Το έργο πουλήθηκε έναντι 21,6 εκατομμυρίων δολαρίων σε έναν Ιάπωνα συλλέκτη, ένα ποσό που υπερβαίνει την αρχική εκτίμηση προπώλησης του πίνακα των 17,6 εκατομμυρίων δολαρίων.

Παρά το τεταμένο πολιτικό κλίμα στην ευρύτερη περιοχή του Χονγκ Κονγκ και της Σαγκάης εν μέσω των αυστηρών μέτρων που σχετίζονται με την πανδημία, οι δημοπρασίες έργων τέχνης συγκεντρώνουν τεράστιο ενδιαφέρον από συλλέκτες και αποφέρουν μεγάλες αποδόσεις.

Πριν από μερικές ημέρες, η δημοπρασία του Οίκου Sotheby’s για έργα μοντέρνας τέχνης, με περισσότερους από τους μισούς συμμετέχοντες να συνδέονται διαδικτυακά και τους υπόλοιπους τηλεφωνικά, απέδωσε υψηλά ποσοστά πωλήσεων και ρεκόρ για 14 καλλιτέχνες. Μεταξύ αυτών των καλλιτεχνών ήταν οι Anna Weyant, Louise Bonnet, Tomokazu Matsuyama, Robert Alice, Chris Huen Sin Kan, Michael Lau, Atsushi Kaga, Peter McDonald αλλά και Pablo Picasso.

Pablo Picasso, Dora Maar, 1939 Courtesy Sotheby’s

Μεταξύ των κορυφαίων έργων της δημοπρασίας πώλησης ήταν το πορτρέτο του Πικάσο της μούσας του, σουρεαλίστριας φωτογράφου Ντόρα Μάαρ, από το 1939. Το έργο πουλήθηκε έναντι 21,6 εκατομμυρίων δολαρίων σε έναν Ιάπωνα συλλέκτη, ένα ποσό που υπερβαίνει την αρχική εκτίμηση προπώλησης του πίνακα των 17,6 εκατομμυρίων δολαρίων. Το αποτέλεσμα το καθιστά το δεύτερο πιο ακριβό έργο του Ισπανού μοντερνιστή που πωλείται σε δημοπρασία στην Ασία.

Η Ντόρα Μάαρ ήταν μια επιβλητική παρουσία και αυτό το πορτρέτο του Πικάσο αναδεικνύει την ομορφιά και τη διάνοιά της. Έκφραση στοχασμού, ηρεμίας σε μια περήφανη θα τολμούσε κανείς να πει πόζα. Με τη «γαλλική» υπογραφή στην παλέτα των χρωμάτων που επιλέγει, τριχρωμία κόκκινου, λευκού και μπλε – και με εμφανή υπογραφή και ημερομηνία – το έργο αποτυπώνει μια πραγματική αίσθηση της προσωπικότητας της Μάαρ αλλά και τα συναισθήματα του Πικάσο. Ένα έργο ασυνήθιστο για την ήρεμη κομψότητά του, δεδομένου ότι πολλά από τα πορτρέτα της Ντόρα Μάαρ δια χειρός Πικάσο, δείχνουν το πρόσωπό της σε αγωνία.

Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, ο Πικάσο επέλεγε συχνά διαφορετικά μέσα για να εκφράσει τη δημιουργική του ελευθερία, εναλλάσσοντας τον καμβά, με το πάνελ, το χαρτί ή κάποιο άλλο μέσο που μια δεδομένη στιγμή την προσέλκυε. Άρχισε να ζωγραφίζει σε πάνελ κατά τη διάρκεια της μπλε περιόδου και της σουρεαλιστικής περιόδου του, και συνέχισε να το κάνει μέχρι τη δεκαετία του 1950.

Πηγή: elculture.gr