Το κείμενο γράφεται μια ανοιξιάτικη λαμπερή μέρα του Φεβράρη με φόντο τον Πενταδάκτυλο. Στη σελίδα μου στο ΦΒ κάτω από τον τίτλο «Τhis is Cyprus» δημοσίευσα ένα πιάτο με αγρέλια, ντομάτες, αβοκάντο, και κουλούρι φρέσκο… Πολύ θα ήθελα το κείμενο που ακολουθεί να ήταν λουσμένο στο ίδιο φως, την ίδια χαρά, στην ευρύτητα και την απεραντοσύνη του τόπου μου. Να συνέχιζα μιλώντας για εκείνη τη σιωπηρή, ταπεινή, όμορφη Κύπρο των χωριών μας… το απέραντο της Καρπασίας, το κάλλος της μαρμάρινης κολόνας της Σαλαμίνας, τη συμμετρία και τη σοφία των πλιθαριών, τα λιβάδια με τις ανεμώνες και τις ανθισμένες αμυγδαλιές… παρασύροντάς σας έτσι σε μια νοσταλγία του τόπου, ίσως σε έναν ανεκπλήρωτο έρωτα για ένα κομμάτι του που πολλοί από σας ίσως δεν προφτάσατε να χαρείτε… μια στιγμή χαράς και αισιοδοξίας.

Δεν τα καταφέρνω όμως γιατί βιώνω την πραγματικότητα των καιρών και των ανθρώπων, των κληρονόμων τούτου του νησιού, που αντί να κρατήσουν ως κόρη οφθαλμού τούτα τα δώρα που κληρονομήσαν, τα διαμορφώνουν για ίδιο συμφέρον, ή τα αλλοιώνουν από την αρχική τους μορφή για να ακριβοπουλήσουν, ενίοτε δε τα καταστρέφουν κατά το δοκούν… Είναι οι ίδιοι που ενώ έχουν την ευθύνη για την προστασία τους τα προσπερνούν και τα υποτιμούν καθημερινά, διαμορφώνοντας έτσι μια κοινωνία αμάθειας, υποκρισίας αλλά και υπεροψίας, έναν συνδυασμό που μαθηματικά οδηγεί στην καταστροφή.

Το νησί είναι μια ενιαία οντότητα και αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του όλου της πολυσήμαντης Ανατολικής Μεσογείου. Παιδεύεται αιώνες τώρα να σταθεί στα πόδια του, να ανασάνει, να δημιουργήσει, να εξυμνήσει και να απολαύσει αυτά που του χαρίστηκαν. Το τραύμα της εισβολής που διαμέλισε το νησί είχε ως αποτέλεσμα τον τραυματισμό και τον διαμελισμό και των ανθρώπων του. Οι περισσότεροι έμειναν μισοί, λειψοί με αποτέλεσμα να μην μπορούν σκεφτούν το όλο, το κοινό, παρά μόνο αυτό που είναι μπροστά τους, που μπορούν να αγγίξουν, συχνά αυτό που είναι πρόσκαιρο, εύκολο, ευκαιριακό.

47 χρόνια τώρα πασχίζουμε να βρούμε μια ισορροπία, έναν τρόπο να επανενώσουμε τον τόπο που από τη φύση του είναι ένας και ενιαίος. Δικαιολογίες, συχνά αβάσιμες που κρύβουν πραγματικότητες, συνθήματα ηχηρά και κενά ταυτόχρονα, μεγαλώσαμε γενιές με το «ή όλα ή τίποτα» ή το «δεν ξεχνώ». Πορευόμαστε με το αλάθητο υπό μάλης, ως να είμαστε ο ομφαλός της Γης και μας χρωστά ο κόσμος όλος. Φταίνε οι γύρω, οι γείτονες, οι εταίροι, οι πέριξ! Σύγχυση για τα οφθαλμοφανέστατα και στο βάθος μια υπόκωφη δεσπόζουσα υποκρισία που έχει τις ρίζες της στην ανασφάλεια που δέρνει αλύπητα το νησί! Συμπλέγματα αναγκαίου γιγαντισμού για να κρυφτούμε! Ο αδριάντας του Μακαρίου, οι πύργοι, η κλίμακα του νέου καθεδρικού, του νέου Δημαρχείου, η ύβρις της απόκρυψης του παρελθόντος με τη χρήση τόνων σκυροδέματος ως να φοβόντουσαν μην σηκωθούν οι νεκροί της άλωσης του 1570 και μολογήσουν! Κλάψαν όλοι για τις πρόσφατες κατεδαφίσεις, απαράδεχτες είπαν, έγκλημα στην πολιτιστική μας κληρονομιά βροντοφώναξαν, θύμωσαν για το πικ-νικ του σουλτάνου, επέβαλαν (ή τουλάχιστον προσπαθήσαν) να επιβάλουν κυρώσεις ως να μην ξέραν το αποτέλεσμα. Έκρουσαν στην πυρά τον Παράσχο, αήθης είπαν, κροκοδείλια δάκρια για την αποτυχία του Ακιντζί, μας έμεινε ο Τατάρ και οι εφιάλτες που προσκομίζει… αλλά ευτυχώς η νύχτα έρχεται κάθε μέρα.

Την επομένη δημοσιεύτηκαν οι υποψήφιοι για τις επικείμενες εκλογές με ασορτί φόντο, κόκκινο, γαλάζιο, πράσινο και πορτοκαλί, ακονίστηκαν τα μαχαίρια για μια από τις ίδιες τηλεμαχίες, υποσχεθήκαν πάταξη της διαφθοράς – την ίδια μέρα επανήλθε δριμύτερο το επενδυτικό πρόγραμμα, τούτη τη φορά για γνώστες της ελληνικής γλώσσας, ενώ τα χλιδάτα περιοδικά προτείνουν δείπνα και αμφιέσεις για τον Άγιο Βαλεντίνο.

Περπατώντας χτες με Γάλλους δημοσιογράφους στην περιοχή Κάπαρη (που θέλει να λέγεται Αμμόχωστος) μπουλντόζες πηγαινοέρχονταν, ανοίγονταν δρόμοι, νέα κτίσματα προμηνύονταν στην άμμο! Από μακριά στην καταχνιά η Αμμόχωστος, ως άλλο σώμα, ξέχωρο απόμακρο. This is Cyprus!

Άννα Μαραγκού, Αρχαιολόγος