Διάρκεια: 127 λεπτά

Είδος Ταινίας: Δραματική, Ιστορική, Βιογραφική

Γλώσσες: Αγγλικά, με ελληνικούς υπότιτλους

Σκηνοθεσία: Θίοντορ Μέλφι

Σενάριο: Άλισον Σρέντερ, Θίοντορ Μέλφι

Με τους: Ταράτζι Χένσον, Οκτάβια Σπένσερ, Τζανέλ Μονέ, Κέβιν Κόστνερ, Κίρστεν Ντανστ, Τζιμ Πάρσονς

Στους κινηματογράφους από τις 23 Φεβρουαρίου

Υποψήφιο για Όσκαρ καλύτερης ταινίας και προσαρμοσμένου σεναρίου, ακολουθώντας την τροχιά που έχει αναπόφευκτα προδιαγράψει το #OscarsSoWhite σκάνδαλο των τελευταίων χρόνων στο Χόλιγουντ, το δεύτερο φιλμ του Αμερικανού σκηνοθέτη και παραγωγού Θίοντορ Μέλφι, «Αφανείς Ηρωίδες» καταφέρνει να ισορροπεί με μέτρο μεταξύ πολιτικού μηνύματος, ηθικού προβληματισμού και ανθρώπινης, συγκινητικής ιστορίας. Χωρίς να προπαγανδίζει και αποφεύγοντας παράλληλα τους αχρείαστους μελοδραματισμούς, ο σκηνοθέτης μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη την απίστευτη αληθινή ιστορία μιας ομάδας Αφροαμερικανίδων ιδιοφυών μαθηματικών, οι οποίες υπηρέτησαν ως «ανθρώπινοι υπολογιστές» κατά τα πρώτα χρόνια του διαστημικού προγράμματος της NASA και αποτέλεσαν κυριολεκτικά τις αφανείς ηρωίδες της σύγχρονης επιστημονικής ιστορίας των ΗΠΑ. Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της συγγραφέως Μάργκο Λι Σέτερλι, η ταινία ξετυλίγει με ισόποση ευαισθησία, χιούμορ και σασπένς, μεγάλου μεγέθους θεματικές όπως οι φυλετικές διακρίσεις στην Αμερική του 1960, ο σεξισμός και η αδικία στον χώρο εργασίας, η διπολική κούρσα μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας για κατάκτηση του διαστήματος, η τεχνολογική πρόοδος και οι προκλήσεις που αυτή επιφέρει σε επίπεδο αξιολόγησης του υφιστάμενου ανθρώπινου δυναμικού. Αλλά και αγγίζει επίσης έννοιες πανανθρώπινες όπως η φιλία, η συλλογικότητα, το αγωνιστικό πνεύμα, η επιμονή και το όραμα.

Έργο διόλου εύκολο, στο οποίο συμβάλλει σημαντικά με τις ερμηνείες του ένα αξιόλογο καστ ηθοποιών, με τις Χένσον, Σπένσερ και Μονέ ειδικότερα να δημιουργούν ένα σφιχτοδεμένο ensemble δυναμικών γυναικών, και τον παλαίμαχο Κόστνερ να επανέρχεται σε άλλον έναν ιδεαλιστικό, βιογραφικό ρόλο. Η Ταράτζι Χένσον υποδύεται την Κάθριν Τζόνσον, μια γυναίκα με εξαιρετική μαθηματική ευφυΐα, της οποίας οι επακριβείς υπολογισμοί κατέστησαν δυνατή την πρώτη επιτυχή αποστολή στο διάστημα του αστροναύτη Τζον Γκλεν το 1962. Σε πείσμα των νόμων του Τζιμ Κρόου, που την ήθελαν να κάνει σαραντάλεπτο βάδην διαμέσου του συμπλέγματος της ΝΑΣΑ, προκειμένου να χρησιμοποιήσει τις «τουαλέτες εγχρώμων». Κόντρα στον σεξισμό που είχε να αντιμετωπίσει στην ανδροκρατούμενη ομάδα της οποίας έγινε συγκυριακά μέλος, με αφεντικό τον μονόχνοτο, στριφνό Αλ Χάρισον (Κέβιν Κόστνερ) που εντέλει θα την αγκαλιάσει με εμπιστοσύνη. Η Οκτάβια Σπένσερ από την άλλη, είναι η προικισμένη Ντόροθυ Βόχαν, η καθ’ όλα πλην επισήμου τίτλου επιτηρήτρια της ομάδας των Αφροαμερικανίδων μαθηματικών-υπολογιστών, που παλεύει για απόδοση εργασιακής δικαιοσύνης. Τόσο για την ίδια, στον διορισμό της στο σωστό αξίωμα, όσο και για την ομάδα της, όταν ο πρώτος mainframe ηλεκτρονικός υπολογιστής της IBM εμφανίζεται στα γραφεία της ΝΑΣΑ και προμηνύει μείωση θέσεων εργασίας. Μια αξιοσημείωτη ερμηνεία που της κέρδισε την υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου στα φετινά βραβεία. Τέλος, η Τζανέλ Μονέ, είναι η μαχητική Μαίρη Τζάκσον, που διεκδικεί στα δικαστήρια το δικαίωμά της να φοιτήσει σε κολέγιο μόνο για λευκούς για να μπορέσει να διοριστεί ως η πρώτη έγχρωμη γυναίκα μηχανικός της Εθνικής Υπηρεσίας Αεροναυπηγικής και Διαστήματος.

Ο συγκερασμός και η αλληλεπίδραση αυτών των χαρακτήρων και των παράλληλων διαδρομών τους, που συνδέονται με ταυτόσημη ψυχή και μαχητικότητα μέχρι τελικής δικαίωσης, είναι και το βασικό αφηγηματικό τόξο της ταινίας (με βαρύτητα, ομολογουμένως, στο στόρι της Χένσον). Πρόκειται για μια feel good αφήγηση, με ανεπιτήδευτη θετικότητα και διάθεση επικράτησης του «καλού» έναντι του «κακού», με σίγουρη την κάθαρση στο φινάλε. Όπου «καλό» ορίζεται ως το αξιοκρατικό, το αληθινό, το ακούραστο και ανυποχώρητο ανθρώπινο πνεύμα που όχι μόνο επιβιώνει, αλλά και διακρίνεται. Και όπου το «κακό» περιγράφει ό,τι ρατσιστικό, μικρόψυχο, κοντόφθαλμο, άδικο και εμμονικό. Οι «Αφανείς Ηρωίδες» εν ολίγοις επιλέγουν μια σκοπιά περισσότερο αισιόδοξη και εύθυμη παρά πολύπλοκα δραματική ή σοβαροφανή στη μεταφορά αυτής της πραγματικής ιστορικής μαρτυρίας. Χωρίς ωστόσο -και εδώ έγκειται η επιτυχία του σεναρίου και της σκηνοθεσίας- να υστερούν ενδιαφέροντος, περιεχομένου ή βαρύτητας. Η αλάθητη δε ρετρό αισθητική της δεκαετίας του 1960 αποδίδεται θαυμάσια από ένα ικανό, καλοσχεδιασμένο production design, ενώ η μουσική των Χανς Ζίμμερ, Φαρέλ Γουίλιαμς και Μπέντζαμιν Γουόλφις ντύνουν με νοσταλγία και συνάμα φρεσκάδα τα διαδραματιζόμενα. Μια αξιόλογη, αφυπνιστική ταινία-ντοκουμέντο για γυναίκες ηρωίδες, που καταληκτικά δεν είναι προϊόντα μυθοπλασίας, αλλά πραγματικές προσωπικότητες, οι οποίες πάλεψαν ασταμάτητα σε εποχές αντίξοες, κατέρριψαν τα στεγανά που τους επέβαλλε το χρώμα ή το φύλο τους, και πέρασαν από την αφάνεια στο φως, εμπνέοντας αγώνες και οραματισμούς για γενιές ολόκληρες.