Ο Artem Poliukhovych, ένας 32χρονος Ουκρανός, σκεφτόταν εδώ και ένα χρόνο πώς να κάνει πρόταση γάμου στην κοπέλα του. Σκέφτηκε να γονατίσει σε μια παραλία σε ένα τροπικό νησί ή να της ζητήσει να τον παντρευτεί σε μια βόλτα με αερόστατο. Στο τέλος, αποφάσισε να γράψει την πρόταση σε ένα βλήμα της σοβιετικής εποχής που στόχευε τον ρωσικό στρατό.

«Μπορεί να θεωρηθεί κατά κάποιο τρόπο μια επιθετική πρόταση», είπε.

Αυτή είπε «ναι».Τον ενθουσιασμό της μοιράζονται άνθρωποι σε όλο τον κόσμο. Αρκετές εκατοντάδες έχουν πληρώσει χιλιάδες δολάρια για να γράψουν τα μηνήματα τους σε βλήματα που χρησιμοποιούνται από τον ουκρανικό στρατό.

Ο πόλεμος είναι συχνά διαποτισμένος με μαύρο χιούμορ και οι στρατιώτες γράφουν εδώ και καιρό γκράφιτι πάνω σε πυρομαχικά που προορίζονταν για τον εχθρό. Η πώληση τέτοιων μηνυμάτων σηματοδοτεί μια εφευρετική, αν και μακάβρια, στροφή στην πρακτική, ένας άλλος τρόπος για τους Ουκρανούς να συγκεντρώσουν χρήματα για την αντίστασή τους στην εισβολή της Ρωσίας.

Ένα βλήμα έφερε το μήνυμα «Αυτή είναι μια γκέι βόμβα». Ένας άλλος έγραφε: «Η καταπολέμηση του φασισμού είναι δουλειά πλήρους απασχόλησης». Και σε ένα άλλο: «Από τη Silicon Valley με αγάπη».

Αυτά τα τελευταία μηνύματα παραγγέλθηκαν από το Signmyrocket.com, την πιο σημαντική από τις διάφορες πρωτοβουλίες με σκοπό τη συγκέντρωση χρηματικού ποσού στον αναπτυσσόμενο τομέα εξατομικευμένων οβίδων της Ουκρανίας.

Η πρωτοβουλία, η οποία αυτοαποκαλείται «ταχυδρομείο πυροβολικού», δημιουργήθηκε από τον Anton Sokolenko, έναν 21χρονο φοιτητή πληροφορικής, για να αντισταθμίσει τη μείωση των δωρεών στο Κέντρο Βοήθειας στον Στρατό, τους Βετεράνους και τις Οικογένειές τους, τη φιλανθρωπική οργάνωση για την οποία εργαζόταν εθελοντικά τον Μάρτιο.

Αρχικά το παρουσίασε σε ένα κανάλι Telegram και στη συνέχεια μετακινήθηκε σε έναν ιστότοπο για να επιτρέψει σε διεθνείς πελάτες να αποκτήσουν πρόσβαση σε αυτό. Τώρα, είπε, τα αιτήματα προέρχονται από όλο τον κόσμο, με περισσότερο από το 95 τοις εκατό των μηνυμάτων στα αγγλικά. Ο ιστότοπος λέει ότι έχει συγκεντρώσει περισσότερα από 200.000 δολάρια σε δωρεές σε λιγότερο από τρεις μήνες για τη φιλανθρωπική οργάνωση.

Οι αγοραστές λαμβάνουν φωτογραφίες του μηνύματός τους σε ένα βλήμα. Για υψηλότερη τιμή, η φιλανθρωπική οργάνωση παρέχει επίσης βίντεο της εκτόξευσης του βλήματος— «για να δείξουν στους φίλους τους ή να δημοσιεύσουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης», είπε ο κ. Sokolenko.

Ο ιστότοπος λέει ότι η φιλανθρωπική οργάνωση έχει παραδώσει περισσότερους από 200 μαρκαδόρους σε στρατιώτες, οι οποίοι προσφέρθηκαν να γράψουν στα όπλα και να φωτογραφίσουν το αποτέλεσμα με αντάλλαγμα αυτοκίνητα, drones ή οπτικό εξοπλισμό που αγόρασε η φιλανθρωπική οργάνωση σε όλη την Ευρώπη με τα κέρδη. Ο κ. Sokolenko είπε ότι η φιλανθρωπική οργάνωση είχε πολλές επαφές στον στρατό και ότι είχε έρθει σε επαφή με στρατιώτες από στόμα σε στόμα.

Μια εκπρόσωπος του υπουργείου Άμυνας της Ουκρανίας δεν απάντησε σε αίτημα για σχόλιο.

Για μερικούς, η αγορά ενός μηνύματος είναι ένας τρόπος να βοηθήσουν τον ουκρανικό στρατό και να αισθανθούν άμεσα εμπλεκόμενοι στην πολεμική προσπάθεια. Για άλλους, είναι μια ευκαιρία να εκφράσουν το θυμό τους για τη Ρωσία.

Ο κ.Sokolenko περιέγραψε τη διαδικασία ως έναν άτυπο τρόπο για να συντηρηθούν οι στρατιωτικές διμοιρίες.

«Δεν είναι πολύ επίσημο και δεν επιτρέπεται», είπε ο κ.Sokolenko. «Αλλά κάπως πρέπει να το κάνουν γιατί μπορούμε να τους δώσουμε πράγματα που η κυβέρνησή μας δεν μπορεί να τους δώσει αυτή τη στιγμή».

Η Cristina Repetti, 32 ετών, που ζει στο Σικάγο, είπε ότι ήταν σοκαρισμένη από την επιθετικότητα του Προέδρου της Ρωσίας Βλαντιμίρ Β. Πούτιν και ότι είχε παραγγείλει πολλά μηνύματα σε οβίδες για φίλους και μέλη της οικογένειας.

Εξέφρασε κάποια δυσφορία με την ιδέα ότι τα όπλα θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να σκοτώσουν στρατιώτες που μπορεί να βρίσκονται σε πόλεμο παρά τη θέλησή τους, αλλά η επιθυμία της να βοηθήσει την Ουκρανία ήταν μεγαλύτερη. «Δεν μπορώ απλώς να κάθομαι εκεί και να μην κάνω τίποτα».

Σε μια οβίδα, παρήγγειλε το μήνυμα "Σ 'αγαπώ Βίνυ", με την ελπίδα να κερδίσει πίσω το αγόρι της.

ΠΗΓΗ:The New York Times