Δεν ξεχνιέται ποτέ το Γουέστερος, ούτε το Game of Thrones. Για όλους τους σωστούς, αλλά ταυτόχρονα και για όλους τους λάθος λόγους. Οι σωστοί ήταν η συναρπαστική πλοκή και τα λεφτά που έδωσε το HBO πριν ξεκινήσει το ράλι τιμών στις σειρές και τις ακριβές παραγωγές από τις streaming πλατφόρμες. Κάθε επεισόδιο ήταν μια επική ταινία, ήταν αυτό που βλέπαμε σε διαφορετικές μορφές σε επικές μάχες. Κι ας μην αναφέρουμε το The Lord of the Rings, δεν κάνει να μπαίνεις σε αυτή τη σύγκριση. Για ποιους λάθος λόγους; Για το ότι αυτή η επική σειρά κατάφερε να καταστραφεί σεναριακά αποδεικνύοντας πως όταν δεν υπάρχει μια σωστή πλοκή, καλοδουλεμένοι διάλογοι, τι να τα κάνεις τα λεφτά και τις επικές, σκοτεινές μάχες; Από την τέταρτη σεζόν και μετά ήταν πιο ενδιαφέρον να βλέπεις μια ομιλία Κύπριου πολιτικού σε χωρκό της Πάφου παρά να κάτσεις να δεις επεισόδιο της σειράς.

Σε αντίθεση με όλους εμάς που ανακουφιστήκαμε όταν τελείωσε η σειρά υπήρχαν κάποιοι θαυμαστές, τους λες και μαζόχες, που από το 2019 δεν έπαψαν να περιμένουν την επιστροφή τους στον κόσμο του Γουέστερος. Η ανακοίνωση δεν άργησε να έρθει όταν το HBO αποκάλυψε πως ετοιμάζεται μια πρίκουελ σειρά η οποία θα επικεντρώνεται στον Οίκο των Ταργκάριεν. Ακούσαμε και για πρίκουελ και για σίκουελ, ευτυχώς όμως κατάφεραν να ξεκινήσουν με πρίκουελ.

Ποιο είναι το πιο θετικό στοιχείο για να δεις τη σειρά; Βασίζεται στο βιβλίο 700 σελίδων «Fire and Blood», το πρώτο από τα δύο βιβλία του Τζορτζ Ρ. Ρ. Μάρτιν, τα οποία βουτάνε με λεπτομέρεια στη Δυναστεία των Ταργκάριεν. Ξεκίνησε με 10 επεισόδια, άγγιξε σχεδόν τα 10 εκατομμύρια στο πρώτο επεισόδιο και ήταν ικανό στοιχείο για το HBO ώστε να ανανεώσει τη σειρά. Οι Ταργκάριεν κυβερνούν τα επτά βασιλεία και βρίσκονται στα πρόθυρα ενός εμφυλίου πολέμου μέσα στον ίδιο τους τον οίκο. Δεν μιλάμε όμως για την ακριβώς προηγούμενη γενιά της Ντενέρις, άρα δεν είναι οι παππούδες της αλλά οι πρόγονοί της.

Σε αντίθεση με το χαοτικό GoT στην αρχή του, τα πρόσωπα είναι συγκεκριμένα και η πλοκή-δράση δεν μοιράζεται αλλά ούτε δημιουργεί μεγάλα κενά. Και εννοείται πως αυτό το παραμύθι έχει δράκους. Και το εκμεταλλεύονται στο έπακρον οι συντελεστές της σειράς, προσφέροντάς τους απλόχερα, με στόχο να εντυπωσιάσουν με τα πλάνα. Και το καταφέρνουν οι άτιμοι.

Τίποτα δεν είναι το ίδιο και τίποτα δεν μπορεί να ξυπνήσει εκείνο το συναίσθημα της έκπληξης που νιώσαμε όταν ξεκίνησε το GoT, αφού είμαστε σε μια εποχή που οι σειρές παράγονται με διαδικασίες φαστ τρακ, οι προσλαμβάνουσες είναι πολλές, άρα έχεις δει (σχεδόν) τα πάντα. Επική σειρά, ωραίες μάχες, καλοδουλεμένοι διάλογοι, φροντισμένη παραγωγή, είναι φανερό πως πολλές φορές η αργόσυρτη πλοκή δείχνει πως δεν θέλουν να την πατήσουν όπως έγινε με το GoT και να μην ξέρουν πώς θα προχωρήσει το σενάριο. Εδώ δίνεται η πρέπουσα σημασία, να μιλήσουμε και πολιτικά, στην κάθε εξέλιξη και δεν την ξεπετάνε σε ένα επεισόδιο ή άντε σε δύο με τρεις σκηνές. Θα συζητηθεί, θα το πάνε παρακάτω. Υπάρχει όμως εκείνο το αλλά. Ποιο είναι αυτό; Πως όλα έχουν ειπωθεί ξανά, όλα τα έχουμε δει ξανά. Έτσι, έστω και αν το παραμύθι έχει τελικά μπόλικους δράκους, δεν είναι ικανοί να μας κάνουν να χυμήξουμε στην πλοκή με αποτέλεσμα η σειρά να περνά στην κατηγορία «βλέπεται». Κι έστω και αν η Ευρώπη θα περάσει δύσκολο χειμώνα, αυτός στο Γουέστερος δεν έρχεται τελικά ποτέ…