Συνέντευξη στον Δημήτρη Κωνσταντόπουλο

Kατ' αρχήν θέλω να μου μιλήσεις λίγο για το σκεπτικό σου όσον αφορά την ονομασία «Επίμονη Σπορά», όπου πρέπει να σου πω ότι μου αρέσει.

Επίμονη σπορά βγαίνει από την επιμονή μου να φτιάχνω ζωγραφικά έργα παρ' όλες τις αντιξοότητες που συναντώ. Επίμονη σπορά, γιατί οι πίνακες είναι οι σπόροι και τα λουλούδια του μυαλού μου, είτε ωραία, είτε αγριόχορτα, είτε καρποφόρα, είτε οτιδήποτε. Η τέχνη για μένα είναι ένα περιβόλι που το καλλιεργώ ακατάπαυστα και καθημερινά.

Θέλω να σε ρωτήσω για το έργο αυτό καθ’ αυτό, αλλά πρώτα με κεντρίζεις να θέλω να μάθω περισσότερα για το τι εννοείς με το «αντιξοότητες» για σένα...

Όπως για όλους σχεδόν τους καλλιτέχνες, έτσι και σε εμένα οι αντιξοότητες είναι παρόμοιες. Θα πω λοιπόν το τετριμμένο, ότι δεν υπάρχουν είτε ιδιωτικοί είτε κρατικοί μηχανισμοί που να δίνουν ώθηση στη δημιουργία και εξέλιξη της τοπικής εικαστικής παραγωγής και το έχουμε πει τόσες πολλές φορές αυτό, που καταλήγει γραφικό. Έτσι, πορευόμαστε ο καθένας με την τύχη που του έχει λάχει ή με τις σχέσεις που με το επικοινωνιακό του στυλ αναπτύσσει. Δυστυχώς το μέλλον είναι ομιχλώδες και η ανοιξιάτικη μέρα δεν θα φανεί εύκολα στα επόμενα χρόνια. Κάπου εκεί πιο κάτω, λίγες ώρες πτήση, μιλούν για τη βιομηχανία της τέχνης. Χρωστούμε λοιπόν πολλά στους εαυτούς μας μέχρι να καταφέρουμε να καλύψουμε το κενό.







Αυτό που βλέπουμε στο Nasty Cat, είναι βασικά ΕΝΑ έκθεμα, όχι έκθεση, έτσι;

Ναι, μπορείς να την πεις μια «ιδέα» μετακίνησης του στούντιο, του χώρου όπου καλλιεργώ με επιμονή το περιβόλι της σκέψης μου σε έναν άλλο ουδέτερο χώρο, όπως είναι αυτός καθ’ αυτός ο λευκός εκθεσιακός χώρος του Nasty Cat. Στo στούντιό μου τα έργα αλληλεπιδρούν εν τη γενέσει τους και εκτίθενται συνεχώς με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Άλλοτε γεμίζουν τους τοίχους σαν ταπετσαρία (wallpaper), άλλοτε το πάτωμα σαν χαλί, άλλοτε μόνα τους αντιμέτωπα μαζί μου ολοκληρώνονται. Στο Nasty Cat παρουσιάζω μερικά από αυτά τα έργα–κρεμάμενους ζωγραφισμένους καμβάδες σαν αυτόνομα έργα, αλλά και ένα έργο, ζωγραφική εγκατάσταση στον χώρο.

Μου άρεσε που κάποιοι φίλοι σου όταν είδαν τα έργα διπλωμένα στο αυτοκίνητό σου, σε μια φωτογραφία που ανέβασες στο facebook, τα σχολίασαν σαν ομπρέλες.

Σκέφτηκα πως αυτό είναι και το μεγάλο νόημα της τέχνης, να αλλάζουν όλα όταν βγουν από το εργαστήριο. Είναι καλά να επικοινωνούν τα έργα με όποιο τρόπο, να έχουν θέση στη ζωή κάποιου άλλου. Μάλλον αυτό είναι και το πιο ουσιαστικό, να καταφέρνεις να χαρίσεις συναισθήματα και να ξυπνήσεις τον κόσμο των αισθήσεων. Ούτως η άλλως, πάντα περί τούτου είναι και η οποιαδήποτε μορφή τέχνης ανά τους αιώνες.







Δεν είναι λίγο δύσκολες οι μέρες που διάλεξες για την εγκατάστασή σου, τώρα που πολλοί λείπουν για διακοπές;

Μάλλον είναι, δεν το πολυσκέφτηκα για να είμαι ειλικρινής. Είναι μια δουλειά σε εξέλιξη. Έτσι, όταν η επιμελήτρια του χώρου Αθηνά Αντωνιάδου μου πρότεινε να τα παρουσιάσω, σκέφτηκα ότι θα ήταν πρόκληση το όλο εγχείρημα, κάτι που με ενθουσίασε. Η παρουσίαση του έργου «Επίμονη Σπορά» βασίζεται στον αυτοσχεδιασμό, όσον αφορά το στήσιμο, γιατί ζητά να συνομιλήσει με τον υφιστάμενό χώρο στον οποίο παρουσιάζεται κάθε φορά. Ένας άλλος λόγος είναι ότι δεν υπάρχει ομορφότερο πράμα στη Λευκωσία από τις ανοιχτές αυλές που προσφέρουν αλκοόλ και κοκτέιλ τον μήνα Αύγουστο.

Όταν λες είναι μια δουλειά σε εξέλιξη, δηλαδή θα ακολουθήσουν κι άλλα; Θα προχωρήσει κάπως όλο αυτό;

Ναι, σίγουρα. Ποτέ δεν αφήνεις τον κήπο, πάντα πρέπει να προσφέρεις για να παίρνεις καρπούς, άρα είμαι υποχρεωμένος να το συνεχίσω, διαφορετικά θα το τσιμεντώσω.





Πάμε στο έργο-έργα. Η προηγούμενη σου δουλειά με τα αιδοία σε καθοδήγησε για την «Επίμονη Σπορά»; Σχετίζονται κάπως τα δύο ή είναι εντελώς διαφορετικοί δρόμοι;

Είναι σχετικά διαφορετικοί τεχνικά αλλά και σαν θεματογραφία, η τέχνη ωστόσο είναι πάντα ερωτική και αυτό είναι σίγουρα κάτι κοινό. Κοινό επίσης είναι ότι στην έκθεση «Fake Romanticism» του 2019 υπήρχε ένας τοίχος με 96 σκόρπια καρφιτσωμένα σχέδια. Ενώ τώρα είναι λες και ο τοίχος αυτός έγινε το θέμα της καινούργιας μου παρουσίασης. Λίγο - πολύ πάντα είναι έτσι με όλες τις εκθέσεις, υπάρχει ένας κύκλος μεγάλος ή μικρός και κάποια στιγμή πιάνω ξανά από την αρχή ένα ξεχασμένο νήμα.

Στην περιγραφή της εγκατάστασης μιλάς για τον ακαδημαϊκό λόγο και το δημιουργικό παιχνίδι. Εσύ, σε ποιο από τα δύο πατάς;

Είναι λίγο δύσκολο να το εξηγήσω χωρίς να μακρηγορήσω. Υπάρχει μια περίεργη εμμονή στην τέχνη ακαδημαϊκού χαρακτήρα, δηλαδή τη μορφή τέχνης που στηρίζεται από ακαδημαϊκούς κύκλους και που είναι πιο κοντά σε μια μορφή «ορθολογικής αλληγορίας» (αν μου επιτρέπεται ο όρος).  Είναι η τέχνη που πρέπει να είναι ή να φαίνεται βαθυστόχαστη. Με τον εκδημοκρατισμό των ευρωπαϊκών κοινωνιών του 19ου αιώνα το να αποκαλείσαι ακαδημαϊκός, θεωρούνταν σαν κάτι οπισθοδρομικό και μακριά από την εξέλιξη της κοινωνίας της εποχής. Στις μέρες μας, ο ακαδημαϊσμός (με την τωρινή του μορφή φυσικά) είναι μόδα και είναι μια τάση που δεν συναντούμε πλέον στο εξωτερικό, ή καλύτερα στα μεγάλα κέντρα του κόσμου. Πλέον συναντούμε μια πολυφωνία στα στυλ και στα μέσα έκφρασης. Έχουν θέση παλαιότερες τεχνικές και μορφές τέχνης, όσο και νεότερες, και αυτό συνιστά ένα ενδιαφέρον κράμα καλλιτεχνικής παραγωγής.

Πάντως, από την κουβέντα μας βγαίνει πως και αυτή η πλέον ελεύθερη τέχνη δεν είναι και τόσο ελεύθερη τελικά. Ίσως γι' αυτό τα έργα που κρέμονται να μην έχουν ένα σαφές πλαίσιο;

Η μη ύπαρξη πλαισίου συνδέεται με την προσωπική μου διάθεση γύρω από την ελευθερία έκφρασης, δίνοντας χώρο σε ενός τύπου δημιουργικής αυθαιρεσίας.

Είσαι ένας ζωγράφος που πάντα δίνει ή ψάχνει κάτι νέο. Δεν θα σε έλεγα ιδιαίτερα...ήσυχο. Τι να περιμένουμε στο μέλλον από τα πινέλα σου;

Η εγκατάσταση «Επίμονη Σπορά» είναι υπό εξέλιξη. Υπό εξέλιξη είναι επίσης κάποιες άλλες συνεργασίες, όπως και ένα κοινό πρότζεκτ με καλούς φίλους και συνεργάτες της Στοάς Αισχύλου, ενός artist run space που διατηρούσαμε στο παρελθόν.