Kenneth Anger, ένα παιδί του Χόλιγουντ που έγινε ένας από τους σημαντικότερους πειραματικούς κινηματογραφιστές της γενιάς του και του οποίου η επιρροή είναι ακόμη αισθητή στη pop κουλτούρα, από τις ταινίες μέχρι τα μουσικά βίντεο, πέθανε στις 11 Μαΐου στην Yucca Valley της Καλιφόρνια, μια πόλη που συνορεύει με το Εθνικό Πάρκο Joshua Tree. Ήταν 96 ετών.

Ο θάνατός του, σε κέντρο φροντίδας ηλικιωμένων, επιβεβαιώθηκε χθες Τετάρτη από τον Spencer Glesby, εκπρόσωπο της Sprüth Magers, μιας γκαλερί που εκπροσωπούσε τον κ. Anger από το 2009. Είπε ότι η ανακοίνωση του θανάτου καθυστέρησε όσο τακτοποιούνταν θέματα που αφορούσαν τα περιουσιακά του κ. Anger.

Ο Anger ενσάρκωσε τη σχέση αγάπης και μίσους μεταξύ της underground τέχνης και της μαζικής κουλτούρας. Λίγοι άλλοι κινηματογραφιστές της πρωτοπορίας δανείστηκαν τόσο ακομπλεξάριστα ή τόσο ανατρεπτικά από τη λαϊκή εικονογραφία. Και με τις αισθησιακές, μυστικιστικές εικόνες του και την πρωτοποριακή χρήση ποπ σάουντρακ, κανένας άλλος δεν είδε το έργο του να αφομοιώνεται τόσο εύκολα από το mainstream.

Η πιο γνωστή ταινία του κ. Anger, το "Scorpio Rising" (1963), μια φετιχιστική ματιά σε μια συμμορία μηχανόβιων του Μπρούκλιν με ένα soundtrack από ποπ επιτυχίες - τραγουδισμένες μεταξύ άλλων από τον Elvis Presley, τον Ricky Nelson, τον Ray Charles και τη Little Peggy March - απέδειξε ότι ο ήχος και η εικόνα μπορούσαν να συνδυαστούν για να δημιουργήσουν κάτι πιο ισχυρό από το άθροισμα των επιμέρους στοιχείων τους. Θεωρείται ευρέως πρόδρομος του μουσικού βίντεο και η επιρροή του είναι αισθητή σε ταινίες τόσο διαφορετικές όσο το "Mean Streets" του Μάρτιν Σκορτσέζε και το "Blue Velvet" του Ντέιβιντ Λιντς. (Η επιτυχία του Bobby Vinton που έδωσε στην ταινία του Lynch τον τίτλο της ακούγεται επίσης στο "Scorpio Rising").

Καρέ από το "Scorpio Rising" (1963)

Ο Anger, ο οποίος χαιρετίστηκε τα τελευταία χρόνια ως γενάρχης της κουλτούρας του remix, υπερηφανευόταν ότι ήταν ένας αουτσάιντερ που δεν ανήκε σε κανένα συγκεκριμένο κίνημα. Όταν ρωτήθηκε το 2004 σχετικά με την υπόστασή του ως νονός του queer κινηματογράφου, απάντησε: «Δεν μου αρέσει να με κατατάσουν πουθενά».

Αισθανόταν άνετα ανάμεσα στους διάσημους. Στους γνωστούς του, μερικοί από τους οποίους συνεργάστηκαν μαζί του, περιλαμβάνονταν ο ποιητής και καλλιτέχνης Jean Cocteau, ο θεατρικός συγγραφέας Tennessee Williams, ο ερευνητής του σεξ Alfred Kinsey, η συγγραφέας Anaïs Nin και μέλη των Rolling Stones και Led Zeppelin.

Αλλά σκανδάλισε και τους διάσημους στο καυστικό αποκαλυπτικό βιβλίο του, "Hollywood Babylon". Αυτό το βιβλίο, γεμάτο με κουτσομπολιά και φήμες για τις σεξουαλικές συνήθειες αστέρων όπως ο Ρούντολφ Βαλεντίνο - η γιαγιά του κ. Anger ήταν ενδυματολόγος σε βωβές ταινίες - εκδόθηκε για πρώτη φορά στη Γαλλία το 1959 και κυκλοφόρησε ευρέως λαθραία πριν από την κυκλοφορία του στις ΗΠΑ το 1975.

Η φήμη του Άνγκερ ως σκηνοθέτη βασιζόταν σε ένα σχετικά μικρό σώμα έργου: εννέα μικρού μήκους βωβές ταινίες, συνολικά λιγότερο από τρεις ώρες και γυρίστηκαν μεταξύ 1947 και 1972, που έγιναν γνωστές ως Κύκλος του Μαγικού Φανού. Κάποια από αυτά, όπως το «Puce Moment» (1949) και το «Kustom Kar Kommandos» (1965), ήταν αποσπάσματα μεγαλύτερων έργων που δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ λόγω έλλειψης χρημάτων. Ο Anger συχνά εγκατέλειπε και ξανάρχιζε έργα, και μερικές φορές αναθεώρησε τις ταινίες του και παρουσίαζε ελαφρώς τροποποιημένες εκδοχές τους. Του κίνησε το ενδιαφέρον η αλληλεπίδραση των αρχαίων μύθων και της ποπ κουλτούρας. Αρκετές από τις ταινίες του απεικονίζουν τελετουργίες, συνήθως σε κατάσταση έκστασης, όπως το «Inauguration of the Pleasure Dome» (1954), το οποίο απεικονίζει ένα πάρτι του οποίου οι καλεσμένοι είναι μεταμφιεσμένοι σε παγανιστικές θεότητες.

Όταν το κίνημα της αντικουλτούρας κορυφώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1960, ο Anger μετακόμισε στο Σαν Φρανσίσκο, όπου οι συνεργάτες του ήταν ο Anton LaVey, ο ιδρυτής της Εκκλησίας του Σατανά, και ο Bobby Beausoleil, ένας μουσικός που έγινε μέλος της λεγόμενης οικογένειας Manson. Ο Άνγκερ πέρασε μεγάλο μέρος αυτής της περιόδου γυρίζοντας ένα έργο με τίτλο «Lucifer Rising», το οποίο εμφάνιζε τον Εωσφόρο όχι ως διάβολο αλλά ως θεό του φωτός και «προστάτη άγιο των ταινιών». Μαθητής του αποκρυφιστή Aleister Crowley, ο Anger είχε επηρεαστεί βαθιά από τον αποκρυφισμό και είχε χτυπήσει το όνομα Lucifer με τατουάζ στο στήθος του.

Ο κ. Anger δεν άφησε απογόνους. Πριν μετακομίσει στο κέντρο φροντίδας ηλικιωμένων, ζούσε στο Λος Άντζελες. Σε ένα δοκίμιο για μια κυκλοφορία DVD του 2007, ο Μάρτιν Σκορσέζε εξήρε το ποιητικό ρίγος των ταινιών του και αυτό που ονόμασε την «αναπόδραστη» λογική τους. «Η δομή, η φόρμα, η αίσθηση αυτών των ταινιών», έγραψε ο κ. Σκορσέζε, «φαίνεται να είναι λιγότερο επινοημένη και περισότερο μεταφερμένη σε εμάς από μια πηγή κρυμμένη που δεν μπορούμε να την διακρίνουμε».

Πηγή: lifo.gr