«Το νησί έγινε αόρατο κ. Θάλεια» της λέω ή μάλλον δεν είμαι σίγουρη αν της το λέω ή αν απλώς το σκέφτομαι καθώς τη βλέπω να περπατάει από το ένα παράθυρο στο άλλο, ανοίγοντας τις κουρτίνες, αφήνοντας τα κύματα να μπούνε στο σαλόνι της και την αλμύρα της θάλασσας να ραντίσει το κολοκάσι που σιγοβράζει στην κατσαρόλα της. «Δεν έχω πάει πουθενά στη ζωή μου», μου λέει, είναι πάνω από ογδόντα χρονών, «από το σπίτι μου μέχρι το σπίτι της μάνας μου, αυτή ήταν όλη μου η διαδρομή». Μόνο που το σπίτι της είναι πλάι στη θάλασσα και της μάνας της δύο βήματα πιο κάτω και σε αυτή τη «μικρή» διαδρομή, η κ. Θάλεια λογαριαζόταν κάθε μέρα με το άπειρο και κάπως έτσι, από ένστικτο ή από τη σοφία των αιώνων, έμαθε να ζει εναρμονισμένη με τη γεωμετρία του σύμπαντος. «Δεν ξέρω και πολλά πράγματα κόρη μου», μου λέει και βάζει τον σταυρό της δοξάζοντας τον Θεό για όσα της έδωσε και γω σκέφτομαι πως μάλλον είναι μέσα στη δική της διαδρομή που βρίσκονται τα ίχνη της χαμένης αθωότητας αυτού του νησιού. Ίσως γι' αυτό να έχει γίνει πια αόρατο, σκέφτομαι, επειδή χάθηκαν τα ίχνη από το οπτικό μας πεδίο, το στενέψαμε τόσο το βλέμμα μας όσο για να χαθούν και έτσι κανένας μας πια δεν λογαριάζεται αθώος. Το χάσαμε αυτό το προνόμιο την ώρα που παραχωρούσαμε το σχήμα των βημάτων μας και των πληγών και των τραυμάτων μας στους κάθε λογής αγεωμέτρητους, για να μουτζουρώσουν με δαύτο τις προσωπικές τους ατζέντες. Μετατρέποντας την τραυματισμένη μας αθωότητα σε πολιτικό σλόγκαν, το οποίο μας υπαγόρευε ύπουλα και μπαμπέσικα να μην ξεχάσουμε, αφήνοντάς μας επιτηδευμένα όμηρους της πλάνης και ναρκωμένους από μια ελπίδα πως όλα θα επανέλθουν εκεί όπου ήταν. Θα 'πρεπε να 'μαστε πιο υποψιασμένοι, να γίνουμε κάποια στιγμή πιο υποψιασμένοι, πως τίποτα δεν επανέρχεται εκεί που ήταν και πως δεν είναι στα μισοτελειωμένα μας κεντήματα που κρύβεται η άκρη του νήματος. Δεν ήτανε όμως προς το συμφέρον τους να το ομολογήσουνε, ήτανε πάντοτε πιο συμφέρουσα η σιωπή που τροφοδοτούσε την πλάνη, τόσα και τόσα αποσιωπήθηκαν έντεχνα, προκειμένου να συνεχίσουν αμέριμνοι οι κάθε λογής «πατριώτες» να διασχίζουν την πατρίδα καβάλα στις καλογυαλισμένες μερσεντές τους, αγνοώντας τον ουρανό και τη θάλασσα. Και μεις συνένοχοι, λογαριάσαμε ως ασφάλεια και εξασφάλιση το κατασκευασμένο ψέμα, βιαστήκαμε να γίνουμε κάποιοι άλλοι, προτού καν μάθουμε ποιοι πραγματικά υπήρξαμε, γιατί έτσι επέβαλε το προχώρημα, έτσι υπαγόρευε το συμφέρον, το νησί να μην είναι πια νησί και μεις να ξεκόψουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται.

«Κανένας δεν κοιτάει πια ουρανό κ. Θάλεια» θέλω να της πω αλλά ύστερα σκέφτομαι πως κάνω λάθος, πως ο κ. Ηλίας που μένει ακριβώς απέναντι, μόλις πριν λίγο μου είπε πως ξυπνάει κάθε μέρα στις πέντε, και περπατάει χιλιόμετρα, παρά τα ογδόντα και κάτι χρόνια του, περπατάει με το βλέμμα στον ουρανό, γιατί είναι ευλογία λέει το νησί, γι' αυτό και δεν θέλησε ποτέ του να ξεκόψει, το νησί ήτανε η δύναμή του, λέει.  Εμείς όμως κ. Ηλία είμαστε αποδυναμωμένοι πια, γι' αυτό κανείς δεν σε θυμάται με το όνομά σου. Βυθισμένοι μέσα στις αυταπάτες, έτοιμοι κάθε στιγμή να εξαπατήσουμε και να εξαπατηθούμε, βαδίζουμε χωρίς ίχνη, ανήμποροι να καταλάβουμε τα νέα που μας φέρνει κάθε μέρα η θάλασσα και ο ουρανός. Και στριμώχνουμε τις ζωές μας μέσα σε καμιά πενηνταριά λέξεις το πολύ, κατά προτίμηση κενές περιεχομένου, προκειμένου να καταλαβαίνουμε μόνο τα νέα των οκτώμισι και τίποτα παραπάνω.

Και τώρα η κ. Θάλεια, που από ένστικτο ή από κείνη τη σοφία των αιώνων έμαθε να λογαριάζεται με το άπειρο, υποθέτω πως κάθεται μπροστά στην τηλεόρασή της ευπαθής και ευάλωτη και διερωτάται: Πώς εξαφανίστηκε το νησί; Και πώς έγινε και στη θέση του έμειναν μόνο ένα σωρό υποκείμενα νοσήματα;

Ελένη Ξένου, Δημοσιογράφος