Τώρα,

τούτη τη στιγμή

ακριβώς,

σηκώνεται

αργά – αργά,

πηχτή

η άσπρη σκόνη

και αιωρείται

σαν τεράστιο μανιτάρι

πάνω από το σωρό

τα ερείπια

και μια μυρωδιά

παλιού ασβέστη

ανάμεικτη

με καμένο χόρτο

τρυπάει σαν κρύο σουβλερό

τις αισθήσεις.

 

Δεν είναι που

ιδρώτας πάλι

και κόπος πικρός

θα χρειαστεί

για το κτίσιμο – θα τα ξανακτίσω,

 

δεν είναι ότι

αγάπη πολλή

και μεράκι

και όνειρα και πάθος

είχαν ζυμώσει τον πηλό -  θα ξαναστραγγίξω την ψυχή,

 

είναι ότι καυτές

οι θύμησες,

και περιφέρονται ολοένα

σαν άδικες κατάρες  - ψάχνοντας τι;

πάνω από

τα ερείπια,

 

είναι αυτές

που με πληγώνουν,

γιατί δεν μπορεί

κανείς

ούτε να τις γκρεμίσει

ούτε να τις αντιστρέψει

ποτέ.

Λάρας Βαρνέρης

[Από την ποιητική συλλογή Παφίτη ποιητή η οποία εκδόθηκε το 1990]