Ο Αφροαμερικανός πρωταγωνιστής της ταινίας, Κρις, περνά δυο μέρες στο πατρικό της λευκής κοπέλας του, Ρόουζ. Φαινομενικά τα πράγματα κυλούν ομαλά, αλλά…

Διάρκεια: 103 λεπτά

Είδος Ταινίας: Τρόμου, Μυστηρίου

Γλώσσες: Αγγλικά, με ελληνικούς υπότιτλους

Σκηνοθεσία: Τζόρνταν Πιλ

Σενάριο: Τζόρνταν Πιλ

Με τους: Κάθριν Κίνερ, Ντάνιελ Καλούγια, Άλισον Ουίλιαμς, Μπράντλι Γουίτφορντ

Πόσο λάθος μπορεί να πάει για κάποιον ένα σαββατοκύριακο γνωριμίας με τους γονείς της κοπέλας του; Αρκετά, αν ανατρέξουμε σε άπειρες κωμικές ενσαρκώσεις της συνταγής, κατά το κλασικό «Meet the Parents». Μόνο που στο «Τρέξε», το σκηνοθετικό ντεμπούτο του αναγνωρισμένου Αμερικανού ηθοποιού και κωμικού Τζόρνταν Πιλ («Fargo», «Key and Peele»), το σενάριο δεν είναι κωμικό, αλλά ανατρεπτικά τρομακτικό και ευφυέστατα προβοκατόρικο. Γιατί, για τον Αφροαμερικανό πρωταγωνιστή της ταινίας, Κρις (Ντάνιελ Καλούγια), δυο μέρες στο πατρικό της λευκής κοπέλας του Ρόουζ (Άλισον Ουίλιαμς), θα σταθούν η αφορμή για μια σειρά παράδοξων συμβάντων, αλλόκοτων καταστάσεων και αγωνιωδών αποκαλύψεων που θα μετατρέψουν ένα χαλαρό ταξίδι αναψυχής σε ασφυκτικό εφιάλτη. Και θα ανάγουν αυτήν την ταινία τρόμου σε κάτι πολύ ξεχωριστό και πρωτότυπο, που είχαμε καιρό να δούμε από το συγκεκριμένο είδος.

Για ευνόητους λόγους θα είμαστε φειδωλοί με τις λεπτομέρειες της πλοκής και θα αρκεστούμε στα βασικά της συστατικά: μια διαφυλετική σχέση στη σύγχρονη Αμερική, ένα σετ διανοούμενων γονιών (νευροχειρουργός ο πατέρας και ψυχίατρος, με ειδικότητα στην ύπνωση η μάνα), ένας ανισόρροπος αδερφός φοιτητής ιατρικής, μια απομονωμένη οικία σε ένα δασώδες προάστιο, δυο έγχρωμοι υπηρέτες που συμπεριφέρονται μηχανικά και αφύσικα και τέλος, ένα μυστήριο ετήσιο πάρτι που μάλλον άβολο παρά εύθυμο θα αποδειχτεί. Ο Πιλ καταφέρνει να ενσταλάξει στην ταινία ισόποσες δόσεις έντασης, τολμηρής δηκτικότητας, πολιτικοκοινωνικού σχολίου, ακόμα και καυστικού χιούμορ. Με προσήλωση μεν στους κανόνες του horror genre, επομένως με αγωνία, εκπλήξεις και αιματοβαμμένες εξάρσεις, υιοθετώντας ωστόσο μια οπτική ευχάριστη φρέσκια και τονωτική. Και αυτό γιατί προσαρμόζει έξυπνα τη φυλετική δυναμική στις σχέσεις των ηρώων του για να αντικατοπτρίσει μια φαινομενικά ηπιότερη, μα ουσιαστικά πιο επικίνδυνη εκδοχή της -που αλληγορικά συλλαμβάνει τον παλμό της εποχής μας με εξαιρετική ακρίβεια.

Κάτω από το ελεύθερο πνεύμα των γονιών υφέρπει ένας κρυφός ρατσισμός, μια άγνοια και μια φυλετική υπεροψία που αποδεικνύονται απειλητικές και ακραίες. Το είδος που φαίνεται να ακμάζει στη μετα-Ομπάμα Αμερική, στο μετα-Brexit Ηνωμένο Βασίλειο και αλλού

Οι γονείς της Ρόουζ απέχουν κατά πολύ από τους στερεοτυπικούς, άξεστους ρατσιστές του Αμερικανικού νότου. Είναι αντ’ αυτού μορφωμένοι, φιλελεύθεροι μεσοαστοί, που υποστηρίζουν πως είναι Ομπαμικοί και ανοιχτόμυαλοι. Ο αδερφός της «απλώς κάνει πλάκα», όταν σχολιάζει το «γενετικό υλικό» του Κρις σε σχέση με το άθλημα του τζούντο. Οι αποκλειστικά λευκοί καλεσμένοι τους στο πάρτι φαίνονται να είναι καλοί και αξιοπρεπείς άνθρωποι, που συναρπάζονται από τη μυώδη σωματική διάπλαση του νέου φίλου της Ρόουζ ή σχολιάζουν απενοχοποιημένα πως «το μαύρο είναι στη μόδα». Και όμως, κάτω από την λιμπεραλιστική επιφάνεια και τη φιλική τους στάση, υφέρπει ένας κρυφός ρατσισμός, μια άγνοια και μια φυλετική υπεροψία, που αποδεικνύονται τελικά πιότερο απειλητικές και ακραίες. Το είδος που φαίνεται να ακμάζει στη μετα-Ομπάμα Αμερική του Τραμπ, στο μετα-Brexit Ηνωμένο Βασίλειο και ανησυχητικά ολοένα και περισσότερο ανά το παγκόσμιο. Μια θεματική ευστοχία που καθιστά το σενάριο του Πιλ επίκαιρο, τολμηρό και άμεσο.

Οι ερμηνείες είναι μετρημένες, με εσωτερικότητα και παλμό. Ειδικά ο Ντάνιελ Καλούγια αποδίδει τον τρόμο και την παράλυση με μοναδική εκφραστικότητα που συγκινεί και συναρπάζει. Η μουσική είναι αρκούντως υποβλητική για να συναρμολογήσει το κλίμα μυστηρίου, ενώ ο τόνος και ο ρυθμός κρίνονται σωστά από τον σκηνοθέτη. Οι θεατές βρίσκονται ως εκ τούτου να αναρωτιούνται για μιάμιση και πλέον ώρα τι μπορεί να συμβαίνει και ποια ακριβώς μυστικά κρύβονται σ’ αυτό το μισογνώριμο, μισοπερίεργο σκηνικό -και το εκρηκτικό, απρόβλεπτο φινάλε δικαιώνει την επένδυσή τους. Μια αξιοσημείωτη ταινία που δανείζεται την ωμότητα και την υπερβολή από το κινηματογραφικό είδος του τρόμου, για να φέρει αλάθητα στο προσκήνιο αγωνίες και ανησυχίες της παρούσης, να καυτηριάσει παθογένειες, να ταρακουνήσει το κατεστημένο και να μας προβληματίσει συλλογικά.