Λίγο πριν τη μεγάλη τραγωδία του 1974, το πραξικόπημα της ελληνικής χούντας και την τουρκική εισβολή που το ακολούθησε: Ο τότε πρόεδρος της Βουλής Γλαύκος Κληρίδης, επιθεωρεί τις ζημιές που είχε προκαλέσει έκρηξη βόμβας στο κτήριο της Βουλής των Αντιπροσώπων. Μια βόμβα στη Βουλή, τον ναό της Δημοκρατίας. Γιατί όχι; Οι "λαμπροί αγωνιστές" της ΕΟΚΑ Β είχανε τότε διαπρέψει ιδιαίτερα στην τοποθέτηση βομβών. Σε ύπουλα, δηλαδή, και άνανδρα κτυπήματα στο σκότος.

Μάλιστα κατά την περίοδο πριν το πραξικόπημα, μια ιδιαίτερα τραγική περίοδο εμφύλιας διαμάχης, τοποθετούντο σχεδόν κάθε βράδυ βόμβες εδώ κι εκεί. Έτσι ώστε μερικοί έφθαναν μέχρι και του σημείου να βάζουν και στοιχήματα ως προς τον αριθμό βομβών που θα έσκαγαν το επόμενο βράδυ. Εις τι αποσκοπούσαν όμως οι βόμβες και πού στόχευαν; Δεν είχανε συγκεκριμένο στόχο πέραν της Δημοκρατίας. Τοποθετούνταν σε αστυνομικούς σταθμούς, κρατικές περιουσίες, σπίτια "ανθελλήνων", αυτοκίνητα. Και με τον θόρυβο που δημιουργούσαν, υπογραμμίζανε υποτίθεται την αποφασιστικότητα για αγώνα προς ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Την αποφασιστικότητα εκείνων των "αγωνιστών" που, μετά τον θάνατο του Γρίβα, σε έκκληση του Προέδρου Μακαρίου να καταθέτανε τα όπλα και να παίρνανε αμνηστία, απαντούσανε με ένα άκρως ηρωικό "μολών λαβέ". Οι ίδιοι άνθρωποι που όταν τους εντόπιζε το Εφεδρικό, σηκώνανε ευθύς ψηλά τα χέρια και παραδίδονταν. Θρασύδειλοι, των οποίων το "μολών λαβέ" ταίριαζε μάλλον στα καρναβάλια. Πολύ πιο εύκολο ήτανε να γλιστρούσε κανείς στο σκοτάδι της νύχτας, να έριχνε εκ του ασφαλούς μια βόμβα και να εξαφανιζότανε. Πολύ πιο εύκολο. Και πού μυαλό για να καταλάβαιναν ότι απέναντι, σε λίγες μόνο δεκάδες χιλιόμετρα, η κάθε βόμβα που έσκαγε έκανε την Τουρκία να τρίβει τα χέρια της με άκρα ικανοποίηση...