Μια έκθεση αφιερωμένη στην Ottilie Wilhelmine Roederstein, ετοίμασε η Kunsthaus Zürich που παρουσιάζει 75 έργα της στην πρώτη μονογραφική παρουσίαση της πιο σημαντικής ζωγράφου στην Ελβετία.

Μια έκθεση αφιερωμένη στην πιο σημαντική ζωγράφο της Ελβετίας που παρά τη φήμη της έπεσε σε αφάνεια μετά τον θάνατό της, την Ottilie Wilhelmine Roederstein ετοίμασε η Kunsthaus Zürich που παρουσιάζει 75 έργα της στην πρώτη μονογραφική παρουσίαση της ζωγράφου στην Ελβετία για να δείξει σε ένα ευρύτερο κοινό το στιλιστικά διαφορετικό έργο της.







Από το 1883 και μετά παρουσίασε με επιτυχία το έργο της στο Παρίσι, το Λονδίνο, τη Φρανκφούρτη και το Σικάγο. Το 1912 ήταν η μόνη γυναίκα καλλιτέχνης που εκπροσώπησε την Ελβετία στο σεμινάριο «Διεθνής Έκθεση Τέχνης του Sonderbund» στην Κολωνία – μαζί με άντρες συναδέλφους όπως οι Ferdinand Hodler, ο Giovanni Giacometti και ο Cuno Amiet.

Η Ottilie Wilhelmine Roederstein ήταν η δεύτερη κόρη ενός επιχειρηματία που πήγε στην Ελβετία από τη Γερμανία για να εργαστεί ως εκπρόσωπος σε μια ελβετική εταιρεία κλωστοϋφαντουργίας.

Το ενδιαφέρον της για τη ζωγραφική ξεκίνησε όταν ο Ελβετός ζωγράφος Eduard Pfyffer (1836-1899) πήγε στο σπίτι τους για να κάνει οικογενειακά πορτρέτα. Αυτό το ενδιαφέρον αυξήθηκε με επισκέψεις σε τοπικά μουσεία. Για μια γυναίκα, η εκπαίδευση ως ζωγράφου θα ήταν αντίθετη με τις σύγχρονες κοινωνικές συμβάσεις. Η μητέρα της ήταν ιδιαίτερα αντίθετη στις επιθυμίες της, αλλά η επιμονή της έπεισε τον πατέρα της και, το 1876, της επετράπη να σπουδάσει με τον Pfyffer, σε κατ΄οίκον εκπαίδευση.











Το ταλέντο της φάνηκε πολύ γρήγορα και η ευκαιρία να πάει να σπουδάσει ήρθε όταν η αδερφή της Johanna παντρεύτηκε έναν επιχειρηματία από το Βερολίνο. Η Γιοχάννα και ο σύζυγός της συμφώνησαν να την αφήσουν να ζήσει μαζί τους εκεί, και βρήκε μια θέση ως φοιτήτρια σε μια ειδική γυναικεία τάξη με καθηγητή τον Karl Gussow. Το 1882, έκανε την πρώτη της έκθεση με έμπορο τέχνης να την εκπροσωπεί στη Ζυρίχη. Την ίδια χρονιά, ακολούθησε μια φίλη της στο Παρίσι, όπου βρήκε μια θέση στα στούντιο των Carolus-Duran και Jean-Jacques Henner. Μέχρι το 1887, μπόρεσε να είναι ανεξάρτητη οικονομικά από τις πωλήσεις των έργων της.

Συμμετείχε στο Παρισινό σαλόνι και κέρδισε ένα ασημένιο μετάλλιο στο Exposition Universelle (1889). Μετά το 1890, μετακόμισε στη Φρανκφούρτη για να ζήσει με τη σύντροφό της επί πολλά χρόνια Elisabeth Winterhalter στη Γερμανία. Ωστόσο, δεν απομακρύνθηκε ποτέ από τις ελβετικές της ρίζες, και έγινε Επίτιμος Πολίτης της Ζυρίχης το 1902. Το 1909 αυτή και η σύντροφός της Δρ. Elisabeth H. Winterhalter, γυναικολόγος και πρώτη γυναίκα χειρουργός της Γερμανίας, εγκαταστάθηκαν στο αγροτικό Hofheim am Taunus. Οι δυο γυναίκες έζησαν μαζί και μάλιστα το 1908, βοήθησαν στη δημιουργία του Schillerschule, του πρώτου σχολείου της Φρανκφούρτης για κορίτσια.







Η Roederstein, που υπέγραφε τα έργα της με τα αρχικά OWR, δέχτηκε τις συμβάσεις που υπαγόρευε η εποχή της στις γυναίκες ζωγράφους που απεικόνιζαν νεκρές φύσεις και σκούρες παλέτες χρωμάτων. Ωστόσο, σύντομα βρέθηκε να κινείται πέρα ​​από τον καθορισμένο τομέα των γυναικών ζωγράφων, παράγοντας θρησκευτικές εικόνες και γυμνά. Γύρω στο 1893, ενθαρρυμένη από τη μελέτη έργων της Ιταλικής και Γερμανικής Αναγέννησης, άρχισε να ζωγραφίζει με τέμπερα, μια τεχνική που αναβίωσε σε όλη την Ευρώπη τα τελευταία χρόνια του 19ου αιώνα και θεωρήθηκε ταυτόχρονα παραδοσιακή και πρωτοποριακή.







Στη συνέχεια, στη δεκαετία του 1920, παρουσίασε έργα με μια δική της οπτική γλώσσα, ενώ καθιερώθηκε στη γερμανική και ελβετική  πολιτιστική σκηνή. Ως καλλιτέχνης πορτρέτου, προώθησε άλλους καλλιτέχνες αγοράζοντας τα έργα τους για τη δική της συλλογή, υποστήριξε εκθέσεις μοντέρνας γαλλικής και ελβετικής τέχνης και ενθάρρυνε την ευρύτερη διάδοσή τους στη Γερμανία και την Ελβετία. Το 1920, δώρισε τα έργα της προσωπικής της συλλογής στο Kunsthaus, θέτοντας τα θεμέλια για ένα τμήμα σύγχρονης τέχνης στο μουσείο.







elculture.gr (Αργυρώ Μποζώνη)