Με αφορμή τη νέα ταινία, η οποία έκανε πρεμιέρα στις Κάννες τον περασμένο Μάη και θα συμμετάσχει στο διαγωνιστικό μέρος του φεστιβάλ της Βενετίας, ξανασυνεργάζεται με τον Αντόνιο Μπαντέρας ύστερα από 21 χρόνια.

«Έχουμε να ειδωθούμε από το Λος Άντζελες», θυμάται ο Μπαντέρας. «Εγώ του έδωσα το πρώτο Οσκαρ που κέρδισε» (για το «Μίλα της» το 2003), «αλλά η φιλία μας είναι αναλλοίωτη», τονίζει ο Αλμοδόβαρ. «Είναι σαν αδελφός για μένα», συνεχίζει ο οξυδερκής σκηνοθέτης. «Εκείνος και η Μέλανι (σ.σ. Γκρίφιθ) είναι η αμερικανική οικογένειά μου».

Κι όπως η φιλία τους παρέμεινε ατόφια, έτσι ακριβώς βρήκε ο Αλμοδόβαρ τον Μπαντέρας· απαράλλαχτο. «Το καλύτερο όλων, όταν είπαμε να ξανασυνεργαστούμε, είναι ότι αντίκρυσα τον Αντόνιο από τα παλιά, όπως ακριβώς ήταν πριν από 21 χρόνια. Ο ίδιος άνθρωπος, με την ίδια ζωντάνια και διάθεση, με τη μεγάλη αίσθηση χιούμορ, στοιχεία που δεν έχει κανείς από αυτούς τους μικρούς χολιγουντιανούς σταρ».

Ο Μπαντέρας, για να ξεσκονίσουμε τη μνήμη μας λίγο, υπήρξε ο πρωταγωνιστής των πρώτων μεγάλου μήκους ταινιών του Αλμοδόβαρ, αν μπορεί να πει κανείς κάτι τέτοιο στο γυναικοκρατούμενο κινηματογραφικό σύμπαν του ισπανού κινηματογραφιστή. Ουσιαστικά ο Μπαντέρας καθιερώθηκε με τους ρόλους που του έδωσε ο Αλμοδόβαρ στα φιλμ «Ο λαβύρινθος του πάθους», «Ματαντόρ», «Ο νόμος του πάθους», «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης» και «Δέσε με».

«Συνεργαστήκαμε στις ταινίες αυτές, της δεκαετίας του '80, όμως κάναμε διαρκώς παρέα. Σχεδόν παντού πηγαίναμε μαζί. Για φαγητό, για χορό στις ντίσκο. Ημασταν σαν οικογένεια», λέει ο Μπαντέρας.

«Οικογενειακή» επανένωση 21 χρόνια αργότερα. Ο ηθοποιός συναντά ξανά τον σκηνοθέτη που τον ανέδειξε. Και έχει μόνο καλά λόγια να πει για εκείνον, με αιχμές προς άλλους. «Στην εποχή του φαστ φουντ, πρέπει να διαθέτει καρύδια κάποιος για να παρουσιάζει σύνθετα πιάτα»...