Oι παράλληλες ιστορίες ενός 16χρονου σκεϊτά κι ενός 40χρονου βιοπαλαιστή καταγράφονται στα πλάνα του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου και του Γιαν Φόγκελ, σε μια ταινία τοποθετημένη στην αποπνικτική αυγουστιάτικη ζέστη της Αθήνας που «τρελαίνει τους ανθρώπους».
Η ταινία Wasted Youth προβλήθηκε τον Μάρτιο στην Ελλάδα και όλοι θεώρησαν πως πρόκειται για την ιστορία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, που σκοτώθηκε στα 15 του από πυρά αστυνομικού στα Εξάρχεια το 2008. Δεν είναι, όμως.
Aπό το φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι όπου προβαλλόταν η ταινία του στο πλαίσιο αφιερώματος στους νέους Έλληνες σκηνοθέτες, ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος, σκηνοθέτης και σεναριογράφος, μίλησε στο «Π» για το φιλμ Wasted Youth.

Όχι μόνο σινεφίλ
«Αυτή δεν είναι μια art house ταινία», σπεύδει να διευκρινίσει ο σκηνοθέτης από τα πρώτα λεπτά συζήτησης. «Είναι μια ταινία που μπορεί να δει πολύς κόσμος, είναι απλή και μπορεί να έχει κάποια βαθύτερα νοήματα, αλλά είναι πολύ ευχάριστη. Δηλαδή, οι άνθρωποι που θεωρούν ότι έχουν περάσει καλά στην εφηβεία τους θα δουν μεγάλο μέρος του εαυτού τους εκεί μέσα. Είναι μια ταινία που μιλά για την εφηβεία με πολύ όμορφο τρόπο και πολύ ζωντανό. Μιλάει μια πολύ απλή γλώσσα και ζωντανεύει όμορφα συναισθήματα. Έχει χιούμορ και έχει φυσικά και την άλλη πλευρά.

Πώς δημιουργήθηκε η ταινία;
Ήταν προσωπικό θέμα, ήταν και ανάγκη: το πού μας οδηγεί το σήμερα, η αίσθηση ελευθερίας που χρειαζόμαστε σε μια εποχή όπου όλα μοιάζουν δύσκολα.

Μοιάζουν ή είναι;
Είναι γιατί μοιάζουν. Τα κάνουμε εμείς. Τα πράγματα είναι άσχημα, αλλά, όσο τα αντιμετωπίζουμε ως τέτοια, θα γίνουν χειρότερα. Αν προσπαθήσουμε να δούμε την κρίση αισιόδοξα και να πούμε ότι μέσα απ’ αυτό θα ξυπνήσει κάτι άλλο, τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα.


Ο κινηματογράφος έχει ρόλο σ’ όλα αυτά;
Φυσικά και έχει ρόλο. Ο κινηματογράφος πάντα έπαιζε ρόλο στην κοινωνία και πάντα μίλαγε για πράγματα. Εγώ δεν θέλω να αλλάξω τίποτε μ’ αυτή την ταινία, αλλά θέλω να ξεκινήσω μια συζήτηση.

Η οποία πού θα θέλατε να καταλήγει;
Ο κόσμος να ανοιχτεί και να μιλήσει, να εκφραστεί, να δει τις διαφορετικές πλευρές, να δεχτεί τους άλλους, να δεχτεί τους νέους, να αγαπήσει τους νέους.

Πώς νιώθετε για το ταξίδι του Wasted Youth;
Ήταν μια ταινία που έγινε πολύ ξαφνικά. Αποφασίσαμε ότι θέλαμε να την κάνουμε τώρα και να μην περιμένουμε. Και την κάναμε. Ένα πολύ μικρό γκρουπ με πολλή αγάπη. Τα γυρίσματα διήρκεσαν 20 μέρες.

Γιατί έπρεπε να γίνει άμεσα;
Γιατί υπάρχει αυτή η ανάγκη, όταν βλέπεις τα πράγματα γύρω σου και έχεις την ανάγκη να εκφραστείς.
Αλλά μετά, το ταξίδι ήταν μαγικό γιατί η ταινία αρέσει σ’ όλο τον κόσμο, και στον απλό θεατή και στους σινεφίλ - δηλαδή εμένα μ’ αρέσει πάρα πολύ το ότι βλέπω ‘κανονικούς’ ανθρώπους στις προβολές της ταινίας σ’ όλο τον κόσμο, από την Αυστραλία μέχρι το Ρότερνταμ και την Αμερική. Οι οποίοι έρχονται και καταλαβαίνουν την ταινία. Που σημαίνει ότι δεν είναι ένα art house φιλμ για να δούνε πέντε άτομα. Είναι κάτι πολύ παραπάνω απ’ αυτό.

Τα επόμενα κινηματογραφικά σας σχέδια;

Έχω κάποια μεγάλα σχέδια αλλά είναι ακόμη πολύ νωρίς για να μιλήσω γι’ αυτά. Έχω όμως δύο ταινίες που θα ήθελα πολύ σύντομα να δω να γίνονται.

Τι θα ήταν σημαντικό για σας να συμβεί με το Wasted Youth?

Να το δει πολύς κόσμος και να ευχαριστηθεί, να θυμηθεί πως είναι να είσαι νέος και, ίσως να αλλάξει κάπως και την οπτική του για τους νέους, να τους εκτιμήσει και να θυμηθεί πως κι αυτός ήταν κάποτε νέος.

Είπε:

Είναι ακριβό είδος τέχνης ο κινηματογράφος, αλλά απ’ την άλλη καταλαβαίνεις ότι δεν μπορεί να είναι φτηνό κάτι το οποίο ζητάει από τον θεατή να δώσει τα 9 ευρώ του. Και εμείς πάντα βρίσκουμε τρόπους και το κάνουμε ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές.

Όταν έχεις ανάγκη να εκφραστείς, βρίσκεις πάντα και τα χρήματα και τους τρόπους να κάνεις τα πάντα.

Η τεχνολογία έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Παρόλα αυτά εγώ επειδή αγαπάω τον κινηματογράφο με τη μορφή που τον αγαπάει ο κόσμος που πηγαίνει στις αίθουσες, προτιμώ να τραβάω μόνο σε φιλμ.

Έτσι τράβηξα και το Wasted Youth, παρόλο που δεν είχαμε αρκετά λεφτά. Δηλαδή έκανα οικονομίες αλλού για να καταφέρω να δώσω στον κόσμο την εικόνα που μου αρέσει να βλέπω στο σινεμά.