Συνέντευξη στη Μερόπη Μωυσέως

"Η κωμωδία είναι είδος εν ανεπαρκεία. Γι' αυτό χαιρόμαστε ιδιαίτερα όταν βρίσκουμε έργα που την ανανεώνουν, συντονισμένα με τη ζωή και την ευαισθησία του σήμερα. Έχουμε ανάγκη να γελάσουμε. Όχι βέβαια ξεχνώντας ποιοι είμαστε, αλλά κοιτάζοντας τον εαυτό μας και τη ζωή μας από πιο κοντά. Χωρίς γέλιο δεν αντέχεται", λέει ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, στο σκηνοθετικό του σημείωμα για το θεατρικό έργο "Η ρομαντική μου ιστορία". Το έργο ανέβηκε από το Θέατρο του Νέου Κόσμου, ένα από τα σημαντικότερα θεατρικά σχήματα στην Αθήνα, και μεταφέρεται στο Θέατρο Ριάλτο για δύο παραστάσεις στις 25 και 26 Μαΐου.
Πρόκειται για την ελληνική μεταφορά στο θεατρικό σανίδι του έργου του νεαρού Σκοτσέζου συγγραφέα Ντάνιελ Τζάκσον [Μy Romantic History, Τhe Wall], ο οποίος βραβεύθηκε στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου το 2010. "Με εργαλείο το χιούμορ, ο συγγραφέας αναφέρεται στη μοναξιά, τη δυσκολία της επικοινωνίας, την αυταπάτη, την αγάπη, την πάλη των δύο φύλων και τους συμβιβασμούς", εξηγεί ο Β. Θεοδωρόπουλος, ένας από τους καλύτερους σκηνοθέτες αυτή τη στιγμή στη θεατρική Αθήνα, έργο του οποίου είδαμε ξανά στο Ριάλτο πριν από δύο χρόνια [Τα Ορφανά].
Τρεις ηθοποιοί κρατούν τους ρόλους του έργου: η Κατερίνα Λυπηρίδου, η Σύρμω Κεκέ και ο Μάκης Παπαδημητρίου, οι οποίοι κέρδισαν ήδη τα εύσημα από τους Έλληνες κριτικούς για την υποκριτική τους, σε ένα έργο βασισμένο κατά κύριο ρόλο στην ερμηνεία.
Λίγο πριν την κάθοδό τους στην Κύπρο, ο ταλαντούχος κύριος Μάκης Παπαδημητρίου απαντά μέσω διαδικτύου στις ερωτήσεις του "Π", και προετοιμάζει το έδαφος για όσα θα δούμε στη Ρομαντική Ιστορία, ένα έργο που δεν χρειάζεται παρά μια λέξη για την προώθησή της: χιούμορ.

"Χωρίς γέλιο, δεν αντέχεται", αναφέρει ο σκηνοθέτης του έργου στο οποίο πρωταγωνιστείτε, εννοώντας τη ζωή υπό τις σημερινές συνθήκες. Συμφωνείτε;
Η ζωή ποτέ δεν αντέχεται χωρίς γέλιο. Πόσω μάλλον τώρα...

Τα όρια ανάμεσα στον ρεαλισμό και τον σουρεαλισμό φαίνεται πως έχουν θολώσει στις χώρες μας, στη σημερινή Ελλάδα και στη σημερινή Κύπρο. Η τέχνη, πού κατατάσσεται μέσα σ' αυτό το πλαίσιο;
Αν εννοείτε το πραγματικό και το μη πραγματικό, το τι αντέχουμε, πού οδηγούμαστε, αν έχουμε πραγματική ελευθερία και λοιπά, θα έλεγα ότι τα πράγματα όχι μόνο δεν είναι πραγματικά αλλά είναι... εξωπραγματικά. Και ναι, πιστεύω, ότι η τέχνη βρίσκει -όπως αποδεικνύεται και ιστορικά από παλαιότερες εποχές- τη θέση της σε αυτή την αλλοιωμένη πραγματικότητα που ζούμε. Τελικά, όμως, νομίζω ότι το ερώτημά σας αγγίζει τα όρια της φιλοσοφίας και το πού κατατάσσεται η τέχνη μέσα σε ένα πλαίσιο που -ομολογώ- δεν το καταλαβαίνω, προφανώς δεν μπορώ να το απαντήσω με σαφήνεια.

Το θέατρο, ο κινηματογράφος, η τηλεόραση και το stand up comedy πώς πλησιάζουν έκαστο, λίγο ή περισσότερο, αυτή τη νέα "πραγματικότητα";
Το καθένα με τον τρόπο του φαντάζομαι. Ο κινηματογράφος, μιλώντας για τα ελληνικά δεδομένα -και όχι μόνο-, έχω την αίσθηση ότι ασχολείται και προβληματίζεται με αυτή την πραγματικότητα πιο "ζεστά" απ' ό,τι το θέατρο [μιλώντας για Έλληνες θεατρικούς συγγραφείς]. Δεν έχω διαβάσει ή δει καινούρια ελληνικά θεατρικά έργα με αντίστοιχη θεματολογία -της εποχης που ζούμε εννοώ- ενώ στο σινεμά έχω δει τουλάχιστον τέσσερις ελληνικές ταινίες που ασχολούνται με την οικονομική κρίση για παράδειγμα... Για το stand up, είμαι σίγουρος ότι στη σατυρική του φαρέτρα, η εποχή μας... έχει την τιμητική της.

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να ασχολείται κανείς με την τέχνη όταν η ζωή δίνει αλλεπάλληλα χαστούκια; Πολλοί λένε πως όσοι ασχολούμαστε με τον πολιτισμό, ζούμε σε παράλληλο σύμπαν.
Πάντοτε δύσκολα ήταν. Τώρα περισσότερο. Αλλά οι ηθοποιοί, για παράδειγμα, είναι κλάδος που εδώ και δεκαετίες έχει υψηλότατο ποσοστό ανεργίας. Αν ζούμε σε παράλληλο σύμπαν ή όχι δεν ξέρω... Αλλά αυτοί που το λένε... που ζούνε; [αστειεύομαι...]


Τι σας αφήνει "Η ρομαντική μου ιστορία";
Είναι από τις παραστάσεις που ξεχωρίζω, μαζί με δύο ακόμα τα τελευταία δύο χρόνια, και που θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που συμμετείχα. Με δύο εξαιρετικές και ταλαντούχες συναδέλφους, την Σύρμω Κεκέ και την Κατερίνα Λυπηρίδου και φυσικά τον σκηνοθέτη της παράστασης, Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο, με τον οποίο θα ξαναδουλέψουμε μαζί και την επόμενη σεζόν.

Τι θεωρείτε πως αφήνει στο κοινό; Και ένας λόγος για να δούμε την παράσταση;
Είναι ένα έργο για την συναισθηματική "αμηχανία" της γενιάς των 30-35 που αφορά όλες τις ηλικίες γιατί οι μικρότεροι... θα τα περάσουν, οι συνομήλικοι... τα ζουν και οι μεγαλύτεροι... τα έχουν ζήσει και βλέπουν τους εαυτούς τους. Είναι μια κωμωδία με θέμα τις ανθρώπινες σχέσεις και τη δυνατότητα -ή όχι- που δίνουμε στους εαυτούς μας να εμπιστευτούμε και να μας εμπιστευτούν.

Πού θα αποδίδατε τη δεδομένα επιτυχημένη πορεία σας στην υποκριτική τέχνη;
Δεν ξέρω πώς να απαντήσω. Είμαι τυχερός...

Τι νέο θα δούμε από εσάς;
Το καλοκαίρι θα είμαι στον "Πλούτο" του Αριστοφάνη που σκηνοθετεί ο Δ. Σαββόπουλος και το χειμώνα και πάλι στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.

Στον "Πλούτο", μια παράσταση η οποία αναμένεται να ανέβει στην Επίδαυρο στα μέσα Ιουλίου, πρωταγωνιστούν εκτός από τον Μάκη Παπαδημητρίου, η Αμαλία Μουτούση, ο Νίκος Κουρής και ο Χρήστος Λούλης. Την κίνηση και τη χορογραφία ανέλαβε ο Ερμής Μαλκότσης και τη σκηνογραφία ο Άγγελος Μέντης.


+ Η Ρομαντική μου Ιστορία, στο Θέατρο Ριάλτο το Σάββατο 25 και την Κυριακή 26 Μαΐου, στις 20:30. Εισιτήρια προς 15 και 10 ευρώ. Πληροφορίες τηλ. 77777745 και www.rialto.com.cy.