Διάρκεια: 99 λεπτά

Είδος ταινίας: Ντοκιμαντέρ

Σκηνοθεσία: Ρον Χάουαρντ

Με τους: Τζον Λένον, Πολ Μακάρτνεϊ, Τζορτζ Χάρισον, Ρίνγκο Σταρ

Ο καταξιωμένος Αμερικανός σκηνοθέτης Ρον Χάουαρντ, μαέστρος των βιογραφικών και ιστορικών επιτυχιών (βλέπε Frost/Nixon, Απόλλο 13, Ένα Υπέροχο Μυαλό), καταπιάνεται αυτή τη φορά με μια ακόμη συναρπαστική περίοδο, αυτήν της «Μπιτλμάνια» της δεκαετίας του 1960. Στο νέο του ντοκιμαντέρ, που σαρώνει στις κινηματογραφικές αίθουσες και ενθουσίασε καθολικά, ο Χάουαρντ καταγράφει ένα πολύ συγκεκριμένο κεφάλαιο στην ιστορία των Beatles, τις θρυλικές -μα εξουθενωτικές- περιοδείες μεταξύ 1962 και 1966, όταν και δούλευαν κυριολεκτικά «Eight Days a Week» – κατά το γνωστό τους άσμα του 1965.

«Στην αρχή όλα ήταν απλά», θα θυμηθεί ο Πολ Μακάρτνεϊ, «στο τέλος έγιναν περίπλοκα, αλλά στην αρχή ήταν πραγματικά απλά». Με αφετηρία λοιπόν τα απλά, τη σκηνή του Cavern Club στο Λίβερπουλ, μέχρι και την τελευταία τους συναυλία στο Σαν Φρανσίσκο τον Αύγουστο του 1966, η ταινία ιχνηλατεί τη μεταβατική, μαγική εκείνη τετραετία που καθιέρωσε το συγκρότημα ως πολιτισμικό φαινόμενο και τους απογείωσε στη στρατόσφαιρα της επιτυχίας. Εκεί, όπου κάθε live συναυλία έγραφε Ιστορία, όπου ένα κούνημα του χαρακτηριστικού mop-top κουρεμένου κεφαλιού του Πολ ή του Τζορτζ έστελνε σε παραλήρημα στρατιές έξαλλων κοριτσιών, κι όπου οι δυνατές κραυγές τους υπερκάλυπταν τη μουσική. Κάτι που αποδίδεται θαυμάσια με νέο μάστερινγκ του ήχου, που επιτρέπει στο υστερικό ντελίριο να μεταφερθεί ως ήταν, ένα σκέτο πανδαιμόνιο. Και στο κέντρο, η αμίμητη μουσική των «Σκαθαριών», η μελωδικότητα, ο catchy ρυθμός, ο απόλυτος συγχρονισμός και το αστείρευτο ταλέντο στη σύνθεση χιτ, συγκρίσιμο με αυτό των ιερών τεράτων της κλασικής μουσικής όπως ο Μότσαρτ.

Πενήντα ολόκληρα χρόνια μετά την τελευταία τους κοινή εμφάνιση επί σκηνής, οι Beatles ακτινοβολούν στις οθόνες μας το ίδιο χαρισματικοί, έξυπνοι, μα συνάμα σκανταλιάρηδες, με την ίδια ζωντάνια και ευστροφία με την οποία γοήτευσαν τα πλήθη των baby boomers στη μεταπολεμική περίοδο. Και με το αλάθητα ελεύθερο πνεύμα τους που επηρέασε γενιές ολόκληρες και καλλιέργησε μια εναλλακτική αντίληψη περί ταυτότητας. Γιατί δεν είχε σημασία αν ήσουν «κουλ» ή δημοφιλής, φτάνει που είχες μια θέση ανάμεσα στους φαν των Beatles. Και κάπως έτσι, όλα στον κόσμο σου ήταν ωραία, είχες τρόπο έκφρασης και ταύτισης. Και μπορούσες κι εσύ να ονειρεύεσαι. Με νοσταλγική, σχεδόν κατανυκτική διάθεση, ο σκηνοθέτης συγκεντρώνει αρχειακό υλικό από τις 166 συνολικά συναυλίες που έδωσε το κορυφαίο ποπ συγκρότημα ως live μπάντα σε 15 χώρες, με ενδιάμεσο σταθμό τη σημαδιακή εμφάνισή τους στο Ed Sullivan Show στην Αμερική, τον Φεβρουάριο του 1964, που έσπασε ρεκόρ ακροαματικότητας με 73 εκατομμύρια τηλεθεατές. Περιέχει επίσης πλάνα από τη ζωή του κουαρτέτου παρασκηνιακά. Τότε, που σαν σφιχτοδεμένη παρέα ζούσαν το όνειρο, προτού αυτό ξεφτίσει κι όλα αλλάξουν. Παράλληλα, μας παρουσιάζει καινούργιες συνεντεύξεις από τα εναπομείναντα μέλη του γκρουπ Πολ Μακάρτνεϊ και Ρίνγκο Σταρ, με την παρουσία ωστόσο των Λένον και Χάρισον εξίσου ισχυρή, μέσω αρχειακών τους συνεντεύξεων. Στο ντοκιμαντέρ συμβάλλουν σημαντικά και οι ενδιαφέρουσες συζητήσεις με φαν που βίωσαν την «Μπιτλμάνια» από πρώτο χέρι, που γαλουχήθηκαν με τη μουσική των αγοριών και εμπνεύστηκαν από το ανεξάρτητο πνεύμα και τη διαφορετικότητά τους, όπως η Γούπι Γκόλντμπεργκ, ο Έντι Ιζάρντ και ο Έλβις Κοστέλο.

Είναι αλήθεια πως το ντοκιμαντέρ δεν λέει κάτι καινούργιο, αν αναλογιστεί κανείς τα αμέτρητα αφιερώματα και φιλμ που έγιναν κατά καιρούς για το γκρουπ σε βαθμό κορεσμού. Το τι καταφέρνει να κάνει ο Ρον Χάουαρντ είναι να μας ξαναπεί τον μύθο με σεβασμό, χωρίς να τον αλλοιώσει, τουναντίον, φρεσκάροντάς τον αρκετά για να μας ταξιδέψει επιτυχώς για ένα δίωρο σε μια εποχή που άλλοι αναπολούν ευχάριστα κι άλλοι απλώς εύχονται να είχαν ζήσει. Δεν μπορεί κανείς να δει την ταινία χωρίς να χαμογελά ασταμάτητα, να κινείται ρυθμικά, να σιγοτραγουδά τα πασίγνωστα τραγούδια και να αναρωτιέται στην τελική αν όντως όλα ήταν τόσο ανέμελα κι αθώα, ή ακόμη τόσο αβίαστα κι αυθόρμητα. Δεν έχει όμως και πολλή σημασία. Γιατί η μουσική των Beatles, που είναι και ο βασικός άξονας του ντοκιμαντέρ, έχει δύναμη διαχρονικά διεισδυτική, είναι ακόμη σχετική, εξακολουθεί να μας συνεπαίρνει και να μας θρέφει -ευτυχώς- κι ας έχουν περάσει πενήντα τόσα χρόνια, κι ας έχουν οι εποχές αλλάξει. «Τwist and Shout» λοιπόν, με ένα νοσταλγικό μουσικό ταξίδι-ωδή στους «Υπέροχους Τέσσερις» και στα Swinging Sixties.

Τip: Μην βιαστείτε να φύγετε στους τίτλους τέλους, ακολουθούν μπόνους 30 λεπτά σε 4Κ από τη μεγαλύτερη συναυλία των «Σκαθαριών» που δόθηκε το 1965, στο Shea Stadium της Νέας Υόρκης. Υeah yeah yeah!