττου, Μουσικός