Ο τίτλος «Παύση» της κυπριακής ταινίας της Τώνιας Μισιαλή, που η παγκόσμια πρεμιέρα της δόθηκε  στο 53ο κινηματογραφικό φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι, δεν περιορίζεται μόνο στην κλιμακτήριο στην οποία ανακαλύπτει, από τα πρώτα πλάνα, πως βρίσκεται η Ελπίδα, η ηρωίδα της ταινίας, αλλά καλύπτει και όλες τις άλλες παύσεις στη θλιβερή, όπως ανακαλύπτουμε σταδιακά, ζωή της: ενός ανέραστου, με συνοικέσιο, γάμου με την Ελπίδα να πιστεύει πως θα γλύτωνε από ένα δεσποτικό πατέρα για να μετατραπεί σε θύμα ενός δεσποτικού συζύγου.

Ενός συζύγου που σπάνια της απευθύνει το λόγο, που, σποραδικά την αναγκάζει να κάνει έρωτα μαζί του, που ενδιαφέρεται μόνο ένα παπαγαλάκι και που, κάποια στιγμή πουλάει, χωρίς τη συγκατάθεσή της, το παλιό της αυτοκίνητο, το μόνο μέσο μεταφορά που έχει για να κινείται στην πόλη, για να κρύψει χρήματα για τα γεράματά τους, όπως της λέει.

Η μόνη μικρή χαρά στη ζωή της ήταν οι στιγμές που ζωγραφίζει και μια κρυφή από το σύζυγο «έξοδος» με μια φίλη της όταν πάνε σε μια ντίσκο. Η Ελπίδα θέλει να ξεσπάσει, να εξεγερθεί, μόνο που δεν τολμάει. Τα μοναδικά ξεσπάσματά της είναι φανταστικά (σε μια σκηνή πετάει το πιάτο με το φαγητό στα μούτρα του συζύγου, ενώ σε μιαν άλλη πετάει τα κρυμμένα του χρήματα από την ταράτσα της πολυκατοικίας όπου ζούνε). Μόνη φορά που πάει να φύγει από το σπίτι (ετοιμάζει τη βαλίτσα της, παίρνει τα κρυμμένα χρήματα και προχωρά μέχρι τον κεντρικό δρόμο για να επιστρέψει την τελευταία στιγμή στο σπίτι. Η Μισιαλή καταγράφει με διαύγεια, συμπάθεια, μαζί και κριτική ματιά, το χαρακτήρα της ηρωίδας της, τονίζοντας τις λεπτομέρειες εκείνες που συμβάλλουν στη σκιαγραφία της ψυχοσύνθεσης της (οι σκηνές με ένα αμίλητο, ανύπαρκτο γι’ αυτήν σύζυγο, που οι μόνες φορές που της μιλάει είναι να αρνηθεί ότι του ζητήσει, είναι από τις πιο πετυχημένες της ταινίας), με την κάμερα να την ακολουθεί στην καθημερινή, αδιέξοδη ζωή της, διανθίζοντάς κάποιες σκηνές με χιούμορ (παράδειγμα η σκηνή στην αρχή, με το γιατρό να της εξηγεί πως από δω κι εδώ θα έχει τουλάχιστο καμιά δεκαπενταριά συμπτώματα και να καταλήγει πως «δεν είναι τίποτα»), με τη Στέλλα Φυρογένη να ερμηνεύει με ξεχωριστή ευαισθησία και δύναμη το ρόλο, που μπορεί άνετα να διεκδικήσει το  βραβείο ερμηνείας (η ταινία συμμετέχει στο διαγωνιστικό τμήμα «Ανατολικά της Δύσης» του φεστιβάλ).

Πηγή: ΚΥΠΕ