Κάποτε με είχαν ρωτήσει τι χρώμα είχε ο ουρανός. Και στα πρωινά και δειλινά και στα σκοτεινά βράδια, πάντα μια απόχρωση πιο ανάλαφρος, μια απόχρωση πιο πικρός. Αστέρια που εναλλάσσονταν με σύννεφα και ήλιους που γελούσαν από πάνω μας. Και μισοφέγγαρα που άναβαν με ηλεκτρικούς διακόπτες τη νύχτα. Και εγώ να καταγράφω για να μην χαθούν οι μέρες και εγώ μαζί τους. Έτσι ξεκινάει η αλλαγή. Με ιστορίες και χάχανα. Όλα πάντα στη σειρά. Προβλεπόμενα. Και εγώ να προσποιούμαι πως είμαι κάποιος άλλος, και να τσαλακώνομαι σαν υπερμέγεθες παντελόνι που πρέπει να φοράω. Και να απορροφώ σαν σφουγγάρι την παλιά πόλη, να μην μου ξεφύγει τίποτα. Και να είμαι καλά. Έτσι ξεκίνησε από την πρώτη μέρα. Το ημερολόγιο που έγινε δύο και τρία και τέσσερα. Και μετά συνεταιρικό με τους σειράες για να φιλοξενεί τα παράπονα και τους πόθους. Σε κάθε στροφή της πένας μνήμες από το παρελθόν. Σε κάθε άταχτη γραμμή το αβέβαιο μέλλον. Παρατάσσω σελίδες από ένα από τα πολλά ημερολόγια. Αυτή είναι η σκοπιά Νο 5.